Κοντεύουν διακόσια χρόνια από τότε που οι σκλαβωμένοι Έλληνες ξεσηκώθηκαν παίρνοντας τα όπλα. Έχουν γραφτεί πολλά για το νόημα, για τις συνθήκες, για τους πρωταγωνιστές, για πολλά και διάφορα. Στη δεκαετία του 1980 έγιναν σκληρές αντιπαραθέσεις για το τι τελικά ήταν αυτό που συνέβη τότε.
Πέρα όμως από τα όσα ειπώθηκαν, παραμένει η κορυφαία στιγμή του νεοελληνικού μας βίου. Είναι το μεγάλο ναι απέναντι στις προκλήσεις των καιρών. Μπορεί να ήταν καθοριστικής σημασίας η πολιτική συγκυρία στην Ευρώπη που ευνόησε το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Μπορεί να συνέβησαν πολλά. Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να αποσιωπήσει τη συστράτευση των ανθρώπων της υπαίθρου. Η επανάσταση του 1821 είναι ένα εργαστήρι ιστορικό για το πώς οι κατσαπλιάδες και οι ανυπότακτοι κατάφεραν να γίνουν μια επαναστατική δύναμη που οιστριλατιζόταν από το όνειρο ενός ελληνικού εθνικού κράτους. Όσο κι αν οι άλλοι, οι ξένοι, βάλουν πλάτη, τίποτε δεν μπορεί να καρπίσει αν δεν ποτιστεί το δέντρο της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας με τον ιδρώτα, με τον αγώνα και σε τελική ανάλυση με το αίμα αυτών που νοιάζονται. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει από μακριά.Από τη θαλπωρή του σπιτιού. Από ασκήσεις επί χάρτου.
Αυτό είναι και η σπουδαία παρακαταθήκη που μας άφησαν οι πρωταγωνιστές. «Με τα λόγια χτίζεις ανώγια και κατώγια», λέει μια παροιμία. Όμως, τα θεμέλια θέλουν δράση. Αναδίπλωση. Δίπλωμα των μανικών και έργο.
Στον εθνικό ξεσηκωμό του 1821 αναμετρήθηκε το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Ζυγίστηκαν οι παλιοί με τους σύγχρονους και οι τελευταίοι δε βρέθηκαν ελλιποβαρείς. Στην κρίσιμη στιγμή κάρπισε ο σπόρος που έσπειρε ο Ρήγας, ο Κοραής, οι Δημητριείς, ο Ψαλλίδας, ο Ανθιμος Γαζής. Ο λόγος τους γονιμοποιήθηκε στις ψυχές των υπόδουλων που ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες των καιρών.
Αυτοί έπραξαν το καθήκον τους. Δική μας ευθύνη είναι να κάνουμε το ελάχιστο. Να κρατήσουμε ψηλά την εθνική μας αξιοπρέπεια. Να μη χάσουμε την ψυχή μας. Αυτήν που έσωσαν οι επώνυμοι και ανώνυμοι αγωνιστές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου