Είχα ένα χρόνο να προσκυνήσω τη γέφυρα, το σύμβολο του λαϊκού πολιτισμού της Ηπείρου, έργο τεχνιτών και Ηπειρωτών που πάλεψαν με τα θεριά της φύσης για να επιβιώσουν.
Αυτή τη φορά ένιωθα αμήχανα. Ένιωθα πως η επίσκεψη θα ήταν σαν ένα μνημόσυνο, ίσως και κρυφή ελπίδα πως όσα λέγονται για την αποκατάσταση της γέφυρας θα γίνουν πράξη, ακόμη κι αν η καινούργια γέφυρα θα είναι μια άλλη δημιουργία.
Τελικά πήγα στην επιστροφή μου από το Συρράκο. Κόσμος πολύς πηγαινοερχόταν. Παραξενεύτηκα. Τα προηγούμενα χρόνια οι επισκέπτες ήταν λιγότερα. Ίσως, σκέφτηκα, θα είναι η περιέργεια που φλογίζει την επιθυμία όλων να επισκεπτόμαστε τους τόπους δυσάρεστων γεγονότων. Ενδεχομένως, η γέφυρα έγινε 'διάσημη' με την τραγική της μοίρα. Από μακριά προβάλλει το κουφάρι της. Έμοιαζε με νεκρό που πέθανε με ανοιχτό το στόμα. Θλίψη. Πόνος.
Να όμως που η πληθώρα του κόσμου έχει και μια άλλη εξήγηση."Μονότοξο' έγραφε η πινακίδα που είχε αναρτηθεί στην πλαϊνή πρόσοψη του παλιού τελωνείου, εκεί που υπογράφτηκε η συμφωνία της Πλάκας. Έχε γίνει, πλέον, καντίνα, καφενείο που φιλοξενεί νεαρούς, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, οι οποίοι απολαμβάνουν τον καφέ τους δίπλα στο ποτάμι.Οι ευγενέστατοι νεαροί με εξυπηρέτησαν με πλατύ χαμόγελο. Έτσι πίνοντας τον καφέ μου θυμήθηκα τόσες χρονιές που το γεφύρι επέβαλε τη μεγαλοπρέπειά του. Μακάρι, σύντομα να ξαναστηθεί στα πόδια του, ακόμη κι αν δεν είναι το ίδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου