Ερχεται η ώρα που καταλαβαίνεις με ποιον τρόπο δημιουργούνται οι ιστορίες που αναφέρονται σε βουλιαγμένους τόπους. Η εικόνα είναι σκληρή και αποκαλυπτική. Ηταν η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου σαν βρέθηκα στο χωριό Κρυοπηγή, πίσω από το βουνό Ζάλογγο, κάτω από τη σκιά που σχηματίζουν οι Σουλιώτισσες του Ζογγολόπουλου. Στην κόψη του γυμνού βράχου που χρησιμοποιούσαν οι πολυμήχανοι Σουλιώτες.
Ο τόπος σα να 'κανε τσουλήθρα. Ελιόδεντρα, φορτωμένες με πολλές δεκαετίες στην πλάτη τους συναγωνίζονταν η μία την άλλη σ’ έναν αγώνα μετακίνησης από την αρχική τους θέση. Νερά που έπαιζαν με τον πόνο των κατοίκων. Που αθόρυβα αλλά ύπουλα μετακινούσαν πόντο τον πόντο τον ασβεστόλιθο, τις πέτρες. Θόρυβοι ξαφνικοί που τρόμαζαν τους κατοίκους κι ο νους πήγαινε στον σεισμό.
Τα σωθικά της γης πάλευαν με τη διαβρωτική δύναμη του νερού. Ωσπου έγινε το κακό. Ξαφνικά ζωντάνεψαν οι ιστορίες για βουλιαγμένους τόπους. Για καταστροφές. Για πλάσματα της φαντασίας που έβαλαν στο μάτι την ευτυχία του τόπου. Για υδάτινες υπερφυσικές μορφές που κομμάτιασαν τη γη. Για τους ανθρώπους που τιμωρούνται για την αλαζονεία τους.
Η φύση αργεί, αλλά τιμωρεί. Δεν ανέχεται την αδιαφορία στα μηνύματα που στέλνει. Μαζεύει τον θυμό της κι έρχεται η ώρα που τον ξερνάει. Κι αυτό συνέβη στην Κρυοπηγή, το παλιό καραούλι των Σουλιωτών. Μέθυσαν οι άνθρωποι από τη δύναμη της τεχνολογίας. Κι από την καλοπέραση. Στρογγυλοκάθισαν πάνω στα υλικά αγαθά. Ενιωσαν να υπερίπτανται. Μικροί θεοί που δεν τους άγγιζαν οι βρυχηθμοί του θεριού που μεγάλωνε στα έγκατα της γης.
Ενα ακόμη χτύπημα στις μικρές πατρίδες που μοχθούν να μην παρασυρθούν από τη λήθη. Να αντέξουν οραματιζόμενες ένα άλλο μέλλον. Να ακουστούν παιδικές φωνές. Να γεμίσουν τα σπίτια, έστω και για λίγες γιορτινές μέρες. Η μνήμη που αρνείται να υποχωρήσει. Μικρές πατρίδες που σήκωσαν τα μανίκια τον καιρό της κρίσης. Το μάζεμα των ελιών δυνάμωνε το καντήλι των νοικοκυριών. Ταξίδευε όπου βρήκαν αραξοβόλι τα μέλη της οικογένειας. Τ’ αμπέλι που συμμετέχει στις μικρές χαρές. Σε καθημερινές και σχόλες.
Ωσπου, ήρθε η τίσις της φύσης. Η εκδίκηση για τις μελέτες που έμειναν στα συρτάρια. Για τους άρχοντες που στρογγυλοκάθονταν μόνο στην ανάγκη να μαζέψουν τις ψήφους.
Και ήρθε το κακό. Ο τόπος βούλιαξε. Τα λιόδεντρα παρασύρθηκαν βίαια. Εκατοντάδες στρέμματα πνιγμένα στη λάσπη. Μια ανοιχτή πληγή ο τόπος. Ενας κρατήρας που πυορροεί. Που έξυσε τις παλιές πληγές της Κρυοπηγής. Τότε που Μεγάλη Παρασκευή το χωριό πλήρωσε το τίμημα της γερμανικής κατοχής με 23 εκτελεσμένους στο Αγρίνιο. Η Μεγάλη Παρασκευή συνεχίζεται στο χωριό. Περιμένει την Ανάσταση. Αν ανασκουμπωθούν, όσοι παίρνουν αποφάσεις.
* καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου