ΒΙΚΤΩΡ ΝΕΤΑΣ, Αδικαίωτα επί 42 χρόνια τα αιτήματα του Πολυτεχνείου,EFSYN,16.11.15

polytexneio.jpg

Γιατί επί 42 ολόκληρα χρόνια δεν λύθηκαν στοιχειώδη προβλήματα του τόπου; | ICONPRESS/ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΟΥΝΤΟΥΜΗΣ

Συμπληρώνονται αύριο (17 Νοεμβρίου) 42 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που ήταν μία από τις κορυφαίες αντιδικτατορικές εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια της 7χρονης κατάλυσης της δημοκρατίας.

Τιμούμε αύριο την εξέγερση της τότε νεολαίας, την οποία ακολούθησαν χιλιάδες λαού, με αδικαίωτα τα συνθήματα-αιτήματά της: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».

Κανείς τότε, και ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της δικτατορίας και την εγκαθίδρυση της Προεδρευομένης Δημοκρατίας με ένα καθαρό δημοψήφισμα, δεν φανταζόταν πως 42 χρόνια μετά θα βρισκόταν η χώρα βυθισμένη σε μια βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση και χιλιάδες λαού θα απεργούσαν και θα διαδήλωναν σε μεγάλες συγκεντρώσεις ζητώντας ψωμί, παιδεία και ελευθερία, δηλαδή δουλειά, αναβαθμισμένη δημόσια εκπαίδευση και πραγματική ελευθερία, που δεν θα την περιορίζουν τα μνημόνια των ανάλγητων δανειστών.

Εύλογα τίθεται το ερώτημα: Γιατί επί 42 ολόκληρα χρόνια με καθεστώς Αβασίλευτης Δημοκρατίας, που άνοιξε τον δρόμο για να έρθει και αριστερό κόμμα στην εξουσία, δεν λύθηκαν στοιχειώδη προβλήματα του τόπου και χρειάζεται να βγουν στους δρόμους χιλιάδες άνεργοι, εξαθλιωμένοι συνταξιούχοι και οργισμένοι νέοι που βλέπουν σκοτεινό το μέλλον τους;

Σ' αυτό το κρίσιμο ερώτημα θα έπρεπε να απαντήσουν από την αρχή της κρίσης όλα τα κόμματα με μια δημόσια αυτοκριτική και αναγνώριση των τεράστιων ευθυνών τους.

Δεν μας φταίνε οι ξένοι, όπως συνήθως υποστηρίζουμε για την κακοδαιμονία μας.

Φταίμε οι ίδιοι και οι επιλογές μας. Φταίει η έλλειψη πολιτικής παιδείας. Φταίει η συναλλαγή μεταξύ πολιτευομένων και ψηφοφόρων, που αφανίζει την αξιοκρατία και διώχνει εκτός Ελλάδας τους άξιους και ικανούς.

Τα κόμματα δεν έκαναν την αυτοκριτική τους. Εγιναν ωστόσο από σοβαρούς πολιτικούς καίριες επισημάνσεις, οι οποίες δυστυχώς έπεσαν στο κενό της γενικής αδιαφορίας και της νοοτροπίας του βολέματος.

Ο αείμνηστος Γεώργιος Μαύρος, βαθύς μελετητής και γνώστης της πολιτικής πραγματικότητας της χώρας από τη θητεία του σε καίρια υπουργεία από το 1946 έως και το 1974 στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και εκλεγόμενος συνεχώς βουλευτής έως το 1985, έγραψε στο βιβλίο του «Εθνικοί κίνδυνοι. Η δημοκρατία σε κρίση. Εξωτερικές απειλές» (Αθήνα 1978, εκδόσεις Ατλαντίς) μια αναλυτική κριτική για τη λειτουργία του πολιτεύματος μετά τη Μεταπολίτευση σημειώνοντας:

Είναι κοινή πλέον συνείδηση ότι το πολίτευμά μας δεν λειτουργεί σαν αβασίλευτη κοινοβουλευτική Δημοκρατία, όπως τη θέλει το Σύνταγμα του 1975. Κάτω από τον μανδύα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας λειτουργεί ένα ιδιόρρυθμο σύστημα, προσαρμοσμένο στις συνθήκες μιας δεδομένης στιγμής, αλλά και ενός συγκεκριμένου συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων της χώρας που, όπως απέδειξαν οι τελευταίες εκλογές, δεν υπάρχει πλέον.

Επισήμαινε ο Γεώργιος Μαύρος ότι το «πολίτευμα, κομμένο στα μέτρα ενός ανθρώπου, ενός πολιτικού κόμματος και του συγκεκριμένου αρχηγού του, δεν είναι, στη σημερινή τουλάχιστον μορφή του, βιώσιμο.

Γιατί ολόκληρο το σύστημα ελέγχεται από τον αρχηγό του κόμματος, που πλειοψηφούσε στην προηγούμενη Βουλή και που, χάρη στον εκλογικό νόμο, εξακολουθεί να έχει την πλειοψηφία και στη σημερινή Βουλή, παρά τη θεαματική μείωση της δύναμής του στον Λαό».

Αιτία της ανωμαλίας, κατά τον Γεώργιο Μαύρο, είναι ο εκλογικός νόμος, την αλλαγή του οποίου επιτρέπει το Σύνταγμα με αποτέλεσμα η εκάστοτε κυβέρνηση να το αλλάζει και να το φέρνει στα μέτρα της.

Ετσι φτάσαμε με φαύλους εκλογικούς νόμους της «ενισχυμένης δυσαναλογικής» (!) η μειοψηφία σε ψήφους, με το «δώρο» των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, να εξασφαλίζει την πλειοψηφία σε βουλευτικές έδρες και να κυβερνά, ενώ η πλειοψηφία σε ψήφους να εκλέγει λιγότερους βουλευτές και να μένει στην αντιπολίτευση.

Με συνταγματική διάταξη έπρεπε να οριστεί ως μόνιμο εκλογικό σύστημα η «απλή και άδολη αναλογική», όπως την είχε προτείνει ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, η οποία δεν δίνει μεν αυτοδύναμες μονοκομματικές κυβερνήσεις, αλλά υποχρεώνει τα κόμματα να συνεργάζονται.

Δυστυχώς τα ελληνικά κόμματα δεν έμαθαν να συνεργάζονται, γι' αυτό και έχουμε συχνές προσφυγές στις κάλπες, με άμεση συνέπεια παρατεταμένη πολιτική αστάθεια που προκαλεί πολλαπλές ζημίες στον τόπο και κυρίως στη λειτουργία του κράτους και την οικονομία.

Δεν είναι όμως μόνο ο εκλογικός νόμος πηγή ανωμαλίας. Με το Σύνταγμα του 1975 της Προεδρευομένης Δημοκρατίας έπρεπε να λυθούν καίρια προβλήματα που ταλαιπωρούν τον τόπο.

Δεν λύθηκαν γιατί διαμορφώθηκε ένα Σύνταγμα στα μέτρα και τις επιδιώξεις του Κων. Καραμανλή. Τελικά με τις αναθεωρήσεις που έγιναν από τον Ανδρέα Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ για να περιοριστούν οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας, το πολίτευμα της Προεδρευομένης Δημοκρατίας έγινε πρωθυπουργοκεντρικό, όπως χαρακτηρίστηκε από έγκυρους συνταγματολόγους των οποίων η γνώμη αγνοήθηκε όταν το 1975 διαμορφώθηκε το Σύνταγμα.

Μια άλλα πηγή ανωμαλίας είναι η συγκρότηση και η λειτουργία των κομμάτων χωρίς κανόνες, όπως αυτοί ισχύουν και για τα απλά σωματεία.

Δυστυχώς η χώρα δεν απέκτησε κόμματα αρχών με δημοκρατική συγκρότηση και λειτουργία, τα οποία να λειτουργούν και ως σχολές πολιτικών στελεχών. Ποια κυβέρνηση θα τολμήσει μια ουσιαστική αναθεώρηση του Συντάγματος;