Γιώργος Μουστάκης: ένας διγενής ιστοριοδίφης

   Στις μικρές πατρίδες, στους μικροτόπους, οι ιστοριοδίφες και οι λαογράφοι, οι τοπικοί λόγιοι εν γένει, λειτουργούν, κατά κανόνα, ως διασώστες της τοπικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Αρχειοθετούν την τοπική μνήμη και αναδεικνύονται οι εκφραστές μιας τοπικότητας, που διεκδικεί τη δική της παρουσίας στον ευρύτερο εθνικό χώρο. Αυτό επιτυγχάνεται όταν οι τοπικοί λόγιοι έχουν συνείδηση της αποστολής τους , γεγονός που αποτυπώνεται στην προσοχή και τη σοβαρότητα, με την οποία διαχειρίζονται τα αρχεία και την τοπική μνήμη. Δυστυχώς, αρκετοί απ’ αυτούς υποχώρησαν στις σειρήνες της δημοσιότητας αλλά και του προσπορισμού ενός ποσού αξιοποιώντας την ανάγκη των ανθρώπων να ικανοποιήσουν τη νοσταλγική τους διάθεση για όσα παρήλθαν.

     Οι πολλοί  όμως, ακολουθούν τον δύσκολο δρόμο. Του σεβασμού προς την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά. Ένας απ΄ αυτούς είναι και ο Γιώργος Μουστάκης, ο οποίος βραβεύεται από τον Πολιτιστικό Σύλλογο «Πρέβεζα», με αφορμή τις εκδηλώσεις για την απελευθέρωση της Πρέβεζας το 1912.

      Άξιος ο μισθός του. Ο Μουστάκης εργάζεται με αφοσίωση και συστηματικότητα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Κύρια γνωρίσματά του είναι, από τη μια μεριά, η δυνατότητα έρευνας σε αρχεία και η  ανάδειξη πτυχών της οικονομικής , κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής στην Πρέβεζα, τουλάχιστον τους δύο τελευταίους αιώνες. Από την άλλη, διαθέτει μια σπουδαία μνήμη, που λειτούργησε , όλα αυτά τα χρόνια, ως αποθηκευτικός χώρος υψηλής τεχνολογίας, καταγράφοντας πρόσωπα, αφηγήσεις, στιγμές και γεγονότα που έζησε και βίωσε.

      Το έργο του κινήθηκε σε δυο άξονες. Ο ένας αφορά την Πρέβεζα, πρωτίστως την πόλη αλλά και την περιφέρειά της. Ο δεύτερος άξονας της συγγραφικής του δράσης είναι το Συρράκο, η προγονική του πατρίδα. Και στα δύο βιβλία του είναι διάχυτη η επιμονή του σε λεπτομέρειες που ανασυστήνουν την κοινωνία της πόλης. Γι’ αυτό τον λόγο τον αποκαλώ διγενή. Ανήκει στο τυπικό είδος του Πρεβεζάνου  , από τον 19ο αιώνα κι εντεύθεν, που σμιλεύτηκε από διαφορετικές πολιτισμικές καταγωγές. Είναι αυτή η μίξη που δημιούργησε τον πρεβεζάνικο ιδιότυπο.

    Είναι μια σημαντική στιγμή η αναγνώριση της προσφοράς όσων  επέλεξαν να γίνουν το μελίσσι μιας πόλης. Τιμά και την πόλη  και τους συλλόγους της ,που έχουν  τη γενναιοψυχία να αποδώσουν τον δέοντα έπαινο.       Πολύ περισσότερο όταν αναγνωρίζουν την πολυπλοκότητα στην πληθυσμιακή σύνθεση και την ανανέωση της τοπικότητας.