Ευάγγελος Αυδίκος, Τα τζιτζίκια, EFSYN, 4 Ioυλίου 2013

 

Κάθε εποχή έχει και τους ήχους της. Μπορεί να είναι η ατέλειωτη βροχή, οι ντουφεκιές των κυνηγών, ο οξύς ήχος του αγριογούρουνου αν καταφέρει να ξεφύγει από την παγανιά.

Στις πόλεις οι παλιοί ήχοι που συνοδεύουν την αλλαγή των εποχών έχουν χαθεί. Οι ήχοι των δρόμων με τα μαρσαρίσματα είναι ένα καθημερινό φαινόμενο. Δημιουργείται ένα συνεχές μουρμουρητό των μηχανών, που ανυπομονούν να ξεφύγουν από την ακινησία, να καταπιούν τον χαμένο χρόνο

Το καλοκαίρι που ηρεμούν οι δρόμοι από τα γδαρσίματα των ελαστικών, βρίσκει την ευκαιρία να ακουστεί ένας άλλος ήχος που ανακαλεί παιδικές μνήμες: γεμιστές μελιτζάνες, ρύζι σπυρωτό, χωρίς κιμά, καρπούζι φέτα, μουστάκι από την κόκκινη καρδιά του καρπουζιού, μπουγέλωμα και βαθύς ύπνος, μετά την κούραση στη θάλασσα. Το τζιτζίκι είναι η μόνιμη μουσική υπόκρουση. Σταθερή, χωρίς τονικές διαφορές. Εμμονικό τιτίβισμα από ένα είδος που δεν διεκδικεί δεξιότητες φωνητικές.Είναι το τζιτζίκι. Που γίνεται ένα με τη νοσταλγία των παιδικών χρόνων. Αντίπαλός του είναι η δυνατή μουσική στα παραθαλάσσια μπαρ του καλοκαιριού, ο κατακτητικός και αυθάδης ήχος του καλοκαιριού. Το τζιτζίκι ταυτίζεται με την τεμπελιά. Εγινε το αντιπαράδειγμα του ανεπρόκοπου που ζει για τη στιγμή, για το παρόν, αδιαφορώντας για τις αναποδιές που έρχονται. Που δεν σοδιάζει αγαθά. Που δεν προγραμματίζει για τις δύσκολες μέρες.

Το θετικό παράδειγμα εκπροσωπήθηκε, στη λαϊκή λογοτεχνία, από το μυρμήγκι. Υπόδειγμα εργατικότητας και στοχοπροσήλωσης. Για πολλά χρόνια, αυτή η αντίθεση κρυβόταν μέσα στον κουμπαρά που ήταν το έπαθλο των εκθέσεων για τον ρόλο της αποταμίευσης. Το τζιτζίκι ήταν ο αποσυνάγωγος. Δεν χωρούσε στην ηθική της κοινωνίας, που ζητούσε από τους νέους να κάνουν παράδειγμα ζωής το εργατικό μυρμήγκι.

Ολα έχουν κάποιο τέλος. Το ίδιο και η εικόνα του ανεπρόκοπου τζιτζικιού που νοιάζεται μόνο για την καλοπέρασή του. Ισως, κάποια τζιτζίκια να έχουν τον δικό τους τρόπο, να κόβουν δρόμο ιππεύοντας ισχυρά κοινωνικά οχήματα. Αλλά και πάλι, το τζιτζίκι μπορεί να έχει πιάσει την ουσία της ζωής, ιδίως το καλοκαίρι. Η λιτή ζωή. Δεν χρειάζονται πολλά για να απολαύσεις το σύμπαν. Να νιώθεις την ομορφιά του τόπου. Να προσκυνήσεις την απεραντοσύνη της θάλασσας. Να αισθανθείς το ρίγος της ευτυχίας στα μικρά και ανεπιτήδευτα. Σε μια φέτα πεπόνι. Σε ένα ποτηράκι κρασί κάτω από τον έναστρο ουρανό. Μύστης του κόσμου.

Το τζιτζίκι είναι η πρό(σ)κληση στο μυρμήγκι. Να θυμηθούν όλοι πως έχουν δικαίωμα στις σταγόνες μιας στιγμιαίας ευτυχίας. Το καλοκαίρι είναι η κατάφαση στη ζωή. Οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν για να εργάζονται συνεχώς. Μπορούν να νιώσουν την ηδονή του απέριττου. Μακριά από θορύβους που εμποδίζουν τον τζίτζικα να ακουστεί.

Ακούστε τα τζιτζίκια. Εχουν πολλά να μολογήσουν.