Και όλοι μας μένουμε ενεοί μπρος στη βία που ασκείται σε παιδιά. Βρίσκουμε όρους και ερμηνείες. Ετσι είναι η κοινωνία, ψιθυρίζουμε και γυρίζουμε τη σελίδα του περιστατικού. Μας βολεύει.
Δανείζομαι τον τίτλο από τον Ελύτη, παρ’ όλο που αρκετοί γονείς σήμερα θα διαφωνούσαν με τα γρατσουνισμένα γόνατα. Στην εποχή μας τα ματωμένα γόνατα, το χώμα είναι υπό δίωξη. Οι μεγάλες πόλεις έχουν τσιμεντοποιηθεί ευπρεπώς, μόλο που συχνά-πυκνά η φύση ξεγυμνώνει αυτή την υποκριτική συμπεριφορά του σύγχρονου ανθρώπου. Εκδικείται την απομάκρυνσή του από τη γήινη υπόστασή του.
Κουρεμένο κεφάλι ακούρευτο όνειρο, συνεχίζει ο ποιητής. Στους αιώνες αυτό είναι που ξεχωρίζει τα παιδιά. Το δικαίωμα στο όνειρο, στη σχεδίαση του μέλλοντός τους στα παιχνίδια. Για να πούμε την αλήθεια, τα όνειρα στα παιδιά ήταν σαν την πλαστελίνη στα χέρια τους. Αποκτούσαν τη μορφή όσων έβλεπαν και ζούσαν. Εβρισκαν τις μήτρες των προτύπων στο οικογενειακό περιβάλλον. Τα επαγγέλματα αλλά και τη συμπεριφορά.
Ανάμεσα σ’ αυτά που ξεπατίκωναν ήταν η βία. Στους ανθρώπους και στα ζώα. Στους αδύναμους, σωματικά και ψυχοδιανοητικά. Οι καιροί άλλαξαν. Ο κόσμος πλάτυνε. Η εκπαίδευση διαδόθηκε παντού. Οι εμπειρίες αυξήθηκαν. Πολλαπλασιάστηκαν οι μη κυβερνητικές οργανώσεις και οι καμπάνιες που παλεύουν ενάντια στη βία. Για τα δικαιώματα των παιδιών.
Δεν ισχυρίζομαι πως τίποτε δεν έχει αλλάξει. Δεν σταματήσαμε, όμως, να κυνηγάμε την ουρά μας. Να ξαφνιαζόμαστε με μια σκληρότητα που εκπλήσσει και να εκφράζουμε τον προβληματισμό μας. Στη Βόρεια Ελλάδα ο αποτροπιασμός πολύ γρήγορα παρασύρθηκε από τις φωνές για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Οι γονείς και οι μαθητές κήρυξαν ανεπιθύμητο στο σχολείο ένα παιδί. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες. Μου αρκεί πως ήταν ένα παιδί. Κι αν η βία των παιδιών είναι εξηγήσιμη, τι να πούμε για τους γονείς. Να εικάσουμε πως το συγκεκριμένο παιδί θεωρήθηκε τροχοπέδη στην εκπαιδευτική διαδικασία; Ή ότι χαλούσε την εικόνα του σχολείου;
Στη Νότια Ελλάδα το περιστατικό ήταν ακόμη πιο αποτρόπαιο. Βιασμός παιδιού από παιδί και βιντεοσκόπηση της πράξης. Μια τραγωδία που ανταποκρίνεται, με κάποιες τροποποιήσεις, στον ορισμό του Αριστοτέλη για το τι είναι τραγωδία. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε μίμηση βίαιων πράξεων που απεικονίζουν την εξαχρείωση της κοινωνίας μας. Τόσες εικόνες με βιασμούς ενηλίκων σε ανήλικους προβάλλονται. Προπονητές και συγγενείς, γείτονες και φίλοι επιδίδονται στον σωματικό και ψυχικό βιασμό του παιδιού.
Και όλοι μας μένουμε ενεοί μπρος στη βία που ασκείται σε παιδιά. Βρίσκουμε όρους και ερμηνείες. Ετσι είναι η κοινωνία, ψιθυρίζουμε και γυρίζουμε τη σελίδα του περιστατικού. Μας βολεύει. Τους γονείς που μπορεί να εκκολάπτουν τη βία στο οικογενειακό περιβάλλον ή να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου απορροφημένοι από το αγκομαχητό ν’ ανεβούν τα σκαλοπάτια της καριέρας - ή της επιβίωσης. Τα σχολεία που στο όνομα ενός ψευδοδημοκρατισμού ασκούν πλημμελή έλεγχο στους κοινόχρηστους χώρους. Την πολιτεία που παρακολουθεί αμήχανη. Τον καθένα ξεχωριστά που αλλάζει κανάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου