Πρωί 28/7/1974.
Η Ανατολή μόλις έχει κάνει αισθητή τη μεγαλόπρεπη παρουσία της στο ελληνικό μεσοκαλόκαιρο. Έξω από την πύλη των Φυλακών Σταυρακίου Ιωαννίνων μια ομάδα νέων ανθρώπων αρχίζει να τραγουδά “Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή κανείς δεν θα με περιμένει, οι δρόμοι θα είναι αδειανοί... Είναι οι αποφυλακιζόμενοι με την αμνηστία της μεταπολίτευσης. Καταδικασμένοι 16 ημέρες πριν, στο τελευταίο Έκτακτο Στρατοδικείο της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας, για την αντιστασιακή οργάνωση ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ.
Η Ελλάδα ζει την προδοσία της Κύπρου και την εθνική ντροπή της διαφαινόμενης ήττας ενός ακήρυχτου πολέμου. Οι επίστρατοι που συναντούν όταν φτάνουν στο κέντρο των Ιωαννίνων, αρκετοί πίνουν καφέ στα “καφενεία όλα ανοιχτά“, δείχνουν εικόνα άτακτων παραστρατιωτικών από το ντύσιμο ως την έκφραση. Ο καθένας στον κόσμο του, χωρίς κοινό ψυχισμό, προβληματισμένοι, για ένα επικείμενο πόλεμο που δεν αποδέχονται γιατί δεν τον επέλεξαν. Αισθάνονται παγιδευμένοι χωρίς πρωτοβουλία. Οι μοιραίοι στρατοκράτες, υποχείριοι των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών της εποχής, χαρακτηριστικά ηλίθιοι και ανίκανοι, προκάλεσαν ένα εθνικό δράμα που φυσικά δεν μπορούσαν να διαχειριστούν. Ο λαός απονευρωμένος, αποστασιοποιημένος από το δράμα, οργίζεται γιατί σύρεται ως θεατής σε τραγωδία που τον αφορά και όχι ως ενεργών και δρών Χορός.
Θα ξεσπάσει η λαϊκή οργή σαν ορμητικό ποτάμι; Θα παρασύρει στην πορεία του τα απομεινάρια της στρατοκρατίας; Θα αλλάξει τον ρου της Ιστορίας θεμελιώνοντας τη Δημοκρατία της Ισότητας, την Κοινωνική Δικαιοσύνη, την Εθνική Ανεξαρτησία που θα εξασφαλίζουν ΨΩΜΙ–ΠΑΙΔΕΙΑ–ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ για τον Έλληνα Πολίτη;
28/7/2017
43 χρόνια μετά, ο χώρος στο δικό μας μικρόκοσμο δείχνει διαφορετικός, το ταξίδι στο χρόνο έφθειρε τους νεαρούς της φυλακής όπως και τη γενιά μας. Επί της ουσίας τίποτε δεν άλλαξε, χειροτέρεψε. Η παγκόσμια ολιγαρχία του πλούτου που ορίζεται πλέον από τους κατόχους/ελεγκτές του χρήματος και των κεφαλαίων, έχει συγκεντρώσει όλο τον παγκόσμιο πλούτο αφού το πραγματικό και εικονικό χρήμα που κατέχει και ελέγχει είναι ίσως και 10 φορές μεγαλύτερο απ τον παγκόσμιο πλούτο. Σε κάθε χώρα οι τοπικές αστικές τάξεις ή οι μεταπρατικές αστικές τάξεις ελέγχονται απόλυτα απ' τους παγκόσμιους ολιγάρχες του χρήματος όπως και η νομοθετική, η εκτελεστική, η δικαστική και η επικοινωνιακή εξουσία.
Οι Δημιουργοί δηλ. οι τάξεις που παράγουν τον πραγματικό πλούτο, το σύνολο της Κοινωνίας, είναι απογοητευμένοι, βαλτωμένοι στην κατάθλιψη της απελπισίας, υποβιβάζονται βαθμιαία σε προλετάριους χωρίς δικαιώματα, χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς αξιοπρέπεια και περηφάνια, χωρίς ελπίδα για Ζωή. Ζώα εκτός Πολιτείας και όχι πολιτικά ζώα στο φυσικό περιβάλλον της ανθρώπινης Κοινωνίας, της θεσμισμένης απ' Αυτήν Πολιτείας.
Θα ξεσπάσει η λαϊκή οργή σαν ορμητικό ποτάμι; Θα παρασύρει στην πορεία του τους ολιγάρχες του χρήματος και τους υποτακτικούς τους; Θα αλλάξει τον ρου της Ιστορίας θεμελιώνοντας τη Δημοκρατία της Ισότητας, την Κοινωνική Δικαιοσύνη, την Εθνική Ανεξαρτησία που θα εξασφαλίζουν ΨΩΜΙ–ΠΑΙΔΕΙΑ–ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ για τον Έλληνα Πολίτη; Για τον Παγκόσμιο Πολίτη;
Πήγε χαμένο το πύρωμα της ψυχής μας που ήθελε το Αδύνατο γιατί είναι Δυνατόν.
Την απάντηση, δίνει ένας ασφαλίτης 43 χρόνια πριν όταν στη δεύτερη σύλληψη μου, αυτή για την υπόθεση ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ, ως επίδοξος θυμόσοφος μου δήλωνε: ότι και να σε κάνουμε εσένα και μερικούς σαν και σένα ακόμη κι αν σε σκοτώσουμε έκανες τη ζημιά. Έσπειρες και εγώ ξέρω ότι θα φυτρώσει.
Οι σπορείς δεν θα εξαλειφθούν, ότι και να κάνουν οι σπόροι θα φυτρώσουν.
*Δανιήλ Σπαρτιάτης, ένας από τους τραγουδιστές έξω από τη φυλακή του Σταυρακίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου