Πάνος Κυπαρίσσης, Αγαπώντας δίχως νάρκη Νάρκισσο

Σπαρακτικός και σπαραγμένος
καθώς έρχεται το παρελθόν
κρυφά στο φωτεινό σου "τώρα"
κι ό,τι ποθείς
σε πνίγει σε θολά της μνήμης σου νερά

Μη  ζεις λες κι άπειρης ζωής είναι το νήμα

Δες τους γύρω πώς πονούν
πώς ζουν, πώς αγαπούν, και πώς μετά πεθαίνουν
Δεν είσαι του μύθου πια, κατάλαβέ το

Ν'αγαπάς

Στο ζητώ εγώ
που απ' τους καιρούς
τον δικό σου μόνο συλλαβίζω