Ευάγγελος Αυδίκος, Ευτυχώς που έρχονται;EFSYN, 2.7.19

Στην παραλία συναντάς όλα τα είδη των ανθρώπων. Κομψευόμενοι που επιδεικνύουν το καινούργιο μαγιό, ίσως και τις αλυσίδες στο κότσι. Κάποιες φορές και τη νέα αισθητική του σώματος με τα εντυπωσιακά τατουάζ. Αλλοτε η παραλία μετατρέπεται σ’ ένα απέραντο τηγάνι για γρήγορο μαύρισμα. Ευτυχώς που τα ενισχυμένα αντηλιακά μπορεί να αποτρέψουν τις παρενέργειες από το ξερό ψήσιμο.

Συναντάς όμως κι αυτούς που διαβάζουν, συνήθως κρατώντας ένα χοντρό βιβλίο, το διάβασμά του διαρκεί όσο και οι διακοπές. Είναι τα μυθιστορήματα, συνήθως, της παραλίας. Υπάρχει και η άλλη φυλή που πηγαίνει σχετικά νωρίς και εγκαθίσταται σε τραπέζι. Είναι αφορμή για αντάμωση με παλιούς γνωστούς, με συνοδευτικό ουζάκι και μπίρα. Εκτός απ’ αυτό, η φυλή αυτή των λουομένων -ή επισκεπτόμενων την πλαζ- κουβαλά μαζί της την ανάγκη να μιλήσει. Να βγάλει τους καημούς και τα όνειρά της. Να μιλήσει και να παινευτεί για τα παιδιά της.

Από όλες τις φυλές της παραλίας προτιμώ την τελευταία. Είναι εκείνη που σου ανοίγει το παράθυρο στη νοοτροπία του Νεοέλληνα. Σ’ αυτά που συχνά τα πολιτικά κόμματα δεν λαμβάνουν υπόψη τους στις αναλύσεις. Προχτές η πολυκοσμία μ’ έκανε να γειτονέψω με μια τέτοια παρέα. Ευτυχώς που έρχονται στην κατάλληλη στιγμή. Στη δεκαετία των πενήντα ο αγορητής της διπλανής παρέας... Μονοπωλούσε τη συζήτηση. Εκδήλωνε ποικιλοτρόπως την ανακούφισή του για τις βουλευτικές εκλογές. Είχε προεξοφλήσει το αποτέλεσμα κι έβγαζε στεναγμό ανακούφισης. Ευτυχώς που έρχονται στην ώρα τους, τα παιδιά είναι για τακτοποίηση. Και το Μακεδονικό δεν μετράει; Τόλμησε να τον διακόψει ένας από τους ακροατές. Ασε τώρα τη Μακεδονία, η απάντηση. Τα παιδιά μετράνε. Τόσα χρόνια οι κερατάδες δεν άφηναν να περάσει κουνούπι.

Εμεινα άφωνος με την εμβριθή ανάλυση. Που επιβεβαίωνε το ρηθέν του Ελληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει. Κι όπου ζυγός είναι η προσαρμογή σε κανονικότητες. Σε εκσυγχρονισμό της χώρας. Φαίνεται πως κρίσιμος λειμών για αρκετούς ημεδαπούς είναι το μικροσυμφέρον. Η συλλογικότητα υποχωρεί ως αφηρημένη έννοια. Αυτό που μετράει είναι να τρουπώσουμε, προπάντων στο Δημόσιο. Η σημαία του πελατειακού κράτους ετοιμάζεται να κυματίσει περήφανα.

Οι παραλίες είναι εύγλωττες. Και τα καφενεία. Αρκεί να θέλεις να ακούσεις. Αρκεί να μη βολεύεσαι με την αλήθεια που έχεις πιστέψει. Μ’ αυτό που επιθυμείς. Ο δικός μου αγορητής είναι ένας τυπικός Νεοέλληνας. Που σιωπά όταν ο καιρός είναι βοριάς. Ξεθαρρεύει όταν οσμίζεται πως αλλάζει ο αέρας. Περιμένει την κατάλληλη ώρα να καβαλήσει το κύμα που δίνει ώθηση. Γράφεται σε μια τοπική οργάνωση. Είναι η ώρα των παιδιών. Ηρθε ο καιρός για τις προσωπικές φιλοδοξίες. Τόσα πτυχία και βεβαιώσεις σε σεμινάρια να πάνε χαμένα; Για το καλό της πατρίδας. Αλλωστε.