Κι όλα έχουν βουλιάξει…
Δημ
Κι όλα έχουν βουλιάξει…
Γράμμα σ’ έναν (λογοτεχνικό) ήρωα
Ανθρωποι της γραφής (ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί, πανεπιστημιακοί) στέλνουν γράμμα στον αγαπημένο λογοτεχνικό τους ήρωα. Σύντομα επιστολικά κείμενα, διακειμενικά παίγνια, μεταιχμιακές αφηγήσεις στην κόψη επινοημένης πραγματικότητας και μυθοπλαστικής οικειότητας.
Επιμέλεια: Μισέλ Φάις
Εκπληκτικέ άνθρωπε*,
Σε συνάντησα για πρώτη φορά σ’ εκείνο τον παράξενο δίχως όνομα τόπο. Δεκαπέντε ήμουν-δεν ήμουν. Υπέθεσα πως θα ’σουν Ινδιάνος που με το κανό του ναυαγός εξώκειλε σε τούτο το -με τις πέτρες, τα γυμνά βουνά, τη μανιασμένη θάλασσα, τη ραγδαία ανάπτυξη- Νησί. «Το τυχερό ανθρωπάκι». Ωραίο όνομα, είπα.
Οχι σαν τους άλλους: «ο εκκρεμής», «ο κίτρινος σκούφος», «ο περιδεής», «ο κυνηγός», «ο επιεικής»· άνθρωποι φορτωμένοι χρέη που κάθε μέρα μεγάλωναν και μεγάλωναν.
Πολλά δεν ήξερα για σένα, αν έρχεσαι από κάπου, αν έχεις οικογένεια. Λες και ήσουν από πάντα εδώ. Αυτόχθων. Κι έτσι πλήρως σε φαντάστηκα. Θα ’σουν σπουδαίος τύπος κάποτε, που ωστόσο διέπραξε αμαρτίες πολλές. Ενας πυρομανής που κάθε βράδυ ανάβει με σπίρτο τ’ αστέρια. Κι αυτό είναι έγκλημα καθοσιώσεως σε εποχές συσκότισης. Ν’ ανανήψεις, να ημερέψεις και στο τέλος να σωθείς. Εμπρακτη μετάνοια. Πλήρης υποταγή.
Μικρόσωμος κι ατίθασος, ο με τη θανάσιμη απειλή πάνω του, ο που άντεξες και για τους άλλους που δεν μπόρεσαν. Ενας επικηρυγμένος· αρνήθηκες να πεθάνεις, αρνήθηκες να σε λιώσουν σαν μύγα ζαλισμένη μέσα στη χούφτα τους.
Δεν έστεργες να συμμορφωθείς με τους κανόνες και τις διατάξεις. Κουβέντες κοφτές. Εδώ κι οι τοίχοι (;) έχουν αυτιά. Οι γνήσιοι παρακολουθητές. Οι Επόπτες, τα Οργανα, οι Ρυθμιστές. Μεγάφωνα. Εμβατήρια. Εν-δυο, εν-δυο. Οι μύγες, τα ποντίκια. Μιάσματα.
Ασθένεια μεταδοτική. Απειθαρχία και τρέλα, η μόνη διαφυγή. Ο ήλιος με το δηλητηριασμένο φως. Μην τον κοιτάς κατάματα! - θα τυφλωθείς. «Απόψε τελειώνουμε, ή καθαρίζεις ή πεθαίνεις». Ο νόμος του τόπου: Τί-πο-τα.
Τα χρόνια πέρασαν κι όλα έχουν βουλιάξει. Σταγόνα σταγόνα φεύγει η ζωή από πάνω μου κι εγώ ακόμα σε ψάχνω σε ξέρες κοφτερές, σε πυκνές σειρές συρματοπλέγματα. Πάντα με τους αμετανόητους.
Οχι, οι άσκοπες μάχες δεν χάνονται πάντοτε - μου το ’μαθες καλά και σου χρωστώ ευγνωμοσύνη. Οχι, ο άνθρωπος δεν γεννιέται για να μαζεύει μύγες, να κουβαλά πέτρες ή να χτίζει γέφυρες και κήπους κρεμαστούς δίχως νερό.
Τι απέγινες, δεν ξέρω. Λένε πως όταν μετακομίζουν στον άλλον κόσμο οι Ινδιάνοι, η ψυχή τους κατοικεί στις λίμνες και τις θάλασσες, στα βουνά και τις χαράδρες. Μετριέται με τη νύχτα και όλα τα στοιχεία της φύσης. Και τα αφέγγαρα βράδια, άμα στήσεις αυτί, μπορεί ν’ ακούσεις το τραγούδι τους.
------
*Αναφέρεται στο Πρόσωπο δίχως όνομα στο μυθιστόρημα του Αντρέα Φραγκιά «Λοιμός».
------
*Αναφέρεται στο Πρόσωπο δίχως όνομα στο μυθιστόρημα του Αντρέα Φραγκιά «Λοιμός».
------
Επίκειται η συλλογή σπονδυλωτών ιστοριών του Δ. Χριστόπουλου «Σπουδή στο κίτρινο» (Το Ροδακιό, 2017).ήτρης Χριστόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου