Ο Ιούνιος είναι ο μήνας που μ’ αρέσει. Είναι γιατί εγκυμονεί. Όλοι κάτι περιμένουν.Οι απόφοιτοι του Λυκείου περιμένουν τα αποτελέσματα, οι φοιτητές ιδρώνουν στις αίθουσες των εξετάσεων, οι γεωργοί ετοιμάζονται για το θέρισμα, οι κτηνοτρόφοι περιμένουν ν’ανέβουν στις βουνοκορφές, ο Ιούλιος περιμένει ανυπόμονος να πάρει τη σκυτάλη.
Μ’ αρέσει ο Ιούνιος γιατί ακόμη η ζέστη είναι υποφερτή και ο ορίζοντας είναι ξάστερος. Μ’αρέσει ο Ιούνιος γιατί με φέρνει πιο κοντά στο γενέθλιο τόπο, την κλειδοκρατόρισσα του Αμβρακικού, την Πρέβεζα της αθωότητας, την πόλη όπου οι χρόνοι ακολουθούν περίεργες τροχιές, καθώς το μυαλό κινείται ανάμεσα στην Κασσιώπη του Πύρρου, τη Νικόπολη του Οκταβιανού, τον Μπαρμπαρόσα, τον Καρυωτάκη, την Κυανή Ακτή της δεκαετίας του 1970, τα καράβια που φόρτωναν τα πορτοκάλια του Φραγκίστα, το απέραντο γαλαζοπράσινο του Ιονίου στο Μονολίθι.
Μέσα Ιουνίου και πάλι. Νιώθω πάλι αυτό το περίεργο αίσθημα να με ξεσηκώνει. Θυμάμαι τη συνήθεια του στρατού, μια τσατσάρα ποτέ δεν πάει χαμένη. Είναι μια από εκείνες τις στιγμές που θυμάμαι την ποιητική συλλογή του Στέλιου Μαφρέδα, Άξονας περιστροφής(εκδόσεις Μεταίχμιο). Άνθρωπος κι αυτός της διασποράς. Πρεβεζάνος. Καταφέρνει να συνδυάζει με επιτυχία τον κερδώο Ερμή με τις μούσες.
«Η ποίηση δεν είναι να χάνουμε το θάρρος μας», γράφει ο ποιητής. Και συμπληρώνει. «Η ποίηση είναι καντήλι που φωτίζει το δρόμο μας». Το δίκιο του μεγάλο. Οι ποιητές κατάντησαν ζητιάνοι της εποχής μας. Ο λόγος τους δεν χώραγε πουθενά. Είναι όμως το καντήλι που τρέφει τη μνήμη, που μας δείχνει το δρόμο.
Στις άνυδρες μέρες μας δεν ανάβουν καντήλια.
Εκτοπισμένος στα ενδότερα
γυρίζω κάθε σούρουπο στους δρόμους.
Ο Μαφρέδας είναι ευαίσθητος άνθρωπος. Πιάνει το στίγμα της εποχής. Νιώθει εξόριστος, όπως όλοι οι ομότεχνοί του, κι αυτή τη διαπίστωση την κάνει ποίηση. Ξέρει πολύ καλά πως η τέχνη του, οι λογοτέχνες, δεν είναι εύκολο να γίνουν αποδεκτοί, ν’ ακουστεί η φωνή τους στο δικό τους τόπο-κι όχι μόνο. Ο δρόμος του ποιητή είναι σαν το παλιό Σειτάν παζάρ: αλειμμένος με βούτυρο που κάνει επικίνδυνο το πέρασμά του .
Όμως, ο Μαφρέδας έχει στιβαρή φωνή αλλά και πάθος που το μεταγγίζει με τις λέξεις στους αναγνώστες του. Η ποίησή του γίνεται καντήλι που μας σεργιανάει σε εικόνες του γενέθλιου τόπου.
Άνεμε του Ιονίου που φύσηξες από τον βορρά
Την ψυχή μου σήκωσες στον έβδομο Ουρανό
Είναι αυτή η εικόνα που δροσίζει τους Πρεβεζάνους της διασποράς. Ο αέρας του Ιονίου, τα παντζούρια να θροΐζουν και ο καφές στην παραλία που αφήνει τη ματιά ν’ ακουμπήσει στον Περγαντή και στο λόφο του Άη Θωμά. Είναι εκείνη την ώρα που γεμίζει όλη η ύπαρξή σου με μια ευφορία που έχει να κάνει με το ασήμαντο, το ελάχιστο για την εποχή μας: την αίσθηση της πληρότητας από τη συνομιλία με τη φύση.
Ο Μαφρέδας ως ποιητής έχει λαγαρή ματιά και μπορεί να ξεχωρίσει την ουσία της κλειδοκρατόρισσας του Αμβρακικού. Μπορεί να πατήσει το διακόπτη της εκκωφαντικής μουσικής και να μυρίσει τις μυρουδιές της θάλασσας, να εισπνεύσει την αρμύρα, να ακούσει τις κλαγγές των σπαθιών του Αντωνίου και του Οκταβιανού.
Ο Λούρος, ο Άραχθος ποταμός,
ο Αμβρακικός κόλπος, το Ιόνιο πέλαγος
Ξέρουν για σένα.
Μαρτύρησε τα μυστικά η αστροφεγγιά,
Σπαρμένο παντού απ’ τη βροχή τα’ όνομά σου,
Ένοικος των κυμάτων το παράπονό μου.
Εικόνες εξαίσιες. Λέξεις βουτηγμένες στην αρμύρα για να κρατιέται ζωντανή η μνήμη. Κάθε όνομα απελευθερώνει την ιστορία και τις προσωπικές μνήμες. Μια τέτοια λέξη είναι και η βροχή. Θα μπορούσε κανείς να γράψει πολλά μόνο γι’ αυτό: για τον τρόπο που πέφτει, για τους δρόμους που πλημμυρίζουν, για τον ορίζοντα του Αμβρακικού που γίνεται ξάστερος. Κάποια πράγματα είναι δύσκολο να εξηγηθούν. Βιώνονται. Ο ποιητής όμως καταφέρνει με την ευαισθησία του να δημιουργήσει εικόνες που αποκτούν δύναμη και κίνηση .
Μέσα Ιουνίου και πάλι. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αφήσω «το παράπονό μου» να γίνει «ένοικος των κυμάτων» του Παγασητικού κόλπου. Ποιος ξέρει!Δεν αποκλείεται να το ανταμώσω στον Αμβρακικό προς το τέλος του μήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου