Ευάγγελος Αυδίκος *, Ο Κλέαρχος και τα Καμένα Βούρλα, EFSYN , 5.6.18

dromos.jpg

EUROKINISSI / ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ

05.06.2018, 06:42 | Ετικέτες:  δρόμοι, αυτοκινητόδρομοι, φιλοσοφ

Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε. Αλλότριο πλήθος έρπει τώρα στις λεωφόρους. Οι λέξεις του Μανόλη Αναγνωστάκη έπεσαν σαν βολίμια ώς την άκρη της πατούσας μου. Ηταν τότε που ο παλιός δρόμος της επιστροφής στο σπίτι έγινε λεωφόρος. Μπερδεύτηκα. Εχασα τα σημάδια του τόπου. Στάθηκα στην άκρη του δρόμου, αναζητώντας τη ζωή μου. Δεν υπήρχε πια. Την πήραν οι μηχανικοί που χάραξαν τον δρόμο.

Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία. Κουβαλάει τις μνήμες και τις εμπειρίες μας. Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος, γίνεται δρόμος βαδίζοντας, γράφει ο Αντόνιο Ματσάδο. Μεταφέρει τις φιλοδοξίες, τα συναισθήματα, την παιδική μας ηλικία, τις κοινωνικές σχέσεις. Την ιστορία του τόπου. Τον πλούτο της γεωγραφίας.

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Ο Καβάφης με τη δύναμη του ποιητικού του λόγου έδωσε φιλοσοφική διάσταση στον δρόμο. Ομως, πόση ισχύ έχουν σήμερα οι στίχοι του; Οι παλιοί δρόμοι ήταν οφιοειδείς, στενοί, επικίνδυνοι. Παραμόνευε το ατύχημα. Δρόμοι ποτισμένοι αίμα.

Ομως, ήταν και το απρόσμενο. Η αναπάντεχη συνάντηση με ομορφιές που κρύβονται πίσω από λόφους και στροφές. Σε καφενέδες και παντοπωλεία, που σε υποδεχόταν το χαμόγελο της χαράς αλλά και το παράπονο για την πολιτεία που τους είχε ξεχάσει.

Δεν ξέρω τι θα έλεγε ο Καβάφης, αν ζούσε στις μέρες μας. Με τους σύγχρονους δρόμους. Που είναι κλειστοί κι αν λαθέψεις στην έξοδο, αλίμονό σου. Ο μεγάλος δρόμος είναι μακρύς και σιωπηλός, με την άδεια του Οκτάβιο Παζ.

Αν μάλιστα κάποιος οδηγεί μόνος του, νιώθει την ύπαρξη ανθρώπινης παρουσίας στους σταθμούς διοδίων. Και τότε το επαγγελματικό χαμόγελο εξουδετερώνει τη δυσανεξία από την αναλγησία των εταιρειών διαχείρισης, που, στο όνομα του κόστους, ζητάνε όλο και περισσότερα.

Μου θυμίζουν τις παλιές βδέλλες, που η λαϊκή θεραπευτική τις χρησιμοποιούσε για ανακούφιση της ζωής των ασθενών. Μόνο που οι βδέλλες δεν εγκαθίσταντο μόνιμα στο σώμα μας.

Οι σύγχρονοι δρόμοι εξωθούν στο τέλος της διαδρομής. Αδιαφορούν για την περιπέτεια και τις εμπειρίες του ταξιδιού. Αυτό συμβαίνει μόνο στην περίπτωση που ο/η οδηγός αποφασίσει να παρακάμψει τις «βδέλλες» επιλέγοντας τους παράδρομους.

Το συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά, τις τελευταίες ημέρες. Συνηθίζω να κάνω στάση στα Καμένα Βούρλα. Μια συνήθεια που μπόρεσε ν’ αντέξει στην ισοπέδωση του μεγάλου δρόμου. Ισως γιατί είναι ένας τρόπος δραπέτευσης από τα κουτιά που βάζουμε τη ζωή μας. Ισως γιατί αναζητώ τον Κλέαρχο και τον Κοντό.

Τότε που ο Αυλωνίτης ονειρευόταν τσιλιμπουρδίσματα με τη ζωηρή ξανθιά. Μόνο που η Μαρίνα καραδοκούσε. Δεν μπορούσε ν’ αφήσει το στεφάνι της να χαθεί στους παραδείσους του Μαλιακού Κόλπου.

Θα βγούμε έξω από τον δρόμο; Με ρώτησε φίλος που επιστρέφαμε στην Αθήνα. Γιατί δεν θέλω να μου βάλει όλη μου τη ζωή σε σπιρτόκουτο, απάντησα. Και όλα τα Καμένα Βούρλα χαλάνε αυτή την εικόνα.