Ευάγγελος Αυδίκος, Cannibal-ισμός, efsyn, 21.5.19

Aρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τις εκλογές. Μόλο που έχουν παρέλθει ανεπίστρεπτα οι εποχές που ψήφιζαν άψυχα κι έμψυχα όντα, μας έχει μείνει σαν σουβενίρ το πάθος και η χωρίς όρια, κάποια φορές, σύγκρουση. Επιλογή στόχων και προσπάθεια σπίλωσης, κατασυκοφάντησης και ηθικής εξόντωσης ανθρώπων. Αυτό που ονομάζεται δολοφονία χαρακτήρων.Ισοπέδωση της  αξιοπρέπειας. Θα έλεγα ένας συμβολικός κανιβαλισμός.

Στην προεκλογική εκστρατεία επικράτησε η τοξικότητα. Η σύγκρουση, ακόμη και έντονη, για τα προγραμματικές εξαγγελίες, είναι καλοδεχούμενη. Είναι η ψίχα της πολιτικής. Δυστυχώς, εκεί που πρόβαλαν κάποιες δειλές φωνές. Εκεί που αρθρώνονταν επιχειρήματα για τη σημερινή Ευρώπη. Για το ρυτιδιασμένο της πρόσωπο που χρειάζεται κοινωνικό σιδερωτήριο. Εκεί εμφανιζόταν ο Χάνιμπαλ Λέκτερ της παραπολιτικής, που τρέφεται με σάρκες και εξόντωση αντιπάλων. Κι αν υπάρχουν δικαστικές εκκρεμότητες, οι υποθέσεις αυτές ανήκουν στη δικαιοσύνη.

Ο κανιβαλισμός τρέφεται από τον φανατισμό. Από τον κατασπαραγμό του αντιπάλου. Χωρίς όρια. Για το θεαθήναι. Για να ικανοποιηθούν τα ζωώδη ένστικτα των θεατών στις αρένες της πολιτικής. Για να υποβιβαστεί ο πολιτικός διάλογος. Για να κυλιστούν όλοι στον βούρκο του πολιτικού κανιβαλισμού, τρώγοντας ο ένας τις σάρκες του άλλου.

Ευτυχώς που αυτό τον καιρό έφτασε με το ταχυδρομείο ένα βιβλίο. «Το στοίχημα της Σταχτοπούτας», γραμμένο από μια ικανή παραμυθολόγο, την Εμμανουέλα Κατρινάκη. «Μελέτη για τον κανιβαλισμό στα παραμύθια», ο υπότιτλος («Εύμαρος», 2019). Αλήθεια, πόσο χρήσιμα μπορεί να είναι τα παραμύθια; Για να μπούμε στην ψυχολογία αυτών που επιλέγουν τον κανιβαλισμό ως παραπολιτική πρακτική. Κάποιοι θα μπορούσαν να καγχάσουν. Να θεωρήσουν αφέλεια μια τέτοια συσχέτιση.

Κι όμως, τα παραμύθια μιλάνε. Ακόμη και για τις κανιβαλιστικές πρακτικές των εκλογών. Αρκεί να μην υποτιμηθούν. Ως αφελή δημιουργήματα. Πάθη και μίση, χειραγώγηση και ανάγκη αυτονομίας. Η ανάγκη εκδίκησης με τη συντριβή. Θα τους φάμε. Θα πάρουμε πίσω τη ζωή μας. Λες και αυτή είναι στα χέρια ενός υπερφυσικού όντος. Ενός Κύκλωπα που για κολατσιό επιλέγει ανθρώπινες σάρκες.

Αν είχα τη δυνατότητα, θα χάριζα σ’ όλους τους υποψήφιους από ένα αντίτυπο του βιβλίου. Για να διαβάσουν στα διαλείμματα της προεκλογικής εκστρατείας και των τηλεοπτικών εμφανίσεων το παραμύθι της Σταχτοπούτας. Για να διαπιστώσουν πως ο κανιβαλισμός δεν οδηγεί πουθενά. Αντίθετα, στο τέλος θα κατασπαράξει τους ίδιους. Η κανιβαλίστικη πρακτική γεννά τα τερατάκια που λέγονται στρίγκλες. Που υποφέρουν από αδηφαγία. Και στο τέλος τρώνε τους δικούς τους ανθρώπους. Αλλά και τους γεννήτορες. Μια μέρα επιτέθηκε στη μητέρα και την καταβρόχθισε, λέει το παραμύθι.

Ψέματα λένε τα παραμύθια, μπορεί να είναι η αντίδραση των αναγνωστών. Αυτό συμβαίνει πάντα με το κακό. Το παραβλέπουμε. Οσο να ξυπνήσει το θηρίο και μας κατασπαράξει. Το ψέμα του παραμυθιού έχει τη δική του αλήθεια.