Η φήμη μας στην αγορά δεν είναι από τις τιμητικότερες. Δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, που συνήθως το έχουμε επιτιμητικά υψωμένο σαν απαυδισμένοι δάσκαλοι που απευθύνονται σε άτακτα παιδιά. Και σαν ρουφιάνους μάς στολίζουν, σε συνθήματα που έχουν πίσω τους δεκαετίες, και διαστρεβλωτές της αλήθειας μας θεωρούν, και προπαγανδιστές στη δούλεψη της μιας ή της άλλης εξουσίας εξ ιδεολογίας ή επ’ αμοιβή. Σαν να αποφοιτήσαμε όλοι από τη Μεγάλη των Δημοσιογράφων Σχολή «Ο Προκρούστης», περίπου έτσι μας αντιμετωπίζουν.
Καμία αντίρρηση. Αυτές οι γενικευτικές κρίσεις και οι κατεδαφιστικές κατακρίσεις πετάνε στη φωτιά τα ξερά και τα χλωρά. Ας σκεφτούμε όμως πόσες φορές κάναμε το ίδιο εμείς οι «λειτουργηματίες» της δημοσιογραφίας. Πόσες φορές αυτοδιοριστήκαμε εισαγγελείς, εκμεταλλευόμενοι τη δεσπόζουσα θέση μας. Πόσες φορές ταυτίσαμε το μέρος με το όλο, απαξιώνοντας έτσι όχι άτομα αλλά κλάδους ολόκληρους. Οι ταξιτζήδες; «Ούτε ένας που να μην έχει πειραγμένο το ταξίμετρο». Οι γιατροί; «Φακελάκηδες, τι περιμένεις». Οι πολιτικοί; «Ολοι λαμόγια». Οι εφοριακοί; «Λαδωματίες». Και πάει λέγοντας, γράφοντας και καταδικάζοντας.
Κατά κάποιο τρόπο μάς επιστρέφεται ό,τι εξαπολύουμε. Αλλά αυτό ούτε τεκμήριο αθωότητας είναι ούτε άλλοθι. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι που το δημοσιογραφικό επάγγελμα δεν ανήκει στα πλέον ευυπόληπτα. Κι ένας από τους σοβαρότερους είναι το ότι ουδέποτε αξιοποιήσαμε τις ευκαιρίες τίμιας αυτοκριτικής και γενναίας αυτοκάθαρσης που μας δόθηκαν. Μια τέτοια ευκαιρία συνιστά -θα έπρεπε να συνιστά- ο ισχυρισμός του κ. Παναγιώτη Ρουμελιώτη, στην Επιτροπή Αλήθειας της Βουλής για το Χρέος, ότι το ΔΝΤ «εκπαίδευσε» δημοσιογράφους για να παπαγαλίσουν τη γραμμή του και να την περάσουν στο κοινό τους. Ο πρώην εκπρόσωπός μας στο ΔΝΤ μίλησε με την επίσημη ιδιότητά του σε χώρο επισημότατο. ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ οφείλουν να απαιτήσουν εξηγήσεις. Οχι για να επιδοθούμε στην ανθρωποφαγία. Αλλά για να μπει τέλος στην ευκολία με την οποία αφήνουμε να χαθούν οι ευκαιρίες αυτοκάθαρσης. Διαφορετικά μένουμε όλοι έκθετοι. Οπως συνέβη προ ετών με τα πεϊρόλ του υπουργείου Εξωτερικών. Οταν και πάλι «εθνικοί λόγοι» υπαγόρευαν τη συνειδησιακή χαλάρωση των επ’ αμοιβή πατριωτών.
Καμία αντίρρηση. Αυτές οι γενικευτικές κρίσεις και οι κατεδαφιστικές κατακρίσεις πετάνε στη φωτιά τα ξερά και τα χλωρά. Ας σκεφτούμε όμως πόσες φορές κάναμε το ίδιο εμείς οι «λειτουργηματίες» της δημοσιογραφίας. Πόσες φορές αυτοδιοριστήκαμε εισαγγελείς, εκμεταλλευόμενοι τη δεσπόζουσα θέση μας. Πόσες φορές ταυτίσαμε το μέρος με το όλο, απαξιώνοντας έτσι όχι άτομα αλλά κλάδους ολόκληρους. Οι ταξιτζήδες; «Ούτε ένας που να μην έχει πειραγμένο το ταξίμετρο». Οι γιατροί; «Φακελάκηδες, τι περιμένεις». Οι πολιτικοί; «Ολοι λαμόγια». Οι εφοριακοί; «Λαδωματίες». Και πάει λέγοντας, γράφοντας και καταδικάζοντας.
Κατά κάποιο τρόπο μάς επιστρέφεται ό,τι εξαπολύουμε. Αλλά αυτό ούτε τεκμήριο αθωότητας είναι ούτε άλλοθι. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι που το δημοσιογραφικό επάγγελμα δεν ανήκει στα πλέον ευυπόληπτα. Κι ένας από τους σοβαρότερους είναι το ότι ουδέποτε αξιοποιήσαμε τις ευκαιρίες τίμιας αυτοκριτικής και γενναίας αυτοκάθαρσης που μας δόθηκαν. Μια τέτοια ευκαιρία συνιστά -θα έπρεπε να συνιστά- ο ισχυρισμός του κ. Παναγιώτη Ρουμελιώτη, στην Επιτροπή Αλήθειας της Βουλής για το Χρέος, ότι το ΔΝΤ «εκπαίδευσε» δημοσιογράφους για να παπαγαλίσουν τη γραμμή του και να την περάσουν στο κοινό τους. Ο πρώην εκπρόσωπός μας στο ΔΝΤ μίλησε με την επίσημη ιδιότητά του σε χώρο επισημότατο. ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ οφείλουν να απαιτήσουν εξηγήσεις. Οχι για να επιδοθούμε στην ανθρωποφαγία. Αλλά για να μπει τέλος στην ευκολία με την οποία αφήνουμε να χαθούν οι ευκαιρίες αυτοκάθαρσης. Διαφορετικά μένουμε όλοι έκθετοι. Οπως συνέβη προ ετών με τα πεϊρόλ του υπουργείου Εξωτερικών. Οταν και πάλι «εθνικοί λόγοι» υπαγόρευαν τη συνειδησιακή χαλάρωση των επ’ αμοιβή πατριωτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου