Ευάγγελος Αυδίκος, Ο τοίχος της καλοσύνης, ΕΦΣΥΝ, 22/10/19

             Ο δρόμος είχε τη δική ιστορία. Το τραγούδι έδωσε ψυχή στα πράγματα που δεν δίναμε σημασία, κι ας ήτανε ο μικροτόπος του κόσμου της γειτονιάς. Κάθε ήχος κι ένας άνθρωπος. Τα λόγια αποσύρθηκαν με την αλλαγή των γενεών. Χαρά σ’ αυτούς που κατάφεραν να τα μαζέψουν. Να τα κάνουν χάντρες στο κομπολόι της μικροϊστορίας.

Ο δρόμος όμως έχει και τη δική του υστερία. Είναι μια παράφραση του τραγουδιού. Ενα πυρέσσον σχόλιο για τα όσα συμβαίνουν στα σταυραδέρφια των δρόμων, τους τοίχους. Ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης παρομοιάζει την ποίηση με τοίχο, στον οποίο ο δημιουργός κρύβει το πρόσωπό του. Θα έλεγα ότι τοίχος είναι εκεί που συναντιέται η ατομικότητα με τη συλλογικότητα. Εκεί που τα συναισθήματα και οι ιδέες παύουν να είναι φυλακισμένα. Είναι ο τόπος όπου οι σκέψεις γίνονται φωνή. Ενίοτε και κραυγή.

Διάβασε τους τοίχους, μιλάνε τα παιδιά σου. Μας προτρέπει ένας τοίχος. Είναι η σπαρακτική κραυγή των νεότερων γενεών, που παλεύουν να αποκτήσουν τη δική τους θέση. Ο τοίχος γίνεται ο τόπος που φιλοξενεί όσους νιώθουν να πνίγονται. Από τη δύναμη της τηλεόρασης. Από την καταπίεση της οικογένειας. Από την κοινωνική απομόνωση. Από το σκοτείνιασμα του μέλλοντος. Ο τοίχος είναι η δύναμη των αδύναμων. Νιώθω πως μιλάω με τον τοίχο. Είναι ένα σύνθημα. Ο τοίχος είναι ο συνομιλητής όσων νιώθουν να τους πνίγει η μοναξιά. Η αδικία.

Μπορεί όμως να γίνει και ένας τόπος συνάντησης με την ευαισθησία. Τοίχος της καλοσύνης έγραφε η κρεμάστρα. Του κιτρινισμένου τοίχου. Κι από κάτω δυο-τρία καρφιά. Ενα μπουφάν, μια μπλούζα, ένα πουκάμισο. Κάνα δυο άλλα ρούχα είχαν πέσει στο πεζοδρόμιο. Ισως από τον αέρα. Κι όλα αυτά στην Καρδίτσα, την πόλη που αγαπάει τα ποδήλατα. Τοίχος που υμνεί την αγάπη. Την καλοσύνη. Που καλεί σε αλληλεγγύη. Που ζητά ευαισθησία.

Τα πόδια μου καρφώθηκαν στο πεζοδρόμιο. Σαν να ζητούσαν την απότιση τιμής σ’ αυτό το λιτό επιτύμβιο της χαμένης ανθρωπιάς μας. Οι πόλεις έχουν γίνει επιθετικές. Σκληρές στην επιβίωση. Ολοι τρέχουν γογγύζοντας να μαζέψουν αποδείξεις, να συμπληρώσουν το μεροκάματο. Οι περισσότεροι αμπαρώνουν την ψυχή τους αφήνοντας απ’ έξω την καλοσύνη. Το ενδιαφέρον για τον διπλανό. Την έγνοια γι’ αυτόν που δεν έχει χρήματα για την πολυδάπανη εγχείρηση. Κι όσοι είναι ταμένοι για την κοινωνική αλληλεγγύη τρομάζουν μπρος στην ευθύνη. Στην ανάγκη να μιλήσουν μια διαφορετική γλώσσα.

Η καλοσύνη θεωρείται αδυναμία στις μέρες μας. Κάποιες φορές γίνεται μέρος μιας επίπλαστης ευαισθησίας. Ο τοίχος της καλοσύνης όμως είναι αντισυμβατικός. Δεν ζητάει πιστοποιητικό. Ούτε φιλοδοξεί να γραφτεί στα βιογραφικά. Ούτε να γίνει μαγιά για ίδρυση μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης. Είναι η ανθρωπιά.