Ευάγγελος Αυδίκος, Ενας αθόρυβος πολίτης, EFSYN, 10 Οκτωβρίου 2023

 

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές πέρασαν. Εν πολλοίς ξεκίνησαν νωθρά, προκαλώντας υπνηλία με τον άνευρο ρυθμό τους. Πού εκείνοι οι παλιοί καιροί, σειόταν ο τόπος από τους Διγενήδες υποψηφίους. Εβγαζαν από νωρίς τη σπάθα τους από το θηκάρι, έτοιμοι/ες να κόψουν τον γόρδιο δεσμό της οικονομικής καχεξίας.

Ουσιαστικά, η προεκλογική εκστρατεία για τους περισσότερους διήρκεσε ένα σαρανταήμερο, αρκετό για να γίνει κατανοητή μια μεγάλη αλλαγή. Το καλοκαίρι ήταν η περίοδος των εσωτερικών μεταγραφών. Μετακινήσεις και συμφωνίες, που ανανέωσαν τις συζητήσεις στα καφέ αυξάνοντας τους σφυγμούς.

Και ενώ στα καφέ η περιέργεια και οι πληροφορίες έδιναν ένα φιλί ζωής στην άτονη προεκλογική περίοδο, ένας πολίτης αδιαφορούσε για όλα αυτά. Ηταν -είναι- ο Βαγγέλης. Συνταξιούχος. Δουλεμένος άνθρωπος. Που πάλεψε να σταθεί όρθιος. Τα πόδια του σαν να είχαν μοτέρ. Γρήγορο, κοφτό και ζωηρό βήμα. Με ένα δοχείο μεγάλο, στην εξωτερική επιφάνειά του επέμενε, μισοσχισμένη, η μάρκα του χρώματος που κάποτε φιλοξενούσε.

Τον έβλεπα να μετακινείται από το ένα δέντρο στο άλλο. Αγόγγυστα. Σταματούσε σε κάθε δέντρο, το πότιζε και για λίγα δευτερόλεπτα το παρακολουθούσε. Το βλέμμα του γλύκαινε. Ενα μειδίαμα στα χείλη του έδειχνε την ικανοποίηση που τα δέντρα του κατάπιναν το νερό. Διψάνε, μουρμουρίζει. Τα κοίταζε κι ένιωθε να ξεδιψάει κι αυτός, την ώρα που το χώμα ρούφαγε το νερό.

Δίπλα η θάλασσα. Δροσίζει το κορμί του αλλά και τα δέντρα του. Δυο φορές την ημέρα. Κανείς δεν τον υποχρέωσε. Ουδείς τον ενθαρρύνει να συνεχίσει. Οι υποψήφιοι ιδρώνουν τρέχοντας στους δρόμους. Οι δρόμοι τους είναι παράλληλοι προς την πορεία του Βαγγέλη. Ενδεχομένως, δεν τον γνωρίζουν. Ισως και να αγνοούν την παρουσία του.

Ο συνδυασμός μας έχει στο επίκεντρο της προσοχής του το περιβάλλον. Να αναδασώσουμε το αλσύλλιο. Ο ήχος μακρινός, ίσα που φτάνει στην ακτή. Ο Βαγγέλης σχεδόν χοροπηδάει, ποτίζοντας τα εκατό δέντρα που φύτεψε με το ίδιο του το χέρι. Η ακτή γίνεται μια απέραντη πίστα, με μια παράσταση ζωής, που παίζεται το φθινόπωρο, ανεβαίνει στη σκηνή κάθε δυο μέρες. Με κοιτάζει απορημένος, γιατί το κάνεις αυτό; Σου το ζήτησε ο δήμος; Το βλέμμα του λοξό, χωρίς έπαρση και απαίτηση να τον επαινέσουν.

Μου αρέσουν τα δέντρα. Να έχουν ίσκιο οι άνθρωποι που έρχονται για κολύμπι. Σχεδόν ψιθυρίζει. Δεν έχω λεφτά να αγοράσω φυτά, προσθέτει. Νιώθει ενοχή για τον πλάτανο που δεν έχει προκοπή. Να ’ναι καλά οι άνθρωποι. Μα, αν μου ’διναν φυτά. Αν μου έλεγαν τι να φυτέψω. Δεν θέλω λεφτά, απολογητικός ο τόνος.

Οι εκλογές ολοκληρώνονται. Σας θέλουμε κοντά μας. Να αναμορφώσουμε την πόλη. Το ραδιόφωνο επιμένει. Ο Βαγγέλης συνεχίζει να ποτίζει τα δέντρα. Ενας αθόρυβος πολίτης.