Οι πόλεις από γεννησιμιού τους είναι πολύχρωμες. Φτιάχνονται από μικρά ή μεγαλύτερα κύματα πληθυσμών-αλλά και από άτομα- που μετακινούνται αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Ο προσεκτικός παρατηρητής μπορεί ν’ ανιχνεύσει αυτή την πολυχρωμία παντού: στα κτίρια, στις μουσικές, στις νοοτροπίες αλλά και στα σώματα των ανθρώπων. Οι κινήσεις του κορμιού, ο τρόπος που στήνεται το σώμα , ο τρόπος ομιλίας και η ματιά κουβαλάνε μαρτυρίες της πολιτισμικής ποικιλίας. Την ίδια στιγμή, όμως, οι πόλεις διαμορφώνουν προϋποθέσεις για συνύπαρξη αλλά και για δημιουργία του καινούριου.
Όλα αυτά τα γενικά μπορεί κάποιος παρατηρητής να τα κάνει συγκεκριμένα στις μικρές ιστορίες των ανθρώπων που κυκλοφορούν στους δρόμους μιας πόλης. Μια τέτοια περίπτωση για την Πρέβεζα είναι ο Σπύρος Ευαγγέλου. Η πόλη της Πρέβεζας επέλεξε να τον τιμήσει με την παρουσίαση του μουσικού του έργου σε μια σεμνή τελετή, όπως ταιριάζει σε σεμνούς κι αθόρυβους δημιουργούς. Σ’ ανθρώπους που δεν φωνασκούν αλλά ξοδεύουν όλο το πάθος τους στην υπηρεσία της δημιουργίας.
Ο Σπύρος Ευαγγέλου είναι μια ξεχωριστή περίπτωση Πρεβεζάνου. Γεννήθηκε στο Συρράκο, γόνος κτηνοτροφικής οικογένειας. Ο πατέρας του μπάτζος(τυροκόμος). Ως Συρρακιώτης της Πρέβεζας κουβαλούσε-και κουβαλά-πάντοτε την περηφάνια της Τσουκαρέλας, της κορυφής του βουνού Περιστέρι. Το κεφάλι του έχει πάντοτε μια ελαφριά κλίση, προς τα πάνω. Σου δίνει την αίσθηση πως είναι μόνιμα στραμμένος στα βουνά που τον γέννησαν, απ’ όπου αντλεί την αγάπη για δημιουργία, απ’ όπου ακούει τα νερά του Χρούσια και το κλαρίνο στην Γκούρα.
Ως δημιουργός, ως συνθέτης, ο Ευαγγέλου είναι δημιούργημα της πόλης του, της Πρέβεζας. Η μουσική παράδοση της πόλης τον γαλούχησε σε διαφορετικά ακούσματα. Η δυτικότροπη, αστική μουσική τον γοήτευσε και πολύ γρήγορα έγινε μέλος της Φιλαρμονικής αλλά και της Καλλιτεχνικής Συντροφιάς της Πρέβεζας, ενός μουσικού σχήματος που στη δεκαετία του 1960 άπλωσε τις νότες του στο καινούργιο, ριζοσπαστικό για την εποχή του κέντρο διασκέδασης, την Κυανή Ακτή. Ο νεαρός Συρρακιώτης σταδιακά χωνεύει τη μουσική παράδοση της πόλης και αναδεικνύεται σε φορέα των νέων μουσικών ρευμάτων και πολιτισμικών διαδικασιών.
Παράλληλα, γνωρίζει έναν άλλο σπουδαίο Πρεβεζάνο δημιουργό, τον Συρρακιώτικης καταγωγής Σπύρο Δήμα. Κοντά του μυείται στην κλασική μουσική. Ο Ευαγγέλου χρησιμοποιεί το πείσμα και τη στοχοπροσήλωση του Συρρακιώτη για να πετύχει τους στόχους του. Μαθαίνει μουσική. Αθόρυβα. Την ημέρα πουλάει παπούτσια στην οδό Μπιζανίου, δίπλα από το δικηγορικό γραφείο του Δήμα, και τη νύχτα αφήνεται στη μεγάλη του αγάπη, την κλασική μουσική. Το πιάνο που έχει στο μαγαζί του γίνεται το όργανο που τον μετασχηματίζει από έναν πωλητή παπουτσιών σε ασίγαστο εραστή της κλασικής μουσικής. Και τα καταφέρνει. Χάρη στο ταλέντο του αλλά και στο ασίγαστο πάθος. Παντρεύει την επιμονή και υπομονή της κτηνοτροφικής του καταγωγής με την ανταπόκριση στις συνεχείς προκλήσεις που η πόλη του προσφέρει.
Έτσι, ο Ευαγγέλου γίνεται ο τυπικός εκπρόσωπος της νέας, της μεταπολεμικής Πρέβεζας. Γίνεται ο Πρεβεζάνος που αξιοποιεί τις ευκαιρίες. Είναι ο εκπρόσωπος μιας συνεχώς ανανεούμενης πόλης, που αντλεί τη δύναμή της τόσο από την παράδοσή της όσο και από τα ιδιαίτερα πολιτισμικά στοιχεία που κουβαλούν οι κάτοικοί της. Η Πρέβεζα και το Συρράκο συναντιούνται στο πρόσωπο του Σπύρου Ευαγγέλλου και διαμορφώνουν τον σύγχρονο Πρεβεζάνο.
Ο Ευαγγέλου, λοιπόν, είναι μια ξεχωριστή περίπτωση δημιουργού. Είναι ευτύχημα που η δημοτική αρχή τιμά όσους ασίγαστα προσφέρουν στον πολιτισμό της πόλης. Κάθε φορά που τον συναντώ μου δίνει την εντύπωση ότι κάθεται στην καρέκλα, στο μπροστινό της μέρος, σα να’ναι έτοιμος για την φωνή που θα αναγγείλει τη νέα του μουσική δημιουργία, έτοιμος να αγγίξει τα πλήκτρα του πιάνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου