Και σε ποιον δεν άρεσε η ταινία «Πολίτικη κουζίνα». Η μαγειρική είναι πάντα ένας τρόπος να μιλήσει κάποιος για τις κοινωνικές και πολιτισμικές σχέσεις. Ισως είναι ώρα να μελετηθούν οι οικογενειακές σχέσεις μέσα από τη συσχέτισή τους με τα ταχυφαγεία και την κουζίνα, που σε πολλές περιπτώσεις έχει απολέσει τη θέση του οικογενειακού εργαστηρίου. Εχει μετατραπεί ενίοτε σε χώρο απαστραπτουσών ηλεκτρικών συσκευών.
Με τον τρόπο αυτό έχει εξοβελιστεί η μύηση των νεότερων στην πολυπλοκότητα. Το ίδιο και η υπενθύμιση στους νεότερους ότι η μαγειρική μπορεί να αποκαλύψει πτυχές των ανθρώπινων σχέσεων αλλά και προϋποθέσεις για τη βελτίωσή τους. Πρωτίστως, μπορεί να αναδείξει τη διαδικασία μετασχηματισμού των μεμονωμένων υλικών σε μια μαγειρική σύνθεση, στην οποία συνυπάρχουν τα επιμέρους, που διεκδικούν τη δική τους θέση και συμβολή στο τελικό αποτέλεσμα.
Κλασικό είναι το παράδειγμα των υλικών για τον μουσακά. Μελιτζάνες, πατάτες, κιμάς. Είναι τα υλικά. Αυτή όμως που τους μεταβάλλει σε κάτι διαφορετικό είναι η πρόσμιξή τους. Ο/η μάγειρας/μαγείρισσα δημιουργεί μια μικρή διατροφική «πολιτεία», στην οποία τα υλικά κατέχουν την πρέπουσα θέση. Ωστόσο, ο ποιοτικός μετασχηματισμός του οφείλεται στην μπεσαμέλ. Πρόκειται για την κρέμα εκείνη που λειτουργεί ως επιστέγασμα στα υλικά.
Η μπεσαμέλ είναι που λείπει από την Ευρώπη. Την Ευρωπαϊκή Ενωση. Περισσεύουν οι ρεντινγκότες. Οι θεσμοί. Το Κοινοβούλιο. Οι επιτροπές. Οι συνεχείς διαβουλεύσεις που δεν καταλήγουν στη λήψη αποφάσεων. Γιατί η Ευρώπη ως μαγείρισσα έχει υποτιμήσει τη δύναμη της μπεσαμέλ ως συνδετικού ιστού. Που θα σέβεται τη δύναμη των επιμέρους υλικών. Γιατί η Ευρώπη είναι εγκλωβισμένη από τα επιμέρους υλικά, που διεκδικούν την προβολή τη δική τους, σε βάρος του τελικού αποτελέσματος.
Από τη σημερινή Ευρώπη είναι εμφανής η απουσία της μπεσαμέλ. Το είδαμε στα μνημόνια. Οπου δεν λειτούργησαν, σε τελική ανάλυση, ως θεραπαινίδα των πληγών του ελληνικού λαού. Το βιώσαμε στην προσφυγική και μεταναστευτική κρίση. Καμία αλληλεγγύη. Κανένα νοιάξιμο για τη Μεσόγειο που αγκομαχούσε.
Το ίδιο και τώρα. Με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Δυο-τρία κράτη επιβάλλουν τα δικά τους συμφέροντα. Παρασύρουν τα άλλα κράτη σε ψέλλισμα δικαιολογιών. Η Ευρωπαϊκή Ενωση χάνει την αξιοπιστία της. Μετατρέπεται σε γελωτοποιό της Αμερικής. Που επιστρέφει ως θείος Σαμ στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Τα συμφέροντά της υποστηρίζει.
Η Ευρώπη, με τη σειρά της, δείχνει δειλή και μοιραία. Ανίκανη να λάβει γενναίες αποφάσεις. Σύνθημά της η αναβλητικότητα, θυμίζοντας την παροιμία: Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει, όλη τη μέρα κοσκινίζει.
Δεν θέλει να κοσκινίσει η Ευρώπη. Να παρασκευάσει την μπεσαμέλ της αλληλεγγύης και των ανθρωπιστικών της παραδόσεων. Αγεται και φέρεται από μεμονωμένα συμφέροντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου