Μαργαρίτα Φρονιμάδη Ματάτση, Χρεώστες στα νιάτα

 

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΕΒ...

Ευάγγελος Αυδίκος, Η μπεσαμέλ και η Ευρώπη, EFSYN, 29 Μαρτίου 2022

                        

Και σε ποιον δεν άρεσε η ταινία «Πολίτικη κουζίνα». Η μαγειρική είναι πάντα ένας τρόπος να μιλήσει κάποιος για τις κοινωνικές και πολιτισμικές σχέσεις. Ισως είναι ώρα να μελετηθούν οι οικογενειακές σχέσεις μέσα από τη συσχέτισή τους με τα ταχυφαγεία και την κουζίνα, που σε πολλές περιπτώσεις έχει απολέσει τη θέση του οικογενειακού εργαστηρίου. Εχει μετατραπεί ενίοτε σε χώρο απαστραπτουσών ηλεκτρικών συσκευών.

Με τον τρόπο αυτό έχει εξοβελιστεί η μύηση των νεότερων στην πολυπλοκότητα. Το ίδιο και η υπενθύμιση στους νεότερους ότι η μαγειρική μπορεί να αποκαλύψει πτυχές των ανθρώπινων σχέσεων αλλά και προϋποθέσεις για τη βελτίωσή τους. Πρωτίστως, μπορεί να αναδείξει τη διαδικασία μετασχηματισμού των μεμονωμένων υλικών σε μια μαγειρική σύνθεση, στην οποία συνυπάρχουν τα επιμέρους, που διεκδικούν τη δική τους θέση και συμβολή στο τελικό αποτέλεσμα.

Κλασικό είναι το παράδειγμα των υλικών για τον μουσακά. Μελιτζάνες, πατάτες, κιμάς. Είναι τα υλικά. Αυτή όμως που τους μεταβάλλει σε κάτι διαφορετικό είναι η πρόσμιξή τους. Ο/η μάγειρας/μαγείρισσα δημιουργεί μια μικρή διατροφική «πολιτεία», στην οποία τα υλικά κατέχουν την πρέπουσα θέση. Ωστόσο, ο ποιοτικός μετασχηματισμός του οφείλεται στην μπεσαμέλ. Πρόκειται για την κρέμα εκείνη που λειτουργεί ως επιστέγασμα στα υλικά.

Η μπεσαμέλ είναι που λείπει από την Ευρώπη. Την Ευρωπαϊκή Ενωση. Περισσεύουν οι ρεντινγκότες. Οι θεσμοί. Το Κοινοβούλιο. Οι επιτροπές. Οι συνεχείς διαβουλεύσεις που δεν καταλήγουν στη λήψη αποφάσεων. Γιατί η Ευρώπη ως μαγείρισσα έχει υποτιμήσει τη δύναμη της μπεσαμέλ ως συνδετικού ιστού. Που θα σέβεται τη δύναμη των επιμέρους υλικών. Γιατί η Ευρώπη είναι εγκλωβισμένη από τα επιμέρους υλικά, που διεκδικούν την προβολή τη δική τους, σε βάρος του τελικού αποτελέσματος.

Από τη σημερινή Ευρώπη είναι εμφανής η απουσία της μπεσαμέλ. Το είδαμε στα μνημόνια. Οπου δεν λειτούργησαν, σε τελική ανάλυση, ως θεραπαινίδα των πληγών του ελληνικού λαού. Το βιώσαμε στην προσφυγική και μεταναστευτική κρίση. Καμία αλληλεγγύη. Κανένα νοιάξιμο για τη Μεσόγειο που αγκομαχούσε.

Το ίδιο και τώρα. Με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Δυο-τρία κράτη επιβάλλουν τα δικά τους συμφέροντα. Παρασύρουν τα άλλα κράτη σε ψέλλισμα δικαιολογιών. Η Ευρωπαϊκή Ενωση χάνει την αξιοπιστία της. Μετατρέπεται σε γελωτοποιό της Αμερικής. Που επιστρέφει ως θείος Σαμ στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Τα συμφέροντά της υποστηρίζει.

Η Ευρώπη, με τη σειρά της, δείχνει δειλή και μοιραία. Ανίκανη να λάβει γενναίες αποφάσεις. Σύνθημά της η αναβλητικότητα, θυμίζοντας την παροιμία: Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει, όλη τη μέρα κοσκινίζει.

Δεν θέλει να κοσκινίσει η Ευρώπη. Να παρασκευάσει την μπεσαμέλ της αλληλεγγύης και των ανθρωπιστικών της παραδόσεων. Αγεται και φέρεται από μεμονωμένα συμφέροντα.

 

Γρηγόρης Αυδίκος*, Η παρακαταθήκη ενός διανοητή..., ΕΦΣΥΝ, 19-20 Μαρτίου 2022

 

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης προσεγγίζει το έργο και την προσωπικότητα του Νίκου Αλιβιζάτου.

0 seconds of 0 secondsVolume 0%

 

Περίπου έναν χρόνο μετά την ιδιότυπη και ενδιαφέρουσα αυτοβιογραφία του Νίκου Αλιβιζάτου με τον τίτλο «Δυο βήματα μπρος, ένα πίσω» έρχεται ένας τιμητικός τόμος για τον ίδιο. Σαν η -σε προσωπικό ύφος και τόνο- αυτοβιογραφία του να προκάλεσε την ανάγκη σ’ έναν κύκλο ανθρώπων που συνδέθηκαν στενά να απαντήσουν σε αυτήν υπό τη μορφή ενός διαλόγου ή καλύτερα μιας συνέχειας μεταξύ των δυο αυτών βιβλίων.

Για τον λόγο αυτό, όπως οι ίδιοι οι επιμελητές του νέου αυτού τιμητικού τόμου τονίζουν, δεν επιδίωξαν ένα παραδοσιακό honoris causa βιβλίο υπό τη μορφή σύμμεικτου κειμένων, αλλά «κάτι πιο ανθρώπινο και οικείο», μια μίξη δηλαδή προσωπικών εμπειριών με τον τιμώμενο με ένα -πολλές φορές- οικείο ύφος και παράλληλα την ανάδειξη του έργου και της προσωπικότητάς του.

Τα 19+1 κείμενα λοιπόν που περιέχονται στον τιμητικό τόμο έχουν κοινό σημείο αναφοράς ένα πιο προσωπικό ύφος, αλλά από την άλλη παρουσιάζουν μια ευχάριστη για τον αναγνώστη ποικιλομορφία. Σε κάποια από αυτά επιχειρείται μια αναφορά στο σύνολο της πορείας του ΝΚΑ και όχι σε κάποιες μεμονωμένες στιγμές ή θέματα, όπως στα κείμενα του Στέφανου Πεσμαζόγλου και του Δημήτρη Χριστόπουλου, γραμμένα σε έντονα οικείο ύφος.

Σε άλλα από τα κείμενα η προσοχή του συγγραφέα στρέφεται σε ένα ζήτημα ή μια ομάδα ζητημάτων. Για παράδειγμα, στο κείμενο του Αλέξανδρου Κεσσόπουλου η προσοχή του συγγραφέα επικεντρώνεται γύρω από τη συνταγματική ιστορία στο έργο του Νίκου Αλιβιζάτου. Στο κείμενο του Γιάννη Τασόπουλου η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το ζήτημα των θεσμικών αντιβάρων. Στο κείμενο του Σπύρου Βλαχόπουλου γίνεται αναλυτική αναφορά στις θέσεις του ΝΚΑ για τη βασιλεία, καθώς και στην υπόθεση της βασιλικής περιουσίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το κείμενο του Φίλιππου Σπυρόπουλου ασχολείται κυρίως με τις θέσεις του τιμώμενου για το άρθρο 16 του Συντάγματος, το κείμενο της Λίλιαν Μήτρου πραγματεύεται τη «θεσμική» σχέση του Νίκου Αλιβιζάτου με τα προσωπικά δεδομένα.

Περαιτέρω, εξαιρετικά σημαντικό και σπάνιο για τιμητικό τόμο είναι ότι δεν λείπουν κείμενα που λιγότερο ή περισσότερο προσεγγίζουν κριτικά κάποιες πτυχές¹ της δράσης του τιμώμενου, όπως για παράδειγμα το κείμενο του Δημήτρη Σαραφιανού², το κείμενο του Γιώργου Σωτηρέλη για το Κράτος και τη Ραδιοτηλεόραση³ και το κείμενο του Ανδρέα Τάκη για την υπεράσπιση της ελευθερίας της έκφρασης μεταξύ φιλελευθερισμού και δημοκρατικής ιδεολογίας⁴. Σε άλλα κείμενα, οι συγγραφείς με αφορμή ένα κοινό ενδιαφέρον τους με τον τιμώμενο αναπτύσσουν με μεγάλο θεωρητικό ενδιαφέρον το ζήτημα αυτό, όπως για παράδειγμα συμβαίνει με το κείμενο του Γιάννη Κτιστάκι για την κατοχύρωση του δικαιώματος στην αρνητική θρησκευτική ελευθερία.

Παρά την παραπάνω ποικιλομορφία τα «19+1 κείμενα» μπορούν να ομαδοποιηθούν, υπό την έννοια ότι αναφέρονται –ανά άτυπες ομάδες– λιγότερο ή περισσότερο στις τρεις ιδιότητες με τις οποίες ο τιμώμενος ανέπτυξε τη δημόσια δράση του, δηλαδή στις ιδιότητες του καθηγητή ή επιστήμονα του δικαίου, του δικηγόρου και του διανοούμενου. Κείμενα όπως αυτά του Αλέξανδρου Κεσσόπουλου, του Γιάννη Τασόπουλου, του Φίλιππου Σπυρόπουλου και του Μιχάλη Τσαπόγα αναφέρονται έντονα στην ακαδημαϊκή και επιστημονική πλευρά του ΝΚΑ.

Περαιτέρω, κείμενα όπως αυτά του Στέφανου Πεσμαζόγλου, του Δημήτρη Σαραφιανού, του Γιάννη Βούλγαρη, του Ανδρέα Τάκη, της Κλ. Παπαπαντολέων και του Δημήτρη Χριστόπουλου αναφέρονται έντονα –αμέσως ή εμμέσως– στη δράση του Αλιβιζάτου ως διανοούμενου. Τέλος, κείμενα, όπως αυτά του Σπύρου Βλαχόπουλου, της Λούσης Κιουσοπούλου και του Βαγγέλη Μάλλιου, παράλληλα με την ανάδειξη του εκάστοτε νομικού ζητήματος, αναδεικνύουν πλευρές της δικηγορικής δράσης του τιμώμενου.

Μπορεί κανείς να μη συγκρατήσει από το βιβλίο όλες τις λεπτομέρειες της πολυσχιδούς δράσης του ΝΚΑ, αυτό όμως που θα παραμείνει είναι η αίσθηση πως γνωρίζει τον Νίκο Αλιβιζάτο καλύτερα, τόσο ως προσωπικότητα όσο και ως προς το έργο του σε όλες του τις πλευρές (επιστήμονα, δικηγόρου, διανοούμενου).

Πολύ σημαντική, επίσης, συμβολή είναι ότι ο τόμος αυτός δεν αποτελεί αγιογραφία, αλλά αναδεικνύει, σε αρκετά σημεία, και τη διαφορετική άποψη. Αυτό ήταν εμφανές σε εμένα, που συμπορεύομαι, τις περισσότερες φορές, με τις θέσεις του ΝΚΑ για τα δικαιώματα αλλά διαφωνώ κάποιες φορές σε άλλα ζητήματα, όπως για παράδειγμα στο περιεχόμενο των αναγκαίων τομών για την εμβάθυνση της δημοκρατίας και της ποιότητας του πολιτεύματος στη χώρα μας με πλέον χαρακτηριστική στιγμή αυτή της αναθεώρησης του 2019⁵.

Ολα τα παραπάνω δεν είναι κάτι απλό για έναν τιμητικό τόμο, ούτε αυτονόητο. Αντίθετα αποτελούν ουσιαστική εκπλήρωση του διττού, κατ’ εμέ, προορισμού ενός τιμητικού τόμου, αφενός μεν να τιμήσει το εκάστοτε πρόσωπο, αφετέρου δε να καταστήσει προσιτά στο κοινό την προσωπικότητα και το έργο του σε όλες τις πλευρές του.

Είμαι σίγουρος ότι αυτός ο τιμητικός τόμος θα αποτελέσει παρακαταθήκη για τον μελετητή του μέλλοντος αλλά και παράδειγμα προς μίμηση για άλλους τιμητικούς τόμους. Συγχαρητήρια λοιπόν στους επιμελητές του και τους συγγραφείς του και καλή ανάγνωση!

(1) Βλ. π.χ. σελ. 286-290.
(2) Βλ. ενδεικτικά την προσέγγιση του συγγραφέα γύρω από το ζήτημα της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας (σελ. 53-54), τη συνταγματική αναθεώρηση (σελ. 59) και την πανεπιστημιακή αστυνομία (σελ. 62).
(3) Βλ. τις παρατηρήσεις του συγγραφέα στη σελ. 154.
(4) Βλ. τις παρατηρήσεις του συγγραφέα στις σελ. 178-179.
(5) Βλ. Αυδίκος Γ., Παθογένειες του Συντάγματος και Αναθεώρηση, Στοχαστής, 2020, Αθήνα.

 

*Διδάκτωρ Νομικής, δικαστικός πληρεξούσιος Α΄ ΝΣΚ, αποσπασμένος στο Τμήμα Εκτέλεσης των αποφάσεων του ΕΔΔΑ στο Συμβούλιο της Ευρώπης

Κάποτε στον Βόλο, με τον Μανόλη Γλέζο, 2 Μαρτίου 2007

 

Συζήτηση για το Τμήμα Χρηματοοικονομίας στην Πρέβεζα και τον ακαδημαϊκό χάρτη, Κυριακή, 27 Μαρτίου, 122 το μεσημέρι, Πρέβεζα

 

Ανοιχτή εκδήλωση για τη μεταφορά του Τμήματος Λογιστικής και Χρηματοοικονομίας από την Πρέβεζα στα Γιάννινα, Κυριακή27 Μαρτίου 2022, ώρα 12 το μεσημέρι,μπροστά στα Δικαστήρια, στην παραλία

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

Οι «Ενεργοί Δημότες Πρέβεζας» και  ο Σύλλογος «Αρτινών Πολιτών Παρέμβαση» μαζί με το Εργατικό Κέντρο Πρέβεζας συνδιοργανώνουν ανοιχτή εκδήλωση στο χώρο μπροστά από τα Δικαστήρια στην παραλία της Πρέβεζας την Κυριακή στις 27 Μαρτίου 2022 και ώρα 12:00 το μεσημέρι με θέμα: «ΟΧΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ».

Ομιλητές θα είναι:

 ο Γιάννης Πανούσης (Ομότιμος καθηγητής πρώην πρύτανης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, ο οποίος θα μιλήσει με θέμα: «Το Πανεπιστήμιο του μέλλοντος: Περιφερειακό Εκπαιδευτικό δίκτυο» και

ο Πρεβεζάνος Βαγγέλης Αυδίκος Ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας), ο οποίος θα μιλήσει με θέμα: «το Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής και η Πρέβεζα: Ένας δεσμός με προοπτικές».

Στην εκδήλωσή μας αυτή θα προσκαλέσουμε, προκειμένου να παρευρεθούν, να εκθέσουν δημόσια τις απόψεις τους, να πάρουν θέση και να δεσμευθούν:

Τον κ. Περιφερειάρχη Ηπείρου, τους κ.κ. Αντιπεριφερειάρχες Π.Ε Πρέβεζας και Άρτας, τους κ.κ.  βουλευτές Πρέβεζας και Άρτας, τους κ.κ. Δημάρχους των Νομών Πρέβεζας και Άρτας και τους κ.κ. επικεφαλής των δημοτικών και Περιφερειακών παρατάξεων των Νομών Πρέβεζας και Άρτας.

Επίσης, στην εκδήλωσή μας αυτή προσκαλούμε όλους τους φορείς και συλλόγους των δύο Νομών, καθώς και όλους τους πολίτες προκειμένου, για ένα θέμα το οποίο αφορά πρωτίστως το Ν. Πρέβεζας, αλλά και σε δεύτερο χρόνο θα απασχολήσει και το Ν. Άρτας, να συναποφασίσουμε για την παραπέρα κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, με σκοπό να αποτρέψουμε την έκδοση υπουργικής απόφασης με την οποία να μεταφέρεται το Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής της Οικονομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων από την Πρέβεζα στα Γιάννενα.

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΝΕΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΕΙΑΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ.

ΖΗΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΣΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ.

 

Πρέβεζα 22 Μαρτίου 2022

 

 

 

 

 

 

Γράφει ο Ευάγγελος Αυδίκος , Με τα δέντρα ήθελα να μιλάω, ιάννης Μακριδάκης, “Τα απόνερα της Σοφίας”, μυθιστόρημα. Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σελ. 256 https://www.fractalart.gr/ta-aponera-tis-sofias/

 

 https://www.fractalart.gr/ta-aponera-tis-sofias/

22/03/2022, 8:21 ΜΜ

 

Γιάννης Μακριδάκης, “Τα απόνερα της Σοφίας”, μυθιστόρημα. Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σελ. 256

 

Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι συνεπής στη συνάντησή του με τους αναγνώστες/τριες. Ήδη έχει δημοσιεύσει αρκετά βιβλία , τα οποία προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού, σε κάθε αφηγηματική επιστροφή του. Οικοδομήθηκε μια στέρεη σχέση. Αυτό οφείλεται στη δύναμη των εικόνων του , στην αφηγηματική του δεινότητα που ενίοτε εξελίσσεται  καταιγιστική,  μην αφήνοντας επιλογές στους αναγνώστες/τριες. Τους συμπαρασύρει στον δικό του κόσμο.

Ένα από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα του μυθοπλάστη Μακριδάκη είναι η ευρηματικότητά του και η δυνατότητα ανανέωσης χωρίς να απομακρύνεται από τον προσφιλή του νησιώτικο χώρο. Χρησιμοποιεί τις αφηγηματικές του τεχνικές , όπως είναι ο μακροπερίοδος λόγος κι ο ασθμαίνων ρυθμός που δεν επιτρέπουν στους μύστες του αφηγηματικού του λόγου να παρασπονδήσουν κατά την εξέλιξή του. Επιμένει στην έγχυση μυστηρίου στην οργάνωση του υλικού του, χωρίς να προσχωρεί στην πλήρη υιοθέτηση της τεχνικής αυτής.

Όλα αυτά υπάρχουν και στο πρόσφατο μυθιστόρημά του «Τα απόνερα της Σοφίας». Παρόλο που ο τίτλος θα μπορούσε να υπαινίσσεται ανεξέλεγκτο ερωτικό πάθος, μια ιδιότυπη σχέση με το αντικείμενο του πόθου,  ο συγγραφέας ελέγχει τη δοσολογία του μετατοπίζοντας το επίκεντρο του ενδιαφέροντός  του στη δυνατότητα του ανθρώπου να διαμορφώσει τη ζωή του, πέρα από χειραγωγήσεις και εξαρτήσεις  από  ανέλεγκτους  μηχανισμούς, που ορίζονται ως μοίρα ή ως σύμπτωση μιας αλληλουχίας γεγονότων που λειτουργούν ως χρονο-ορόσημα στη ζωή του.

Αν το τελευταίο προσδίδει ένα εξωγενές μυστήριο,  με την επιστροφή του χρονόσημου ως συστατικού στοιχείου της προσωπικής και οικογενειακής του σάγκας, ο βασικός άξονας γύρω από τον οποίο οργανώνεται το μυθοπλαστικό του σύμπαν είναι η σχέση του ήρωα με τη δεσποτική μορφή της πατρικής  φιγούρας. Πρόκειται για έναν δεσμό που μετασχηματίζει τον γιο σε πεδίο προβολής των ανεκπλήρωτων δικών του  επιθυμιών.

Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μια γνωστή ψυχολογική σύγκρουση  χειραγώγησης από τη μια μεριά, και ανάγκης για αυτονόμηση, από την άλλη. Η ιστορία του , όμως, είναι ευρηματική. Προβάλλεται στον χώρο της λογοτεχνικής δημιουργίας κι έτσι ο  Μακριδάκης αξιοποιεί την ευκαιρία ώστε να θέσει γενικότερα ζητήματα για τη δημιουργία ή και να θέσει ερωτήματα για το ίδιο του το έργο, όπως έχουν μορφοποιηθεί μέσα από την ανάγνωσή του από τους ομότεχνους αλλά και το αναγνωστικό κοινό.

Εν ολίγοις, ο πατέρας ανακοινώνει σε μια από τις οικογενειακές συναντήσεις, την απόφασή του, κατά την οποία  ο  μικρότερος γιος του θα γίνει συγγραφέας. Ως θέμα είναι κοινότυπη επιθυμία στην ελληνική οικογένεια. Οι γονείς , λιγότερο ή περισσότερο, , προβάλλουν τις δικές τους επιθυμίες στα παιδιά τους. Μεταγγίζουν τα δικά τους μη πραγματοποιηθέντα όνειρα. Ο ναυτικός πατέρας του μυθιστορήματος επιλέγει τον μικρότερο ως τον εκλεκτό , ο οποίος θα ικανοποιήσει τις δικές του ανάγκες.

 

 

Γιάννης Μακριδάκης

 

Ο Μακριδάκης διαχειρίζεται τη σχέση με ιδιαίτερη επιτυχία. Δεν εξαντλεί την αφήγησή του στο ψυχογραφικό διαγενεακό δίπολο. Αξιοποιεί την  ευκαιρία , για να θέσει το ίδιο το πρόβλημα της δημιουργίας, όπως εμφανίζεται στο σύγχρονο περιβάλλον, όπου, ενίοτε ο συγγραφέας μπορεί να μην είναι ο γραφέας. Μπορεί να λογίζεται ως τέτοιος εκείνος που υποστηρίζει τη διάδοσή του.

Ο Μακριδάκης , πιστός στα βασικά αφηγηματικά μοτίβα, επαναφέρει τη βαθιά του πίστη στη φύση που τον αναζωογονεί και τον τροφοδοτεί με υλικό για τη δημιουργία. Το αστικό τοπίο του προκαλεί δυσανεξία. Εκεί συνειδητοποιεί ότι η σχέση του με τα δέντρα ορίζεται ως διαρκής επικοινωνία που νοηματοδοτεί την  ύπαρξη αλλά και τη γραφή του. Οι σελίδες δε που περιγράφουν τον δεσμό του με τον τόπο αλλά και τον συμβολισμό των χαρουπιών έχουν μια μιαν αξιομνημόνευτη δυναμική. Είναι η ψυχή του, του ανθρώπου και του συγγραφέα,  που απαλλάσσεται από τις τοξίνες.

Ο νεαρός γιος απαλλάσσεται από τη χειραγώγηση αλλά και τις συμβατικές υποχρεώσεις. Η ενηλικίωσή του, τόσο ως συγγραφέα όσο και ως ανθρώπου, προϋποθέτουν το τίμημα της αποδοχής του εαυτού.

Πρόκειται, εν σπέρματι, για ένα μυθιστόρημα  που αξίζει να διαβαστεί.

 

 

 

Ευάγγελος Αυδίκος, Ο μουτζούρης, EFSYN, 22 Μαρτίου 2022

 

 

·                          

·                          

·                          

·                            

Οχι άλλο κάρβουνο: μια φράση που χρησιμοποιείται με μεταφορική σημασία. Πρωτοειπώθηκε από τον Κούρκουλο στην ταινία «Ορατότης μηδέν». Εξέφρασε την αγανάκτησή του για τα ναυτικά ατυχήματα που αποδίδονταν στη χρήση του κάρβουνου ως μέσου κίνησης στα ατμόπλοια, με τραγικές συνέπειες. Εκτοτε, η φράση απέκτησε παροιμιώδη λειτουργία.

Αντίθετα με τον ηθοποιό, οι κάτοικοι της Μαγνησίας ένιωσαν ανακούφιση όταν άρχισε τα ταξίδια του το ατμοκίνητο τρενάκι στα τέλη του 19ου αιώνα. Συνέδεσε τον Βόλο με το δυτικό Πήλιο. Το τρενάκι ονομάστηκε από τους κατοίκους «Μουτζούρης». Χρησιμοποιούσε κάρβουνο. Δεν ενοχλούσε τους επιβάτες το γεγονός ότι μουτζουρώνονταν από την κάπνα. Πλένονταν κι έτσι έδιναν λύση στο πρόβλημα της καθαριότητας. Ομως ο «Μουτζούρης» έγινε βασικό μέσο για την ανάπτυξη της περιοχής.

Τα ίδια αισθήματα ευγνωμοσύνης έχουν εκείνες οι περιοχές της χώρας που αποτέλεσαν σημεία της σιδηροδρομικής γεωγραφίας του τόπου, όπου πρωταγωνιστούσαν οι ατμομηχανές μουτζούρηδες, κυριολεκτικά ή και μεταφορικά αργότερα.

Παρακολουθώντας τη συζήτηση που διεξάγεται δημόσια, με αφορμή την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής στα Πανεπιστήμια και την κινητικότητα, σε πολιτικό επίπεδο, για τη συγχώνευση ή κατάργηση πανεπιστημιακών τμημάτων -πρωτίστως των πρώην ΤΕΙ-, δημιουργείται η αίσθηση ότι υιοθετείται πλήρως η φράση του Κούρκουλου.

Οχι άλλο κάρβουνο, επαναλαμβάνουν τα κυβερνητικά στελέχη, με πολλούς τρόπους. Θα συμφωνήσουμε ότι χρειάζονται αλλαγές στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Αναβάθμιση και όχι κατάργηση. Εκσυγχρονισμό των μέσων και όχι αναπαλαίωση.

Ειδικότερα, η συζήτηση έχει αποκτήσει πολυποίκιλο ενδιαφέρον στην περίπτωση του Τμήματος Λογιστικής και Χρηματοοικονομίας. Εδρα του η Πρέβεζα. Με καλές εγκαταστάσεις και ελπιδοφόρες προοπτικές. Με εγγενείς αδυναμίες αλλά μαχητές. Η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, του οποίου πλέον αποτελεί τμήμα, αποφάσισε.

Μεταφορά του στην πόλη των Ιωαννίνων. Τάχα μου για να επιβιώσει. Επειδή η πόλη είναι μεγαλύτερη. Με όρους δηλαδή όχι ακαδημαϊκούς, αγνοώντας τη διεθνή εμπειρία. Επειδή υπάρχει συγκροτημένη ακαδημαϊκή κοινότητα. Παραβλέποντας ότι ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας και της διαδικτυακής επικοινωνίας, όπου όλα αυτά έχουν αλλάξει περιεχόμενο.

Κοντά σ’ αυτά λησμονούν το κυριότερο. Η υδροκέφαλη Ελλάδα, με το μεγάλο κεφάλι της Αθήνας και το αδύναμο σώμα της περιφερειακής Ελλάδας, εξωθείται να αποκτήσει πολλές υδροκέφαλες περιφέρειες. Η Ηπειρος είναι ένα κακό παράδειγμα. Δεν μπόρεσε ποτέ να παρακολουθήσει άλλες περιφέρειες της χώρας. Ολα μαζεύονται στα πεφιλημένα Γιάννινα. Οι άλλοι τόποι πορεύονται ασθμαίνοντας.

Η περιφερειακή ανάπτυξη αναζητείται στις ομιλίες και στα προεκλογικά κομματικά προγράμματα. Αυτό που ενδιαφέρει πλέον δεν είναι ο τόπος. Πρώτο μέλημά τους; Ποιος θα φορτωθεί τον μουτζούρη. Ποιος θα φορτωθεί την ευθύνη της απόφασης.

Αυτό το παιχνίδι δείχνει ανευθυνότητα για το μέλλον του τόπου. Ο καθένας κρίνεται με τις πράξεις του, όχι με τα λόγια και τις δηλώσεις. Οι καιροί ου μενετοί.

 

Moving Jewish Film (Hi)stories between Europe and Latin America, Call for Papers, May 1, 2022, Germany

 

Subject Fields: 

Film and Film History, German History / Studies, Jewish History / Studies, Latin American and Caribbean History / Studies

Dates: 19-21 September 2022

Location: Potsdam, Germany

Language: English

Organizers: Dr. Lea Wohl von Haselberg (Film University Babelsberg), Dr. Claudia Sandberg (University of Melbourne), Lucy Pizaña (Film University Babelsberg)

Submission Deadline: 1 May 2022

Contact: lucy.pizana@filmuniversitaet.de

 

Jewish culture and history exist in continuous movements, temporary locations, and frequent transits. Multilingualism is as much part of it as the experience of migration. While Jews emigrated from Spain and Portugal to Central and South Americas early as the fifteenth century escaping the Spanish Inquisition, mass emigration waves occurred some three hundred years later. In the late nineteenth century and the early twentieth century exposed to anti-Semitic pogroms, suffering poverty and starvation, Jewish communities formerly situated in Central Europe decided to look for new opportunities in the South. Undeniably the biggest threat to European Jewry was National Socialism. Persecuted by the Nazi regime, they arrived in Latin American countries in great numbers from the 1920s onwards. Well educated, creative, politically outspoken, impoverished, and traumatized, the newly arrived immigrants became an important part of local cultures and communities. These dynamics were disrupted yet again in the wake of dictatorships in the 1970s and 1980s in Latin America: Alongside others who had to flee political and cultural repression, many Jewish intellectuals and artists returned to Europe.

Oscillating around the numerous stops between the two continents, film is an important medium that gives expression to Jewish life, memories and experiences of migration, trauma, resistance, and resilience. In Argentina or Mexico, artists whose parents sought refuge from the calamities of the Holocaust redrew their family’s movements inspired by objects, photos, stories, or songs. Utilizing experimental, narrative and documentary formats, Jewish filmmakers investigate the legacy of Nazism and link traumas of the Holocaust and of repressive regimes across space and time. Filmmakers for who Jewishness involves making real and imaginary connections between Europe and Latin America include Narcisa Hirsch, Daniel Burman, Ariel and Rodrigo Dorfman, Alejandro Springall, and Guita Schyfter. Directors such as Peter Lilienthal, Jeanine Meerapfel or Alejandro Jodorowsky, who were born or grew up in Uruguay, Argentina, or Chile, have become mediators of a transnational film culture in Europe.

Within a growing body of projects and publications that conceptualizes Jewish Latin American cinema, our project zooms in on Jewish filmmaking that bridges Latin America with Europe – an important direction that has not been given much scholarly consideration yet. Our workshop, to take place in September 2022, aims to map Jewish film as transcultural and cross-continental mediator. We want to know about their representatives, trace their journeys and intercontinental stops; the way history and experiences shaped their themes and aesthetics and their status in national cinemas. We consider thematic and formal connections across different films and want to learn about collaborative projects. We are also curious to know of cultural production of second and third generations. Where do Jewish filmmakers exhibit their work and what are their funding sources? Who are the audiences and what is the local, national, and transnational reception of their work?

 

Scholars from all areas of cinema, media and Jewish studies are invited to submit proposals. These may include but are not limited to the following topics:

• Experiences of escape, exile, remigration in features, documentaries, and other genre
• Production companies, cultural institutions, and other sites of a Jewish European Latin American cinema
• Exhibition platforms, festivals and retrospectives, audience reception

• Consideration in national film histories and canonizations

• Papers on individual filmmakers such as Peter Lilienthal, Jeanine Meerapfel, Narcisa Hirsch, Daniel Burman, Ariel and Rodrigo Dorfman, Alejandro Jodorowsky, Alejandro Springall, or Guita Schyfter.
•  

Format:

Individuals wishing to submit a proposal are required to provide their name, email address, the title of the paper, an abstract (max. 300 words), and a scholarly bio (max. 100 words).

Individual presentations should last a maximum of 20 minutes. Successful proposals will be notified by 1 June 2022.

English will be the official language of the workshop.

We look forward to receiving your contributions.

 

 

Contact Info: 

Claudia Sandberg, claudia.sandberg@unimelb.edu.au

Lucy Pizaña, lucy.pizana@filmuniversitaet.de

 

Contact Email: 

lucy.pizana@filmuniversitaet.de

Film and Economics in the 21st Century: paradigms and disruptive proposals in non-English-language cinemas, Call for Publications, Call for Publications

 

Cfp | Special Issue Proposal – Film International: Journal of World Cinema (Intellect)
André Rui Graça (LabCom/University of Beira Interior, Portugal; CEIS-20/University of Coimbra, Portugal)
Paulo Cunha (LabCom/University of Beira Interior, Portugal; INCT Rede Proprietas, Brazil)

Proposal: Economic viability is one of the most pressing issues concerning artists – and the arts in general – today. This is particularly true in non-English-language cinemas with non-Hollywood modes of production. Indeed, film and economics (or “material circumstances” to use a related term) are inherently interconnected and oftentimes intra-cinematic results mirror extra-cinematic situations. In ever-changing economic, legal and artistic contexts, it is important to keep track of how companies, filmmakers and people somehow related to the film value chain adapt and find strategies to make production possible and sustainable, leverage distribution and negotiate exhibition. These challenges are all the more pressing when analysing the situation of non-English-language cinemas. 

Changes related to the way film and economy intersect have occurred in all parts of the world, at different levels. Arguably, local authorities, national industries and transnational companies have taken major leaps in the last decade or so. Many peripheral cinemas have managed to put in place strategies to protect themselves (in terms of film marketing, for instance) or enhance cooperation (through political agreements, co-productions or other collaborative ways)

Having this premise as backdrop, this call for papers for this special issue intends gather texts (approximately 6000–8000 words) that will help strengthen knowledge on contemporary paradigms concerning production, funding, distribution, screening, and film marketing in non-English-language cinemas. We welcome contributions, stemming from original research, related (but not limited) to the following topics:  

·Film, marketing, and economics in non-English-language cinemas

·The international film circuit and its historical and contemporary dynamics

·Impact of policy frameworks in the film activity of peripheral countries

·Case studies: a) how film companies operate; b) disruptive and innovative strategies to keep production (or other aspects of the film chain value) viable

 

The proposals accepted will go through a rigorous blind peer review process. Manuscripts should be written in English. Information concerning style and formatting available at: https://www.intellectbooks.com/film-international-journal-of-world-cinema 

Contact Info: 

Any questions should be sent to andre.graca@ubi.pt and pmfcunha@ubi.pt

Contact Email: 

paulomfcunha@gmail.com

Arabic Pasts: Histories and Historiographies, Research workshop, April 19, 2022, United Kingdom

This annual exploratory and informal workshop not only offers the opportunity to reflect on history writing in Arabic, but also invites contributors to explore more broadly how people relate to the past. We encourage contributions focused on methodologies, research agendas, and case studies related to Arabic in any region and in any period from the seventh century to the present. 

Papers might elucidate questions such as: 

How and in which terms do people refer to the past? How and in which terms do they refer to memory? What is the relation between history and memory, and between memory and space? How does the past sit in people’s bodies – and in the body politic? 

Through what practices of writing or otherwise encoding the past and of remembering and forgetting, have different groups in the Middle East and North Africa viewed their pasts? At different times and places, was the significant past the same for court historians as for literary historians; for bureaucrats as for the military; for Sufis as for Muslim lawyers and Traditionists? 

From what perspective have histories been written and what makes them coherent? How have past events been rendered intelligible? When do particular views of the past start to fall apart? Which categories and boundaries are seen as primordial and which are not? Which beings have been seen as capable of influencing events and when? 

How do people connect the/their living and the/their dead conceptually? When are past events really over and when can they be laid to rest? Under which circumstances is the past revived? Why do some past lives or events inspire action and others do not? How does unresolved conflict inform thinking about and using the past?

How did non-Muslims and Muslims, men and women, adherents of different confessional or juristic traditions, or speakers of different languages, within societies that became “Islamic” imagine the shape and meaning of their specific societies’ own pasts, and their relation to the universal history of the Islamic community? 

How have urban and rural people, workers and peasants, the religiously educated and the technocratic elite, developed different ways of writing, remembering, or commemorating particular events in, or the broad sweep of, local, national, or “Islamic” history? 

In what ways do educational institutions, museums, media organizations and proponents of heritage use history writing in Arabic to shape loyalties and senses of belonging in the Middle East, North Africa, and Europe?  How do recent discourses in the West shape discussions of history in the Middle East?

How can digital methods now enhance or change our understandings of the past? What additional information and perspectives do they offer? (How) do they limit our understanding? What are practical challenges when we apply digital methods to Arabic history? What seem to be particularly promising approaches?

Contributions are invited from scholars at all career levels, addressing any period and any part of the Middle East and North Africa, broadly defined. 

This year we anticipate running the workshop from the Aga Centre in London, with the possibility to have an online component featuring participants who are unable to travel to the UK. As in past years, there is a small budget to provide some travel assistance for scholars outside of London.

Arabic Pasts is co-organized by Hugh Kennedy (SOAS), James McDougall (Oxford), Lorenz Nigst (AKU-ISMC), and Sarah Bowen Savant (AKU-ISMC) and will take place from October 06 - 08, 2022.

Please submit an abstract of 300 words or less in word document by Tuesday, 19 April 2022 to ArabicPastsConf@aku.edu. 

Information is also available here.

Contact Info: 

ArabicPastsConf@aku.edu

Contact Email: 

ArabicPastsConf@aku.edu