Ο συνθέτης και ερμηνευτής παρουσιάζει σε μια παράσταση στη Μικρή Επίδαυρο τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη με ανατρεπτικό τρόπο
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 05:45
Οι Bορειοϊρλανδοί έχουν την «Αιματοβαμμένη Κυριακή», την οποία οι U2 με το «Sunday, Bloody Sunday» έκαναν γνωστή σε όλον τον κόσμο καταφέρνοντας παράλληλα να καταθέσουν ένα από τα πλέον σημαντικά τραγούδια της ροκ δημιουργίας. Ακρως πολιτικό εφόσον αναφέρεται στα γεγονότα που σημάδεψαν τη Β. Ιρλανδία το 1972, όταν ο βρετανικός στρατός σκότωσε 26 διαδηλωτές. Σαράντα χρόνια νωρίτερα, στην Ελλάδα, ο Βασίλης Τσιτσάνης άρχισε να γράφει το εμβληματικότερο τραγούδι όλων των εποχών. Κατά την περίοδο της Κατοχής στη Θεσσαλονίκη εμπνεύστηκε τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» από τη μαυρίλα και τη σκοτεινιά της εποχής. Πέντε χρόνια έκανε να το γράψει. Το 1948 ηχογραφήθηκε και από τότε δεν σταμάτησε να τραγουδιέται. Ακόμη και από όσους είναι πολύ μα πάρα πολύ νεότεροί του. Εξήντα πέντε χρόνια αργότερα ο συνθέτης, ερμηνευτής και στιχουργός Vassilikos παρουσιάζει τη δική του εκδοχή όχι μόνο στη «Συννεφιασμένη Κυριακή» αλλά και σε άλλα κλασικά κομμάτια του Βασίλη Τσιτσάνη. Τίτλος του δίσκου που κυκλοφόρησε το περασμένο έτος «Sunday, cloudy Sunday». Tίτλος της παράστασης του Vassilikos στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου: «Sunday, cloudy Sunday».
«Γκιουλμπαχάρ», «Αντιλαλούνε τα βουνά», «Αργοσβήνεις μόνη», «Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα» και «Ακρογιαλιές δειλινά» είναι μερικά μόνο από αυτά που θα ακουστούν στην Επίδαυρο. Πρόκειται για μια δουλειά κόντρα στην Βασίλη Τσιτσάνη, μια δουλειά εσωτερική του Vassilikos, μια δουλειά που είτε σου αρέσει είτε όχι. Εδώ μεσοβέζικα πράγματα δεν χωρούν. Το παρελθόν συναντά το παρόν και κοιτάει στα ίσια το μέλλον. «Μέσα στην πορεία των χρόνων κάθε τόσο βρίσκεται κάποιος Ελληνας που καταφέρνει να αποτυπώσει στη γλώσσα του - στη γλώσσα της τέχνης του - όλο αυτό το συναίσθημα της σχέσης με το περιβάλλον του, την ομορφιά και την ασχήμια του. Εχω πει πολλές φορές ότι η "Συννεφιασμένη Κυριακή" θα έπρεπε να είναι ο Εθνικός Υμνος της χώρας. Γιατί με ένα καζαντζακικό "αχ!" αναστενάζει τον πόνο και την ομορφιά της σχέσης με αυτόν τον τόπο με έναν τρόπο που μόνο ένας σπουδαίος καλλιτέχνης μπορεί να αντιληφθεί και να εκφράσει». Ο Vassilikos απαντά στο «Βήμα της Κυριακής» όχι μόνο για τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» αλλά ουσιαστικά για όλο το περιβάλλον του δίσκου, άρα και της παράστασης.
Είναι μια παράσταση ρετρό. Και το ρετρό τον τελευταίο καιρό είναι παρόν. «Συνέβαινε πάντα» απαντά ο Vassilikos και συνεχίζει: «Η μόνη διαφορά στην εποχή μας είναι ότι το γεγονός αυτό τώρα μπορεί να καταγραφεί με χίλιους δυο τρόπους, να επικοινωνηθεί και ακόμη ακόμη να γίνει αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης, με την καλή και την κακή έννοια κατά περίσταση. Η ανάγκη της επαφής με το παρελθόν θεωρώ ότι είναι εγγενής και ενστικτώδης σε κάθε εποχή και με κάθε δυνατό τρόπο. Το παρελθόν μάς δίνει μητρική ασφάλεια και μας βοηθάει να αυτοπροσδιοριστούμε όποτε είναι απαραίτητο. Είναι μια εξαιρετικά υγιής διαδικασία που μπορεί να αποβεί και πολύ δημιουργική από κάποιους».
Ο Vassilikos ευτύχησε στα μέσα της δεκαετίας του '90 να δημιουργήσει και να παρουσιάσει στο ελληνικό κοινό ένα από τα πλέον σημαντικά αγγλόφωνα συγκροτήματα. Oι Raining Pleasure κυκλοφόρησαν επτά άλμπουμ και πολύ περισσότερο επηρέασαν μια ολόκληρη γενιά μουσικών και συγκροτημάτων. Ο αγγλικός στίχος από το περιθώριο πέρασε σε ευρύτερο κοινό, έγινε αποδεκτός και πολλοί άλλοι τον συνέχισαν. Κοιτάζοντας σήμερα πίσω θεωρεί ότι «έκανα πράγματα που πάντα με γέμιζαν και έδωσα βήμα σε μια άλλη γενιά μουσικών να πιστέψουν στο διαφορετικό και στο καινούργιο για τα δεδομένα της χώρας. Είμαι γεμάτος και υπερήφανος για τις επιλογές μου. Και άλλο τόσο χαρούμενος για το μέλλον».
Ο Vassilikos είναι ίσως ο καταλληλότερος να κρίνει τη νέα γενιά μουσικών και συγκροτημάτων, όχι μόνο την ποιότητά τους αλλά κυρίως το αν μπορούν να αποτελέσουν «σκηνή». «Η μαζική πια ανταπόκριση του κοινού έχει μετριαστεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα τα τεράστια ποσά που - αδίκως κατά τη γνώμη μου - μοιράζονταν κάποτε να εκλείπουν και να μοιράζονται σε περισσότερο κόσμο, πολύ πιο μετρημένα. Αυτό θεωρώ ότι είναι μια θετική εξέλιξη που δίνει την ευκαιρία σε περισσότερους μουσικούς να ελπίζουν και να οραματιστούν μια ταπεινή έστω καριέρα στον χώρο της επιλογής τους. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που τα τελευταία χρόνια γνωρίζουμε φανερά περισσότερους και πολύ συχνά εξαιρετικούς νέους μουσικούς».
Οι νέοι όμως αυτοί άνθρωποι καλούνται να ζήσουν και να δημιουργήσουν σε μια περίοδο κρίσης, σε μια Ελλάδα που αλλάζει. «Οι άνθρωποι ουσιαστικά δεν αλλάζουν. Το μόνο που διαφοροποιείται ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες είναι το κατά πόσον μπορούν να κρυφθούν ή αντίστοιχα να φανερώνουν άγαρμπα ή μη την ουσία και την ηθική τους. Αυτό που διαπιστώνω μετά σχετικής λύπης είναι ότι οι άνθρωποι πια στην Ελλάδα μισούν, όπως μισούσαν κρυφά ή φανερά πάντα, αλλά τώρα πιο στοχευμένα. Πιο εμπόλεμα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου