Ο πολιτικός Καρυωτάκης και η Πρέβεζα

Παραμονές του καινούργιου χρόνου συμμετείχα στην παρουσίαση του αξιοπρόσεκτου βιβλίου της Αλεξάνδρας Κωστάκη-Μέξη, που αναφέρεται στον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη, το έργο του, τη σχέση του με την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη. Θεωρώ την εποχή μας κατάλληλη την εποχή, για να ξαναδούμε τον ποιητή με διαφορετικό μάτι.

       Ζούμε σήμερα σε οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική κρίση. Ο Μεσοπόλεμος που διαμόρφωσε το υπόστρωμα, το οποίο τροφοδότησε με υλικό τόσο την προσωπικότητα όσο και την ποίηση του Καρυωτάκη έχει ομοιότητες με τη σημερινή εποχή. Οι άνθρωποι τότε και τώρα βίωναν και βιώνουν μια βαθύτατη παρακμή, που συχνά οδηγούσε σε υπαρξιακή κρίση είτε λόγω του οικονομικού αδιεξόδου είτε λόγω της σήψης της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης. Και τότε και τώρα υπήρχε μια αποφορά στο παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, που οδήγησε πολλούς ανθρώπους σε αυτοκτονίες ως ατομική απάντηση στο νοσηρό περιβάλλον. Άλλοι παθητικοποιήθηκαν αντιμετωπίζοντας την κατάσταση ως υπερβαίνουσα τους εαυτούς τους, ως μια αναπόφευκτη εξέλιξη, για την οποία ευθύνονταν και οι ίδιοι. Κάποιοι άλλοι , απάντησαν με το σαρκασμό, που εκφράστηκε από τα σκωπτικά ανέκδοτα που αποδομούσαν τα δρώμενα. Το σκώμμα είναι πάντοτε το όπλο των αδύναμων όταν έρχονται αντιμέτωποι με το πανίσχυρο πολιτικό σύστημα που τους απειλεί με συντριβή.

   Ο Καρυωτάκης , λοιπόν, είναι ένας βαθύτατα πολιτικός ποιητής, όχι με τον συμβατικό τρόπο και όχι, ενδεχομένως, με αυτόν τόνο αισιοδοξίας ή με σοβαροφάνεια, όπως ταιριάζει στον κοινωνικό μας ευπρεπισμό. Σέβεται την τέχνη του, που τη θεωρεί το δικό του όπλο για να επιτεθεί στην κόπρο του Αυγείου. Τέτοιες φωνές χρειαζόμαστε και σήμερα.

    Επιτρέψτε μου να διαπράξω το ανοσιούργημα(;) λέγοντας ότι η Πρέβεζα ευτύχησε να τελειώσει τη ζωή του ο ποιητής στο δικό της έδαφος. Πρόκειται για μια φράση που ενδεχομένως να παρανοηθεί. Οι συμπολίτες μας, όλοι εμείς , μεγαλώσαμε με την εικόνα του ποιητή, που τον χρησιμοποιήσαμε ως αποδιοπομπαίο τράγο, για να του φορτώσουμε τις δικές μας ευθύνες αλλά και της δημόσιας διοίκησης που αντιμετώπισε την πόλη και την ευρύτερη περιοχή ως τόπο εναπόθεσης ανεπιθύμητων σ’ αυτήν ανθρώπων.

   Είναι καιρός , πλέον, να ξανασυναντηθούμε με τον ποιητή. Να ξαναμιλήσουμε μαζί του. Είναι καιρός να αποκτήσει ο Καρυωτάκης την πρεβεζάνικη ιθαγένεια. Να νιώσουμε ότι είναι δικός μας ο ποιητής. Να μην τον αναθεματίζουμε.