Ευάγγελος Αυδίκος, Σάρκες και πολιτισμοί, ΕΦΣΥΝ, 28 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023

 

«Τη σάρκα, το αίμα θα βάλω/σε σχήμα βιβλίου μεγάλο», γράφει ο Καρυωτάκης στο ποίημά του «Σταδιοδρομία». Αναφέρεται, προφανώς, στην ψυχοσωματική επένδυση στην ποιητική του γραφή. Δεν είναι μια διαδικασία διεκπεραιωτική η δημιουργία. Απαιτεί ξόδεμα. Και σώματος και ψυχής.

Αν στη δημιουργία το σώμα φλέγεται από την ηδονή των λέξεων και του ονείρου συγκρότησης ενός άλλου κόσμου, στη διεθνή πολιτική τα σώματα και η ψυχή τρέφουν τις πολεμικές συγκρούσεις. Πόλεμοι επεκτατικοί που ικανοποιούν τη δίψα για εξουσία και χρήμα. Στρατοί που θυσιάζονται στον παραλογισμό των εξοπλισμών και των ανταγωνισμών. Που μεταμφιέζονται με πομπώδη ιδεολογήματα. Σάρκες ακρωτηριασμένες. Γενιές που στερήθηκαν το δικαίωμα στο όνειρο.

Οι πόλεμοι είναι κρεατομηχανές. Αλέθουν τις σάρκες, για να κάνουν μνημεία πεσόντων. Παλαιότερα τα σχολικά εγχειρίδια ήταν μια συνεχής παράθεση «επικών» κατορθωμάτων και εκατομβών. Τίποτε άλλο. Και τα ολίγιστα που ξέφευγαν από αυτή την οπτική, την τέχνη και την καθημερινότητα, τα παρέκαμπταν οι διδάσκοντες/ουσες.

Η σάρκα είναι όμως παρούσα στον καιρό μας. Στις ψυχαγωγικές εκπομπές και όχι μόνο. Η σάρκα στο τσιγκέλι. Με πολλές λεπτομέρειες. Ιδίως η παιδική σάρκα. Διαβάζαμε, σχετικά πρόσφατα, για τις εκδρομές που διοργανώνονταν σε κεντροευρωπαϊκές χώρες με προορισμό περιοχές του Ειρηνικού. Συμμετείχαν καλοθρεμμένοι μεσήλικες –και μεγαλύτεροι–που διψούσαν για παιδική σάρκα.

Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο. Η μυθολογία διασώζει πολλά τέτοια περιστατικά. Κλασικό είναι το παράδειγμα του Κυανοπώγωνα που τρεφόταν από το αίμα των συζύγων του. Κι ακόμη, το μυστικό της αιμομιξίας είναι διάχυτο σε πολλές μορφές του λαϊκού πολιτισμού. Κρυβόταν η ανάγκη για σάρκα, ιδίως τρυφερή, πίσω από την κουρτίνα της σιωπής για την επιβίωση σε μια πατριαρχική κοινωνία.

Δεν είναι καινοφανές αυτό που συμβαίνει σήμερα. Με τους βιασμούς και τα κυκλώματα εκπόρνευσης παιδιών. Που προσφέρονται ως ηδονιστικό επιδόρπιο σε άντρες που έχουν προσβάσεις σε κέντρα εξουσίας. Ο βιασμός και η ηδονή από τρυφερή σάρκα δεν έχουν κοινωνικό πρόσωπο. Και οι φτωχοί. και οι απόκληροι βιάζουν. Κάποιοι απ’ αυτούς γίνονται, στη συνέχεια, διακινητές λευκής σάρκας. Ομως, είναι το προνόμιο των ισχυρών να ξεφύγουν από τον νόμο. Χρησιμοποιώντας νομικίστικα παραπόρτια.

Διασύρονται τα θύματα των βιασμών και οι γονείς τους. Και προστατεύονται όσοι ηδονίζονται από την παιδική σάρκα. Μένουν στο απυρόβλητο οι θύτες. Το βασανιστικό ερώτημα είναι τι πηγαίνει στραβά και κάθε μέρα ανακαλύπτονται καινούργια κυκλώματα εκπόρνευσης. Με πελάτες συχνά «ευυπόληπτους» πολίτες. Που έχουν φροντίσει να έχουν πλοκάμια και διασυνδέσεις με ισχυρά κέντρα εξουσίας.

Υπάρχουν επιτροπές παντού. Κοινωνικής φροντίδας. Για τα παιδιά και τους κοινωνικά αδύναμους. Φαντάζουν άδεια πουκάμισα. Πομπώδεις τίτλοι. Αποτελεσματικότητα; Αμφιλεγόμενη. Κομπάζουμε πως τα παιδιά έχουν έλθει στο κέντρο του κοινωνικού ενδιαφέροντος. Καιρός να τραβήξουμε την κουρτίνα. Να δούμε την ανίατη αρρώστια της εποχής μας.