Στην περίοδο του Κορόνα, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε αρχαίες τραγωδίες, σκηνοθετημένες από λαμπρούς σκηνοθέτες, ακόμη κι αν κάποιες φορές η νεωτερική τους οπτική αντιμετώπισε με «ασέβεια» το πρωτότυπο κείμενο.
Ωστόσο, οι παραστάσεις αποτέλεσαν θείο δώρο για όσους δεν μπόρεσαν να τις παρακολουθήσουν εκ του σύνεγγυς. Και για την αισθητική πρόταση αλλά και για την υπενθύμιση πως οι αρχαίες τραγωδίες είναι κείμενα που συμπεριλαμβάνουν σύμπασα την οντολογία του κόσμου. Γίνεται ευκρινές πως τα μοτίβα, τα θέματα και τα πρόσωπα παραμένουν ίδια, μέσες-άκρες.
Ενα τέτοιο σταθερό μοτίβο είναι η θέση της γυναίκας, ιδίως της μάνας, είτε εμφανίζεται ως Μήδεια που γίνεται παιδοκτόνος είτε ως Κλυταιμνήστρα που σκοτώνει τον άντρα της. Η Κλυταιμνήστρα είναι ένα τραγικό πρόσωπο, μπλέχτηκε στον ιστό του ματωμένου πεπρωμένου της οικογένειας του άντρα της. Ομως, είναι μία από εκείνες τις γυναίκες που έχουν νιώσει τον συθέμελο πόνο να θρηνήσουν και να θάψουν το παιδί τους, που έπεσε θύμα μιας εξουσιαστικής βίας.
Είναι μακρύς ο κατάλογος των μανάδων που βίωσαν την απόλυτη οδύνη, που ένιωσαν την ψυχική συντριβή από τη χρήση αλόγιστης, φονικής βίας στα παιδιά τους. Ανάμεσα σ’ αυτές έχουν ξεχωριστή θέση: η Μάγδα Φύσσα που έθαψε το παιδί της, δολοφονημένο από εκπροσώπους μιας εγκληματικής πολιτικής οργάνωσης. Ηταν ελεύθερο πνεύμα, ασυμβίβαστος ο Παύλος. Οι φονιάδες του χρειάζονταν το αίμα του για να ενσπείρουν τον φόβο στους άλλους, να παραλύσει η βούληση που αντιστρατεύεται τους δικούς τους (;) στόχους. Η μάνα του, η Μάγδα, σήκωσε τον σταυρό του μαρτυρίου της, κάνει τον πόνο της κουράγιο. Στέκει αλύγιστη στο δικαστήριο ατσαλώνοντας τη βούληση όσων μπορεί να λιποψύχησαν κάποια στιγμή. Γίνεται η μάνα του ελληνικού λαού στον αντιναζιστικό αγώνα.
Τον τελευταίο χρόνο απέκτησε συντροφιά, προστέθηκε άλλη μια μάνα. Είναι η Κούλα Τοπαλούδη, η μάνα της Ελένης, που βασανίστηκε και σκοτώθηκε με τρόπο που συγκλόνισε όλους τους πολίτες, γυναίκες και άντρες. Θύμα του πολιτισμού της βαρβατίλας και των κακομαθημένων παιδιών, που έμαθαν να ακουμπούν στις ισχυρές οικονομικές πλάτες της οικογένειας και του περιβάλλοντος. Αυτές οι πλάτες επιχείρησαν να σπιλώσουν τη μνήμη της νεκρής Ελένης, συνθλίβοντας έναν κανόνα που έχουν σεβαστεί και οι εμπόλεμοι. Η Κούλα, με τη σειρά της, γίνεται η μάνα όσων γυναικών έπεσαν θύματα της γυναικοκτονίας, προϊόν μιας αντίληψης που θεωρεί τη γυναίκα σκεύος ηδονής, αρκεί το αρσενικό να το θελήσει.
Δίπλα τους στέκει μια άλλη γυναίκα, η εισαγγελέας στη δίκη της Ελένης. Ακούστηκαν πολλά, επικριτικά για τον συναισθηματισμό της. Ωστόσο, αναδείχτηκε η γυναίκα αυτή σύμβολο του αιτήματος για δικαιοσύνη, για προστασία στις γυναίκες, για μια διαφορετική στάση απέναντι στα θύματα βιασμού. Μας δίνει κουράγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου