Για πολλά χρόνια οι επαρχιακές πόλεις ζητούσαν, παραφράζοντας τον στίχο του Ελύτη, να αγοράσουν αξιοπρέπεια σαν αυτή των ελεφάντων που απομακρύνονται για να πεθάνουν (Εκ του πλησίον). Ακόμη κι όταν τα κρεμμύδια και η ανία τους γινόταν ποίηση, ένιωθαν αμήχανα. Αντιμετώπιζαν την τέχνη της καθημερινότητάς τους σαν ένα νεκροταφείο που τους ξεβόλευε.
Τα χρόνια πέρασαν, ακόμη κι οι ελέφαντες αλλάζουν. Ετσι δεν με ξάφνιασε η Δράμα. Η πόλη τον Σεπτέμβριο γίνεται η ίδια ένα ποίημα που γράφεται συνεχώς και επανειλημμένα για σαράντα δύο χρόνια. Κάθε Σεπτέμβριο ξαναγράφεται το ποίημα. Με διαφορετική σύνθεση. Είναι το ίδιο ποίημα που ωριμάζει και μιλάει για το θαύμα της τέχνης. Οταν μπολιάζει τους ανθρώπους. Και δεν περιορίζεται σε μια κλειστή ομάδα.
Η πόλη γίνεται ένα αίθριο. Μια απέραντη αυλή που φιλοξενεί κουβέντες για τον κινηματογράφο. Νέοι καλλιτέχνες μπολιάζουν την πόλη με το όραμά τους. Κουβέντες που έχουν τη θερμοκρασία των ονείρων. Τα νερά της Αγίας Βαρβάρας σωπαίνουν μπρος στη θέρμη της συζήτησης. Πού και πού ακούγεται ο ήχος του νερού που κελαρύζει, απεγνωσμένα παλεύει να δροσίσει τα λόγια.
Τον Σεπτέμβριο η Δράμα αποκτά την ηλικία των ανθρώπων που φιλοξενεί. Γίνεται έφηβη. Αποκτά νεανική ρώμη. Ονειρεύεται κι αυτή τα επόμενα βήματα. Το καπνεργοστάσιο, τη Σχολή Κινηματογράφου, την επιστροφή των παιδιών της. Η πόλη γίνεται ένα απέραντο αίθριο. Ρουφά τους χυμούς της τέχνης στον κινηματογράφο «Ολύμπια» κι ονειρεύεται πως οι νεράιδες από το Φαλακρό όρος έχουν μετακομίσει στην Αγία Βαρβάρα. Αναζητούν κι αυτές τους νεαρούς δημιουργούς να τους δώσουν σάρκα.
Οι πόλεις της περιφέρειας παλεύουν με τα χειμωνιάτικα δαιμόνιά τους. Για τη Δράμα το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους είναι το ελιξίριό της. Διαρκεί ένα έτος. Κάθε Σεπτέμβριο ανανεώνει τα κύτταρα της πόλης. Η ανακυττάρωση διαρκεί κοντά μια βδομάδα και η ανανέωση γίνεται παντού. Στο Δημοτικό Ωδείο, στις ταβέρνες και στα μπαρ.
Οι περιφερειακές πόλεις δεν περιμένουν πια τον κύριο νομάρχη, που θα αναταράξει την ακύμαντη ζωή τους. Δεν ζουν με την προσμονή τους. Δεν προσδοκούν να γίνουν σύμβολο μιας μίζερης ζωής. Παρήλθαν οι χρόνοι της μεγάλης αδράνειας. Μ’ όλες τις γκρίνιες και τη βουλιμία να καταβροχθίσουν το μέλλον τους.
Η Δράμα βουλεύεται και διαβουλεύεται. Κάποτε χαμηλόφωνα κι άλλοτε έντονα διεκδικώντας το μερτικό του ενδιαφέροντος της πολιτείας. Στις επίσημες τελετές αλλά και στα αίθρια. Εκεί που η έγνοια γίνεται ατμός. Είναι τότε που εγκαταλείπονται οι αναστολές του καθωσπρεπισμού και ακούγεται η καυτή ανάσα της πόλης να προχωρήσει μπροστά.
Η πόλη της Δράμας γίνεται όλη ένα αίθριο για μια βδομάδα. Τα αίθρια είναι η επιστροφή της αξιοπρέπειας της πόλης. Κι έτσι δεν χρειάζεται να φύγουν οι ελέφαντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου