Ευάγγελος Αυδίκος , Το καλοκαίρι του Πίνδου , περιοδικό Σχεδία, καλοκαίρι 2022

 

Δεν γεννήθηκα στα βουνά. Μόλο που οι προγονικές ρίζες βρίσκονται στον Πίνδο του Κώστα Κρυστάλλη. Κάτω από το Περιστέρι και τη βουνοκορφή Τσουκαρέλλα. Μπορεί να άργησε η συνάντηση με τη ρίζα, όμως πλέον η σχέση με τα βουνά έγινε συμβόλαιο  για τα ανείπωτα. Για την ανακάλυψη ενός κόσμου που ζούσε στη σκιά και τους θορύβους των  πόλεων. Που δυσκολευτήκαμε να βρούμε μια κοινή γλώσσα. Τη γλώσσα της φύσης, όσο και αν ήταν άμαθος ο οργανισμός στα πρώτα ισχυρά ερεθίσματα.

    Σταδιακά, η ετήσια συνάντηση με τα βουνά έγινε ανάγκη μαθητείας. Για την ανακάλυψη ενός κόσμου που τον γνώριζα  μέσα από τις αφηγήσεις. Για να απαλλαγώ από τις τοξίνες.

     Τα δικά μου βουνά είναι ο Πίνδος. Τα βουνά του Συρράκου .Είναι πρώτα απ’  όλα η μνήμη. Τα τοπωνύμια και  το ποτάμι. Ο Χρούσιας, Οι βοσκότοποι με τις ιστορίες για πολέμους και  κλεφταρματολούς. Τα μονοπάτια που ανοίγουν δρόμους στο παρελθόν και οδηγούν σε μια διαφορετική σχέση με το παρόν. Οι παραδόσεις για νεράιδες και φαντάσματα.

      Κάθε βουνοκορφή και μια ιστορία που χάνεται στην αχλή του χρόνου. Μάθαμε να χρησιμοποιούμε για ξύστρα τον ορθολογισμό. Τα βουνά αποκαλύπτουν αθέατες πλευρές. Που ζητάνε να αφήσει  ο επισκέπτης αυτή την ξύστρα. Να χρησιμοποιήσει  πιο πολύ τη γλώσσα της ψυχής. Να ακούσει τις ιστορίες.

    Όλα αυτά τα βρίσκω στο  πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου. Στο Συρράκο.Το δισκοπότηρο της μνήμης. Εκεί που νιώθω να γίνομαι μέλος μιας αναρίθμητης ομάδας σκιών. Εκεί όπου πιάνονται στον διπλό χορό ζωντανοί και οι νεκροί,  σπουδαίοι κι αφανείς.

      Το δικό μου καλοκαίρι στο Συρράκο είναι η κάθοδος στον Χρούσια, να ακούσω τον πασπαλιάρη να τραγουδά ακόμη, τον μυλωνά να αφηγείται ιστορίες, για να ξελογιάσει τις γυναίκες. Στη σιδερένια γέφυρα στέκομαι κι ακούω το νερό του Χρούσια που έχει πολλές κρυμμένες ιστορίες. Κι από εκεί ανεβαίνω στους Καλαρρύτες , να πιω καφέ στην πλατεία του και να συνεχίσω ως τη γέφυρα της Κουιάσας.

         Το καλοκαίρι των βουνών είναι σπονδή  στη  γοητεία  και το μυστήριο του απέριττου. Και της συλλογικότητας. Αφετηρία το πανηγύρι της Αγίας  Μαρίνας. Στην Τζούρτζια Ασπροποτάμου. Τα πανηγύρια των βουνών  υπενθυμίζουν τις  αστοχίες  του σύγχρονου πολιτισμού. Την πολύβουη μοναξιά μας.