Πολλοί οι καύσωνες φέτος. Κόπιασαν νωρίς. Η ελληνική πολιτική σκηνή βρίσκεται σε περιδίνηση. Ανεβαίνει η εσωκομματική θερμοκρασία: κινήσεις σκοπιμότητας, διαγκωνισμός για καλύτερη εκκίνηση όταν ο αφέτης επιτέλους θα πατήσει τη σκανδάλη του πιστολιού.
«Καίγομαι και σιγολιώνω» ανακράζουν οι πολίτες, καθώς έχουν χάσει τον παλιό ντορό. «Και για σένα μαραζώνω. Τι καημός». Νιώθουν τη θερμή κάμινο της ερημίας. Αναζητούν κάποιες δροσοσταλίδες. Κάποιες σταγόνες δροσιάς που θα τους προσφέρουν την εγκαρτέρηση από το νοιάξιμο για έξοδο από την κοινωνική τήξη.
Αναζητούν οι απλοί πολίτες κάποιους να εμπιστευτούν. Να μη ρευστοποιηθεί η συνείδησή τους. Να βάλουν φρένο στους πληθυντικούς ναρκισσισμούς. Και αναζητoύν δροσιά, παρηγορητικό λόγο, βάλσαμο σε πράγματα που μαλακώνουν την ψυχή τους. Το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου αιχμαλώτισε το ενδιαφέρον πολλών. Επαγγελματίες, συχνά με υψηλές αμοιβές, κατάφεραν να δαμάσουν τις ατομικότητές τους, θέτοντας τους εγωισμούς τους στην υπηρεσία της ανάγκης να επιτευχθεί ο συλλογικός στόχος.
«Δροσοσταλίδα θα γενώ/ βιόλα στις φυλλωσιές σου/ του ήλιου τσ’ ακτίνες να παντώ/ μη μαραθείς ποτέ σου». Ο Κρητικός Βασίλης Σκουλάς κάνει τραγούδι την επιθυμία να γίνει ο ίδιος δροσοσταλίδα για όσα αγαπά, να κρατήσει ζωντανή την πίστη στη ζωή. Τους στίχους αυτούς θα μπορούσαν να τραγουδήσουν οι παίκτες και ο προπονητής της εθνικής ομάδας του μπάσκετ. Την Κυριακή χάρισαν κι αυτοί ένα παράδειγμα ευθύνης και συλλογικότητας. Παραμέρισαν τον οπαδισμό αποτινάσσοντας τις κοινωνικές και πολιτισμικές παθογένειες που αυξάνουν τη θερμοκρασία οδηγώντας σε ρευστοποίηση των κοινωνικών σχέσεων. Δροσοσταλίδες η επιτυχία τους στην ψυχή των συμπατριωτών τους. Δροσοσταλίδα και το πάθος του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο πατριωτισμός δεν είναι εμπορεύσιμο είδος. Εχει βάση την αγάπη του για τον συνάνθρωπο.
Ο Ιούλιος ανέκαθεν ανέβαζε τη θερμοκρασία. Βολευόμαστε με τη λήθη. Ξεχνάμε την αποσταθεροποίηση του πολιτεύματος. Πατικώνουμε στην κοινωνική μας μπίμτσα τη διχοτομημένη Κύπρο. Τις ευθύνες της δικτατορίας. Δυναμώνουμε και πάλι τους ΕλλαδέμπορουςΑπόψε είναι σαν όνειρο το δείλι./απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει. Το καλοκαίρι πονάει αλλά και μαγεύει. Ο Καρυωτάκης το διατύπωσε με τον δικό του τρόπο (Χαμόγελο/ Ο πόνος του Ανθρώπου και των Πραγμάτων). Αν ο ποιητής βρισκόταν στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Νικόπολης την περασμένη Κυριακή, θα ένιωθε ότι οι στίχοι του σαρκώθηκαν στο φεστιβάλ χορωδιών. Γίνηκαν δροσοσταλίδες στην απόλυτη σιγαλιά της παλιάς πόλης. Την ώρα που τα παιδιά τραγουδούσαν, φύτρωσε μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες. Η ελπίδα. Η αισιοδοξία για εκείνους που δημιουργούν μακριά από ναρκισσισμούς. Ανθρωποι απ' όλο τον κόσμο μαθαίνουν να σέβονται και να τιμούν την ανθρωπιά, πέρα από στερεότυπα. Η μουσική γίνεται ανθός δροσοσταλιάς. Ιούλιος. Δεν θα είναι ίδιο το καλοκαίρι για όλους. Οι δροσοσταλίδες υπάρχουν παντού. Με μια φέτα καρπούζι στο χέρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου