Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και η Πρέβεζα

Το 1966, ο γλύπτης δέχτηκε παραγγελία από μια πόλη, για την κατασκευή ενός αγάλματος του Γεώργιου Καραϊσκάκη (σύμφωνα με άλλη εκδοχή του Μάρκου Μπότσαρη). Ο καλλιτέχνης κατασκευάζει το άγαλμα, αλλά το έργο του δεν γίνεται δεκτό από τους τοπικούς άρχοντες, καθώς παρουσίαζε πρόβλημα στατικότητας και ο γλύπτης για να το λύσει, τοποθέτησε κάτω από τη φουστανέλα, αυτό το υποστήλωμα που μοιάζει με πόδι. Έτσι, αυτό το άγαλμα-εξάμβλωμα, κατέληξε άδοξα σε μια αποθήκη. Όχι για πολύ όμως...

Μόλις εκδηλώθηκε ενδιαφέρον για την ανέγερση ανδριάντα του Ανδρούτσου, με την ευκαιρία της μεταφοράς των οστών του στην Πρέβεζα, το αποτυχημένο κατασκεύασμα αφού ξεσκονίστηκε και «ψαλιδίστηκαν» λίγο τα... μουστάκια του (ο Καραϊσκάκης τα είχε κάπως... μεγάλα), έλαβε το όνομα «Οδυσσέας Ανδρούτσος» και όδευσε προς την Πρέβεζα, όπου κι έγινε τελικά δεκτό. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν το καλοκαίρι του 1967 και παρέστησαν οι βασιλείς αλλά και εκπρόσωποι των πραξικοπηματιών που είχαν καταλάβει την εξουσία από τον Απρίλιο του 1967[1].

 Δεν ήξερε πολλά για αυτή την περίοδο της Πρέβεζας, μόνο αυτά που εξιστορούσε ο παππούς. Μια από τις μεγάλες αλλαγές στην πόλη ήταν η πλατεία, δεν συγκράτησε το όνομά της, μόνο πως, δίπλα ακριβώς, ήταν η θάλασσα. Η μνήμη του Σπυρίδωνα δεν τον βοηθούσε, θυμάται μόνο που ο παππούς επισκέφτηκε την Πρέβεζα, για πρώτη και μοναδική φορά τον Ιούλιο του 1965. Αλλά… εδώ λείπει ένας κρίκος. Άρχισε να τρίβει τον δεξιό κρόταφο με αυξανόμενη μανία, ήταν η συνηθισμένη κίνησή του, όταν βρισκόταν σε αμηχανία. Τι έχ’ς, π’δάκι μ’; Η φωνή της κυρά Έφης ακούστηκε ανήσυχη. Δεν της απάντησε, κούνησε μόνο αρνητικά το κεφάλι του. Μα το άγαλμα εγκαταστάθηκε το 1967; Ο παππούς… Τέλος πάντων, είναι στη μοίρα του Ανδρούτσου να πληγώνει ακόμη. Η εξουσία χρειάζεται ήρωες, ακόμη και παλουκωμένους. Ακόμη και με υποστηρίγματα. Όσο, όμως, πιο ψηλά είναι τα μνημεία, τόσο μεγαλύτερο είναι το βάρος της συλλογικής ανασφάλειας που αναλαμβάνουν να σηκώνουν στους ώμους τους.

---

[1] http://www.pare-dose.net/4563