Υπάρχουν πολλών λογιών απουσίες. Μερικές απ' αυτές πονάνε, άλλες κλείνουν κεφάλαια ζωής. Σ'αυτές ανήκει και η απουσία της Νίτσας. Την έβρισκες πάντα στο μαγαζί , στην ταβάρνα της. Στην αρχή στο στενόμακρο μαγαζί, στη συνέχεια απέναντι απ' το ΞΕΝΙΑ. Μικρόσωμη , γεμάτη ενέργεια, με το σόμα της να γεμίζει από το χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπό της κι έκανε τα πράγματα πιο εύκολα.
Στο πεζοδρόμιο του παλιού μαγαζιού αλλά και στο εσωτερικό όταν ο καιρός δεν ήταν καλός γράφτηκε ένα μέρος της ιστορίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στο Βόλο. Εκεί γιοτάζονταν τα σημαντικά γεγονότα. Οι εκλογές συναδέλφων, οι εκλογές προέδρων, το κλείσιμο των συνεδρίων. Εκεί ονειρευτήκαμε ένα καλύτερο πανεπιστήμιο, λάβαμε αποφάσεις, γνωριστήκαμε καλύτερα. Κι Νίτσα να περιφέρεται αθόρυβα και χαμογελαστή δίνοντας λύση σ' ό,τι κι αν προέκυπτε. Την είδα τελευταία φορά στο συνέδριο για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν το 'ξερα αλλά ήταν άρρωστη. Κι όμως ήταν εκεί.Η γνωστή Νίτσα.
Όσο κι αν οι αλλαγές είναι μέρος της ζωής, φαίνεται πως ο χαμός της κλείνει ένα κεφάλαιο που ξεκίνησε στις αρχές του 21ου αιώνα. Πλέον το πανεπιστήμιο ακολουθεί τον κατήφορο όλης της κοινωνίας.Τρώει τις σάρκες του.Αδύναμο να σκεφτεί και να ονειρευτεί.
Καλό ταξίδι, Νίτσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου