Ευάγγελος Αυδίκος, Η Λελούδω κι ο Μπουκάλας, ΕΦΣΥΝ, 16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019

Γείραν τ’ απόσκια γείρανε, Λελούδω μ’, στην αυλή σου, τραγουδάει με ανησυχία ο τραγουδιστής. Ερωτοχτυπημένος και ανήσυχος, κάνει τραγούδι του τον φόβο για τα μελλούμενα από την αργοπορημένη μετάβαση της αγαπημένης του στον μύλο. Η ώρα πέρασε, το μαρτυράνε οι πλαγιασμένοι ίσκιοι, κι ο κίνδυνος να συμβούν όσα θρυλούνται για τους μυλωνάδες, ορατός. Ολα έχουν το αντίτιμό τους, το ξάι με τη μορφή φιλήματος κι επομένως στιγματισμού όσων γυναικών παίρνουν το μονοπάτι της γκρίζας ζώνης.

Φαντάζομαι πως τα ίδια αισθήματα με τον ερωτοχτυπημένο σύζυγο θα ένιωθε και ο Μπουκάλας.Τη στιγμή που σιαζόταν για τη μετάβαση στην Ελληνοαμερικανική Ενωση. Δικαιολογημένα να τον έχουν ζώσει τα μαύρα φίδια. Ο πασπαλιάρης ήταν εκεί παρών, έτοιμος να κλέψει το φιλί.

Ομως ο Μπουκάλας μού θύμισε το μεταμορφωμένο σε βάτραχο βασιλόπουλο του παραμυθιού. Ακολούθησε τη Λελούδω στον παράτολμο δρόμο της κι ευθύς αμέσως δικαιώθηκε. Γι’ αυτόν το φίλημα δεν θα είχε επιπτώσεις στην ηθική του υπόσταση, καλή ώρα σαν τη Λελούδω. Θα αποκτούσε και πάλι τα αλλοτινά του μεγαλεία. Θα γινόταν πριγκιπόπουλο.

Πρωτοφανής κοσμοσυρροή. Το ξέρω, ο χαρακτηρισμός είναι δάνειο από συναυλιακο-αθλητικά ρεπορτάζ. Ομως δανείστηκα μια οικεία φράση, για να δώσω μορφή στο ξάφνιασμα όσων βρέθηκαν στην οδό Μασσαλίας. Δεν μπορεί να περάσετε, δεν χωράτε. Δεν με πειράζει, θα σταθώ όρθιος, η επιμονή μου, είχα δεσμευτεί να παραστώ. Αμετάπειστοι οι ελεγκτές της εισόδου στο αμφιθέατρο. Κοίταξα γύρω μου και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Και το βλέμμα μου συναντήθηκε με τα βλέμματα πολλών άλλων που απέρχονταν. Βλέμματα που είχαν το χρώμα της απορίας.

Η Λελούδω ή ο Μπουκάλας γέμισε το αμφιθέατρο; Και δεν συνέβη άπαξ. Είναι ο Μπουκάλας; Δεν χωρεί αμφιβολία πως,ως άλλη Λελούδω, έχει πολλούς θαυμαστές –και δικαίως. Ως ποιητής, πρωτίστως ως δημοσιογράφος που τα κείμενά του διαβάζονται από πολλούς/ές. Και τα τελευταία χρόνια προέκυψε η ιδιότητα του μελετητή του δημοτικού τραγουδιού. Το αποτέλεσμα των τόμων που δημοσιεύει είναι εντυπωσιακό. Αξιοζήλευτα κείμενα που συνάντησαν την υμνογραφία ειδικών και μη.

Προφανώς δεν είναι αρκετά αυτά, για να κατανοηθεί αυτό το φαινόμενο. Η αξιοσύνη του Μπουκάλα διασταυρώθηκε με το κλίμα της εποχής. Στα μνημονιακά χρόνια δοκιμάστηκαν πολλά. Υποδόρια ξαναθυμηθήκαμε τα πολιτισμικά μας ασημικά που καταχωνιάστηκαν στις αποθήκες της συλλογικής μας μνήμης.Το δημοτικό τραγούδι ήταν το ανεπιθύμητο κομμάτι του εθνικού μας εγώ.

Να όμως που ό,τι φτιάξαμε τα τελευταία χρόνια βρέθηκε αντιμέτωπο με τον διεθνή σχετλιασμό. Ο εξωτισμός ως τρόπος αντιμετώπισης αλλά και ιθαγενούς αυτο-εικόνας επέστρεψε. Το δημοτικό τραγούδι, το βατράχι μας, με το φίλημα και του Μπουκάλα, γίνεται πριγκιπόπουλο. Δίνει ελπίδα αλλά και προοπτική μιας βαθύτερης ενδοσκόπησης.