Ευάγγελος Αυδίκος, Η Κασσιανή δεν μένει πια εδώ, ΕΦΣΥΝ, 27 Απριλίου 2021

 

Θεωρείται εχθρική για την εξουσία. Ζούμε σε μια αντιφατική εποχή. Φαινομενικά, εμφανίζεται ως προέκταση του Διαφωτισμού που έχει ως προμετωπίδα του τα ατομικά δικαιώματα. Ωστόσο, αυτά έχουν περιοριστεί στις ακαδημαϊκές συζητήσεις. Εφευρίσκονται τρόποι φίμωσης. Μη μιλάς, κινδυνεύει η πατρίς, η κυβέρνηση, το κόμμα. Τα μέσα ενημέρωσης έχουν βάλει φίλτρα στην ενημέρωση. Επί της ουσίας η χώρα μας θυμίζει τους παλιούς αλογοσύρτες, πετάλωναν ανάποδα τα άλογα θολώνοντας τα νερά.

Η Κασσιανή έχει μετακομίσει τον τελευταίο καιρό στους οίκους φροντίδας ηλικιωμένων. Εχει πια μεγαλώσει, έμεινε μόνη της, έχασε τον σύζυγο, έχει τη δική της σύνταξη, τα παιδιά έχουν τα δικά τους σπίτια, τις δουλειές τους, ολημερίς τρέχουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.

Δεν περισσεύει χρόνος να αφιερώσουν στη φύτρα τους. Τα ζαρωμένα σταυρωμένα χέρια δεν ταιριάζουν πια στα σύγχρονα σαλόνια. Ο λόγος τους, οι ιστορίες τους που γίνονται γέφυρα ανάμεσα στις γενιές, θεωρείται ξεπερασμένος. Τη θέση τους πήρε το διαδίκτυο. Μπροστά. Ο,τι δεν χωράει σ’ αυτή τη φρενήρη ταχύτητα, αποσύρεται. Στους οίκους φροντίδας.

Παρκάρονται οι ηλικιωμένοι. Μου μοιάζουν σαν τα κοτεροκατάρτια στις μαρίνες τον χειμώνα. Ακίνητα, περιμένοντας να ανοίξει ο καιρός. Τι περιμένουν όμως οι παρκαρισμένοι ηλικιωμένοι; Ο δικός τους χειμώνας επιδεινώνεται. Ενα μήνα είχε να την επισκεφτεί η κόρη ηλικιωμένης που κακόπαθε σ’ έναν τέτοιο χώρο. Δεν περισσεύει χρόνος για τους γονείς. Είναι βάρος για όλους.

Η Κασσιανή, λοιπόν, μεγάλωσε. Είναι πλέον τρόφιμος σε οίκο φροντίδας. Αναθυμάται τα περασμένα κι ένα δάκρυ υγραίνει το μάγουλά της, κανείς δεν βρίσκεται κοντά της να της σκουπίσει την υγρασία, να την αγκαλιάσει, να ακούσει τον καημό της. Στέκει στο παράθυρο της βεράντας, απέναντι παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους τα παιδιά της. Τα μάτια της άσπρισαν από την προσμονή. Δεν πειράζει, έχουν πολλές δουλειές τα καμάρια μου, σκέφτεται. Μαλώνει τον εαυτό της που δεν μπορεί να καταλάβει, έτσι της είπε η κόρη της κι έχει δίκιο. Μα της λείπουν τα εγγόνια της, έχουν δυο μήνες να περάσουν, της υποσχέθηκαν να έρχονται βδομάδα παρά βδομάδα.

Πλησιάζει η Ανάσταση, της λείπει η αγκαλιά τους. Να κάθεται σε μια γωνιά και να τους καμαρώνει. Δεν μιλάει πουθενά, καταπίνει τα παράπονά της, έχω το πρόγραμμά μου, της είπε ο γιος της. Ολοι έχουν το δικό τους πρόγραμμα. Μάνα, μην τηλεφωνείς στη δουλειά. Θα σου τηλεφωνήσω μόλις μπορέσω. Ακόμη περιμένει. Ηθελε να του πει για τα πάθη της στον οίκο.