Ευάγγελος Αυδίκος, Ο άξιος άνθρωπος αγαπιέται μοναχός του, EFSYN, 9 NOEMBRIOY 2021

 

Ηδη, έχουμε πάρει το μονοπάτι του «μετά». Δεν είναι η πρώτη φορά που η συγκεκριμένη πρόθεση κάνει δημόσια εμφάνιση. Ανοιξαν την πόρτα σ’ αυτήν οι θεωρητικοί που μίλησαν για το μεταμοντέρνο και το μετανεωτερικό. Ετσι, το «μετά» πρωταγωνίστησε σε επιστημονικά συνέδρια, σε δημοσιεύσεις σε περιοδικά, σε συγκρουσιακές συζητήσεις, σε πολιτικά τραπέζια.

Ομως, η πρόθεση παρέμεινε στις κλειστές παρέες των επιστημόνων. Οσο κι αν οι παρενέργειες είχαν αρχίσει να διαχέονται σε διάφορες σφαίρες της δημόσιας ζωής. Ολα για την πάρτη μας. Η ομάδα χρησιμοποιείται για να προωθηθούν τα συμφέροντα του ατόμου. Αλλαγές πολιτικών στρατοπέδων χωρίς όρους. Και πρωτίστως: όλα πουλιούνται και αγοράζονται στο παζάρι το τηλεοπτικό. Και των κοινωνικών σχέσεων. Χωρίς όρια. Το σώμα γίνεται εμπόρευμα. Η ψυχή παύει να υδροδοτείται από τη συνέπεια και τον αυτοσεβασμό.

Ωσπου ήρθε ο ιδρυτής του φέισμπουκ να μας θυμίσει αυτό που δεν θέλαμε να βλέπουμε. Πρόσθεσε την πρόθεση «μετά» στον κόσμο μας. Αλλά και στις δικές του επιδιώξεις. Αυτό που οι επιστήμονες κουβέντιαζαν έχει στρογγυλοκαθίσει στο σαλόνι της καθημερινότητάς μας. Με ό,τι το χαρακτήριζε. Η καραντίνα το έφερε πιο κοντά. Συμβιβαστήκαμε μαζί του. Το αποδεχτήκαμε. Με την πίστη πως θα επανέλθουμε στην «κανονικότητα». Στην παλιά μας ζωή. Την ανέμελη. Που κλείναμε τα μάτια στις αλλαγές. Ομνύοντας στην κοινωνική και συλλογική μας υπόσταση. Και την ίδια στιγμή κυνηγούσαμε τις ατομικές μας χίμαιρες. Ενίοτε χωρίς κανόνες. Μας βόλευε αυτή η συνύπαρξη του εαυτού μας με τον εαυτούλη μας.

Η καραντίνα διέλυσε τις ψευδαισθήσεις. Εγινε οδοστρωτήρας του στρουθοκαμηλισμού μας. Μας αναγκάζει να σκάψουμε μέσα μας. Παντού. Στην πολιτική, στον χώρο της εργασίας, στην καθημερινότητά μας. Αναζητώντας το ελιξίριο για μια άλλη ζωή. Πιο ανθρώπινη. Οπου το σώμα μας θα είναι παρόν. Στις παρέες, στις έντονες συζητήσεις, στους διαξιφισμούς.

Σ’ αυτό το «μετά» διεκδικεί θέση και η λογοτεχνία. Επιδιώκοντας την επιστροφή σε μια αναγνωστική κανονικότητα. Ο Σωτήρης Δημητρίου μάς το θυμίζει με το καινούργιο του μυθιστόρημα («Ουρανός από άλλους τόπους»). Επιστρέφει στον αγαπημένο του τόπο. Στη γλωσσική του πατρίδα, αναζητώντας την κάθαρση από τον λεκτικό βομβαρδισμό του λεξιλογίου της καραντίνας. Δεν στρέφει τις πλάτες του σ’ αυτό που γίνεται. Αναζητά τη δική του κανονικότητα. Οπως είναι ο αυτοσεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Κι αυτό αφορά πρωτίστως αυτούς που κάνουν κουμάντο στη ζωή μας. Αλλά και τον καθένα/καθεμία. Εναν ουρανό από άλλους τόπους ψάχνουν οι μετα-κοβιντιανοί άνθρωποι. Για να μη γίνουν μετα-άνθρωποι. Που πάει να πει, να μη χάσουν τη βούλησή τους. Να μη γίνουν ηχεία της θέλησης άλλων. Να μη χάσουν την ανθρωπιά τους. Δυσκόλεψε η ζωή. Ομως, ο ουρανός υπάρχει.