Δεν έχει καμία σχέση με τη «Μαρίνα των Βράχων» του Ελύτη, που δοξολογεί τη ζωή. Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη, έτσι ξεκινάει ο ποιητής, βγάζοντας στον αφρό του κύματος τον ψυχικό και σωματικό συγκλονισμό που προκαλεί η φύση.
Ευωχία, όμως, προξενεί και μια άλλη μαρίνα, που δεν έχει φιλοδοξίες να παρασύρει με τον ποιητικό της οίστρο. Είναι η μαρίνα, η προστάτιδα των σκαφών. Ετούτη η μαρίνα δεν οιστρηλατείται από την τρικυμία, από την πρόκληση της ζωής. Αντίθετα, προστατεύει τα μέλη της από τον κίνδυνο της φουσκοθαλασσιάς και υπόσχεται ανάπτυξη, υλική ευημερία.Ασφαλώς, και επ’ άρτον ζήσεται άνθρωπος. Μακάρι οι δυο «Μαρίνες» να συναντιόνταν κάποια στιγμή, συμπληρώνοντας η μία την άλλη. Ωστόσο, στις τελευταίες δεκαετίες αυτή που εγκαταστάθηκε στο μυαλό και στους σχεδιασμούς των παραλιακών πόλεων και των νησιών ήταν η κατασκευή μαρίνας, ασφαλούς καταφυγίου για σκάφη. Με όλες τις υπηρεσίες. Καθόλα θεμιτή και αναγκαία η φιλοδοξία.
Οι καιροί είναι σύνθετοι και η μετεξέλιξη του τουρισμού σε μια βαριά και παγκόσμια βιομηχανία προϋποθέτει την προσαρμογή στο νέο περιβάλλον και προσφορά προηγμένων υπηρεσιών. Οι μαρίνες των σκαφών είναι σαν τις φωλιές των χελιδονιών, που τον χειμώνα αντέχουν τη μοναξιά τους, ζώντας όλο τον χρόνο με τη στιγμή της επιστροφής των αποδημητικών ενοίκων τους.
Ωστόσο, η μαρίνα εξελίχθηκε σε φετίχ του τουρισμού, ιεροποιήθηκε σχεδόν, σε βάρος του περιβάλλοντος, και θέρμαινε την ελπίδα μιας παραλιακής πόλης να ξεφύγει από την οικονομική της στενότητα, να ισοσκελίσει την απώλεια άλλων πηγών οικονομικής δραστηριότητας. Τα χωράφια έμειναν χέρσα, χωρίς να νιώθουν την ικανοποίηση της ετήσιας γονιμοποίησης και της γέννας νέων προϊόντων. Η ζωή στην ύπαιθρο συρρικνώθηκε. Ολες οι ελπίδες εναποτέθηκαν στον όσιο της εποχής μας, την προσφορά υπηρεσιών και τον ταχύτατο πλουτισμό. Η καλλιέργεια χρειάζεται έρωτα με τη γη, υπομονή και αφοσίωση.
Ωσπου ήρθε η αποκάλυψη ότι αρμενίζαμε στραβά. Πιστέψαμε στην ιαματική δύναμη της μαρίνας, που όλα τα κακά σκορπάει. Βιαστήκαμε να σβήσουμε την εμπειρία του παρελθόντος, η πίστη στην ατέλειωτη ευθεία ενός λαμπερού μέλλοντος τύφλωσε τη σκέψη και έθεσε εκποδών όσους είχαν αμφιβολίες για τη μαγική δύναμη της μαρίνας και της οικονομίας του σερβιτόρου.
Δεν είναι βέβαιο ότι η μαρίνα θα σταματήσει να είναι το φετίχ της μεταπολιτευτικής νεοελληνικής κοινωνίας. Ακόμη και μες στον κορονοστροβιλισμό οι ελπίδες για εισροή χρημάτων στον κρατικό κορβανά εναπόκεινται στον τουρισμό. Αναμενόμενο, αν λάβουμε υπόψη πως η γεωργία και η κτηνοτροφία έχουν υποχωρήσει αλλά και πολλές βιοτεχνικές μονάδες έχουν κλείσει. Αδιέξοδο που γίνεται αβάσταχτο από τις προτεραιότητες στον δημόσιο λόγο. Η επέκταση των τραπεζοκαθισμάτων γίνεται ο εθνικός μας λόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου