ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΡΜΙΤΑΖ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΜΟΥΣΕΙΟ , ΑΘΗΝΑ

Δημήτρης Κώτσικας, ένας μεγάλος δεξιοτέχνης του κλαρίνου

Γιώργος Σταματόπουλος,Ο σκηνοθέτης και ο «δράκος» του, ΕΦΣΥΝ, 23.2.17

koundouros

Νίκος Κούνδουρος. Αρχοντικός, οξύθυμος, ανατρεπτικός, απρόβλεπτος, «Καλό του ταξίδι», τι άλλο;

23.02.2017, 15:37 | Ετικέτες:  σκηνοθέτες, ταινίες, ηθοποιοί, τέχνες, κινηματογράφος

 

Αρχές της δεκαετίας του ‘90 ήταν που επισκέφθηκα τον Γιώργο Βότση στο εξοχικό του, κάπου στη κεντροβορειοανατολική Εύβοια - άπλετο το φως και μουσική η αύρα των κυμάτων του Αιγαίου. Δεν πρόλαβα να βγω ολόκληρος από το αυτοκίνητο και μια φωνή με ξάφνιασε.

Μου ζητούσε να κάνω μια περιστροφή και μετά να ανεβώ στη βεράντα. Νόμισα ότι μου έκαναν πλάκα και συνέχισα να πηγαίνω προς το μέρος τους. Μια μορφή με κατάλευκα μαλλιά ήρθε στην άκρη της βεράντας και μου είπε το ίδιο («περιστροφή»). Αναγνώρισα τον Νίκο Κούνδουρο και αμέσως υπάκουσα χαμογελώντας.

Δεν πρόλαβα να καθίσω και να πιω ένα ποτήρι νερό. «Με αναγνωρίζεις;» μου λέει. «Βεβαίως και σας ξέρω καλά, κύριε Κούνδουρε» απαντώ ξεροκαταπίνοντας. «Ασε τα κυριλίκια και άκουσέ με. Θέλεις να παίξεις σε μια ταινία που ετοιμάζω;».

Κόκαλο εγώ - νόμιζα ότι αστειευόταν. Επέμενε. Ημουν σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί κατάλαβα ότι έπρεπε να απαντήσω· σοβαρά! «Και να ήθελα -τολμώ να ψελλίσω- δεν μπορώ, εργάζομαι σε εφημερίδα («Ελευθεροτυπία»), δεν έχω χρόνο». Ευγενικά απτόητος: «Να μη σε νοιάζει. Θα πάρω εγώ τον Φυντανίδη (τον διευθυντή) να του πω να σου δώσει έξι μήνες άδεια».

Συνέχισε να με «πιέζει» και στο σπίτι του κινηματογραφιστή Νίκου Καβουκίδη, που ήταν δίπλα. Ευτυχώς αρχίσαμε να πίνουμε τις ρακές μας και ξεχάστηκε το «θέμα». Συναντηθήκαμε χρόνια αργότερα στο Αγρίνιο· συμπαρουσιάζαμε το βιβλίο ενός εκλεκτού ντόπιου συγγραφέα, του Αριστείδη Μπαρχαμπά.

Είχε αρχίσει η στραβομάρα μου (πρεσβυωπία) και είχα ξεχάσει τα γυαλάκια μου. «Να τα παίρνεις με το κιλό» με συμβούλευσε.

Απίστευτα όμορφος και μεγαλόθυμος άνθρωπος. Ευγενής, αυστηρός, ειλικρινής, επιθετικά τρυφερός, ατίθασος, αριστοκρατικά αντιεξουσιαστής - και δοτικός όπου χρειαζόταν. Δεν μου είπε τίποτε για την πριν από χρόνια άρνησή μου.

Μου άρεσε να λέω την ιστοριούλα στα παιδιά μου και τους φίλους μου. Βέβαια δεν απέφευγα το κάζο τους από τούτη τη μικρή μου εμπειρία με τα πλατό του κινηματογράφου. Η πρώτη ταινία που είδα ήταν οι «Μικρές Αφροδίτες» (ένα μικρό ερωτικό και αισθησιακό αριστούργημα) - και πολύ αργότερα η «Μαγική Πόλη» και ο «Δράκος» (αυτή η υπέροχη ταινία, με έναν εκπληκτικό Ντίνο Ηλιόπουλο).

Αρχοντικός, οξύθυμος, ανατρεπτικός, απρόβλεπτος· μόνο καλό έκανε στον ελληνικό κινηματογράφο και στον τόπο. Είχε τον τρόπο του, ήταν ιδιαίτερος - αλλά θα μιλήσουν άλλοι για τον χαρακτήρα και το έργο του. Μιλούσα με τη σύντροφό του (Σωτηρία) στο τηλέφωνο πού και πού· μετά το κλείσιμο της «Ελευθεροτυπίας» χαθήκαμε - υποχρεώσεις, αρρώστιες, τα γνωστά...

Το κυριότερο; Αντιεμπορικός, με βαθιά πίστη στο λαϊκό αίσθημα. «Καλό του ταξίδι», τι άλλο;

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 6ου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΦΥΤΑ ΚΑΙ ΒΟΤΑΝΑ ΣΤΟΝ ΛΑΪΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ 20, 21 και 22 Οκτωβρίου 2017

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ                             ΚΕΝΤΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΚΑΙ                                              

ΤΜΗΜΑ  ΙΣΤΟΡΙΑΣ  ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ                ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ                                                                                                          

ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑΣ              Ο «ΑΠΟΛΛΩΝ» ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

                                                                                   

                                                                                             

                                                                                                                                                                                               

                                            

                        

                             

        Το Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και το Κέντρο Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας σε συνεργασία με την Περιφέρεια Θεσσαλίας-Περιφερειακή Ενότητα Καρδίτσας , τον Δήμο Καρδίτσας, και την Ένωση Πολιτιστικών Συλλόγων  Καρδίτσας οργανώνουν  το 6^ο Πανελλήνιο Συνέδριο με θέμα «Φυτά και Βότανα στον Λαϊκό Πολιτισμό και την Επιστήμη», το οποίο  θα πραγματοποιηθεί στις 20, 21 και 22 Οκτωβρίου 2017 στην Καρδίτσα .

 Όλοι οι πολιτισμοί του κόσμου μέσα από τους μύθους και τις παραδόσεις τους αναφέρονται στις θεραπευτικές και ευεργετικές χρήσεις των φυτών. Στην Ελλάδα από αρχαιοτάτων χρόνων τα φυτά και τα βότανα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στις διάφορες τελετουργίες, που σκοπό είχαν να διώξουν τη λύπη, να θεραπεύσουν τις ασθένειες και να ξεγελάσουν τον θάνατο. Για τις θεραπευτικές ιδιότητες των φυτών αντλούμε πολλά στοιχεία από την πλούσια παρακαταθήκη που μας κληροδότησε ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της ιατρικής αλλά και ο Θεόφραστος, ο Διοσκουρίδης, ο Γαληνός, ο Αέτιος, ο Ορειβάσιος, ο Παύλος Αιγινίτης κ. ά. .  Σήμερα η επιστήμη πατώντας πάνω στην Ιπποκρατική αντίληψη της συνολικής αρμονίας του οργανισμού προσπαθεί να τεκμηριώσει επιστημονικά ό,τι ξεπροβάλλει μέσα από τη λαϊκή παράδοση. Και είναι πολλά και πολύτιμα αυτά που παραδόθηκαν από γενιά σε γενιά.

Στόχος του 6^ου Πανελλήνιου Συνεδρίου είναι η ανάδειξη των θεραπευτικών ιδιοτήτων των φυτών και βοτάνων και της ιαματικής εμπειρίας της φύσης, όπως αυτά μεταβιβάστηκαν από γενιά σε γενιά, καθώς και του ρόλου της επιστήμης στην έρευνα και την ερμηνεία αυτών. Πάνω σ’ αυτή τη βάση το 6^ο Πανελλήνιο Συνέδριο θα επιμείνει σε επιμέρους ζητήματα όπως:

   

Τα φυτά και τα βότανα στη λαϊκή ιατρική

Φυτά και βότανα στη βιομηχανία φαρμάκων, τροφίμων και καλλυντικών.

Βότανα και μαγικές τελετουργίες.

Τα φυτά και τα βότανα στο δημοτικό τραγούδι.

Φυτά, βότανα και εναλλακτική ιατρική

Τα αρωματικά φυτά και η χρήση τους παλιά και σήμερα

      Το Πανελλήνιο Συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στην Καρδίτσα στις 20, 21 και 22 Οκτωβρίου 2017. Η πρώτη μέρα είναι αφιερωμένη στις εναρκτήριες ομιλίες και η δεύτερη και τρίτη στις ανακοινώσεις .

     Εκτός από τις ανακοινώσεις το Συνέδριο περιλαμβάνει  γραπτές και προφορικές παρεμβάσεις .

     Σας προσκαλούμε να πάρετε μέρος στο 6^ο Πανελλήνιο  Συνέδριο με μία 15λεπτη ανακοίνωση και σας παρακαλούμε να στείλετε συμπληρωμένα τα έγγραφα που επισυνάπτουμε μέχρι τις 30 Ιουνίου 2017 στη διεύθυνση:

Κέντρο Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

Βασιλικής Μετάξη 7 , τ. κ. 43100 , Καρδίτσα , τηλ.  2441072337 , κιν. 6938749249 , ηλεκτρονική διεύθυνση: kileoapollon@in.gr ή koziou51@gmail.com

                                    

                                         Για την Οργανωτική Επιτροπή                                                   

Ο Πρόεδρος  του Συνεδρίου                            Η Πρόεδρος του Κέντρου Ιστορικής 

                                                                                 και Λαογραφικής  Έρευνας                         

                                                                                                  

                                                                                   «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

   Ευάγγελος Αυδίκος                                                Βασιλική  Κοζιού-Κολοφωτιά

   Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας           Εκπαιδευτικός    

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ                             ΚΕΝΤΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΚΑΙ                                             

ΤΜΗΜΑ  ΙΣΤΟΡΙΑΣ  ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ                ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ                                                                                                         

ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑΣ              Ο «ΑΠΟΛΛΩΝ» ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

                           

                             6o ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

             «Φυτά και βότανα στον λαϊκό πολιτισμό και την επιστήμη»

                               20 , 21 και 22 Οκτωβρίου 20117

            ΕΝΤΥΠΟ ΥΠΟΒΟΛΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΤΙΤΛΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

……………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………

……………………………………………………………………………..

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΙΣΗΓΗΤΗ

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ:

ΤΙΤΛΟΣ-ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ:

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΠΟΛΗ:

ΤΗΛΕΦΩΝΟ:

E-MAIL:

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:              

ΥΠΟΓΡΑΦΗ:                               

                              5^ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

          «Φυτά και βότανα στον λαϊκό πολιτισμό και την επιστήμη»

                             20, 21 ΚΑΙ 22 OΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017

             ΕΝΤΥΠΟ ΠΕΡΙΛΗΨΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

        Το έντυπο της περίληψης μαζί με το έντυπο υποβολής της ανακοίνωσης του Συνεδρίου να αποσταλούν μέχρι 30 Ιουνίου του 2017.

Ημερομηνία…………………………………………………...

 ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ευάγγελος Αυδίκος , Καθηγητής  Λαογραφίας του Τμήματος Ιστορίας , Αρχαιολογίας  και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας  του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ: Βασιλική Κοζιού , σ. Εκπαιδευτικός-Πρόεδρος του Κέντρου Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Δήμητρα Χαβδούλα, Υπάλληλος Ταχυδρομείου-Γραμματέας του Κέντρου Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

ΤΑΜΙΑΣ: Ευθυμία Γιώτη , Εκπαιδευτικός-Ταμίας του Κέντρου Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

ΜΕΛΗ:

Αντωνίου Αντώνης, Καθηγητής-Σύμβουλος Ελληνικού Πανεπιστημίου

Σδρόλια Παρασκευή, ΠροΙσταμένη Παιδείας και Πολιτισμού Δήμου Καρδίτσας

Μαρία Βαϊοπούλου , Προϊσταμένη  Εφορείας  Αρχαιοτήτων Καρδίτσας

Δημήτριος Κοζιός, Αντιπρόεδρος του Κέντρου Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

Γραπατσά Ανδρονίκη, Νηπιαγωγός-Προϊσταμένη Παιδικών Σταθμών Δήμου Καρδίτσας

Μαρία Καραμπινά , Εκπρόσωπος Περιφερειακής Ενότητας Καρδίτσας

Κωνσταντίνος Ψημμένος, Αντιδήμαρχος Δήμου Καρδίτσας

Μανώλης Στεργιόπουλος, Ποιητής-Πρόεδρος Ένωσης Πολιτιστικών Συλλόγων Ν. Καρδίτσας

Αγγελίνα Ελπινίκη, Προϊσταμένη Γ.Α.Κ. Καρδίτσας

Κλήμος Γεώργιος, σ. Εκπαιδευτικός-Ερευνητής Τοπικής Ιστορίας

Χαβδούλας Αλέξης, Καθηγητής Φιλολογίας

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Ευάγγελος Αυδίκος , Καθηγητής, Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Βασίλειος Αναγνωστόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Γιάννης Παπακώστας, Ομότιμος Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών

Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν, Καθηγήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας  του Τμήματος Ιστορίας , Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Απόστολος Μαγουλιώτης, Καθηγητής  Τμήματος Προσχολικής Εκπαίδευσης Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Μάνια Καπλάνογλου, Αναπληρώτρια καθηγήτρια Λαογραφίας Φιλολογικού Τμήματος Πανεπιστημίου Αθηνών

Γκασούκα Μαρία, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αιγαίου

Ελευθερία Δέλτσου, Επίκουρη Καθηγήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του  Τμήματος Ιστορίας , Αρχαιολογίας  και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας  του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Πηνελόπη Παπαηλία , Επίκουρη Καθηγήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας  του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Ζωή Μάργαρη, Ερευνήτρια Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας Ακαδημίας Αθηνών

Μαρία Ανδρουλάκη, Ερευνήτρια Β΄, Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας Ακαδημίας Αθηνών

Βασιλική Γιακουμάκη, Λέκτορας Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και  Κοινωνικής Ανθρωπολογίας  του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Χρήστος Παπακώστας, Λέκτορας ΤΕΦΑΑ Πανεπιστημίου Αθηνών

Δάφνη Τραγάκη, Λέκτορας Ανθρωπολογίας της Μουσικής του

Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας  του

Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

                                   

 ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ

Μαρία Μπάλλα, Γιατρός-Μέλος Ε.Ε. του Κέντρου Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

Μπάρκα Ευαγγελία, Μέλος Δ. Σ. του Κέντρου Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

Έλσα Παπάζογλου,  Κοινωνική Ανθρωπολόγος

Θανάσης Κούγκουλος, Διδάκτορας Νεοελληνικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Σουλτάνα Κοζιού , Φιλόλογος-Μουσικολόγος, Διδάκτορας Εθνομουσικολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών

                          

Call for Proposals: Destabilizing Folklore

AFS @ MLA (American Folklore Society @ Modern Language Association) seeks paper proposals for a panel session at the 2018 MLA Convention in New York, January 4–7, 2018. The session topic is “Destabilizing Folklore: Cultural Production in Moments of Insecurity.”
#States of Insecurity—the presidential theme of the 2018 MLA Convention—invites reflections upon how our intellectual, artistic, and pedagogical work in folklore may offer strategies for negotiating the political, economic, and ideological insecurities of our time. Folklore may reinforce beliefs and validate traditions, but it also has the power to destabilize our identities, narratives, communities, texts, disciplines, and more.
Please submit an abstract (no more than 300 words) that explores this topic, along with a brief CV, to James Deutsch (deutschj@si.edu) by March 15, 2017. Presenters must already be or become members of the Modern Language Association.

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΣΥΡΡΑΚΙΩΤΩΝ Π.ΠΡΕΒΕΖΑΣ Λ. ΕΙΡΗΝΗΣ 165, Τ.Κ 48100 E-mail: syrrakopreveza@yahoo.gr

            

                         2^ο    ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ  ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ  ΧΟΡΩΝ

Αγαπητοί φίλοι του λαϊκού μας πολιτισμού,

Μετά την επιτυχή έκβαση του πρώτου σεμιναρίου συνεχίζουμε δυναμικά για το επόμενο που διοργανώνεται στις 4 και 5 Μαρτίου στο 4^ο Δημοτικό Σχολείο Πρέβεζας.

  Σκοπός του Σεμιναρίου είναι να φέρει τους νέους μας σε άμεση επαφή με τους παραδοσιακούς χορούς του τόπου μας, που είναι ένα ενδιαφέρον ποιοτικό πολιτιστικό κομμάτι του λαϊκού μας πολιτισμού.

Οργανωτική επιτροπή:

1.  Νταλαούτης Σπυρίδων  Πρόεδρος  Δ.Σ

2.  Κουτσοτόλη  Όλγα        Αντιπρόεδρος

3.  Ζήση  Αλεξάνδρα          Γ. Γραμματέας

4.  Σάνης  Κωνσταντίνος    Καθηγητής Φυσικής  Αγωγής

5.  Συγκούνας  Ιωάννης      Καθηγητής Φυσικής  Αγωγής

Επιστημονικός υπεύθυνος: Καρφής Βασίλης, καθηγητής Φ.Α - Υποψήφιος Διδάκτωρ Σχολής ΤΕΦΑΑ Παν/μιου Αθηνών

Θεματολογία

Το σεμινάριο αποτελείται από δύο ενότητες κατά τη διάρκεια των οποίων θα παρουσιαστούν και θα διδαχθούν χοροί με θεματολογία:

Α : 1. Εισαγωγή στην εφαρμογή της μορφολογικής μεθόδου στη διδασκαλία του ελληνικού παραδοσιακού χορού

         2. Διδακτική προσέγγιση των χορών της Κέας(Τζιας) και της Μυκόνου

Εισηγητής: Καρφής Βασίλης, καθηγητής Φ.Α - Υποψήφιος Διδάκτωρ Σχολής ΤΕΦΑΑ Παν/μιου Αθηνών

Β : Διδακτική και μεθοδολογική προσέγγιση Χορών-Τραγουδιών:

     1. περιοχής Ζαγορίου

     2. περιοχής Θεσπρωτίας (Φιλιατών και Παραμυθιάς)

Εισηγητής : Τριφύλλης Ιωάννης,  Χοροδιδάσκαλος- Ερευνητής

                                                        

Το σεμινάριο καλούνται να παρακολουθήσουν :

Καθηγητές χορών- Χοροδιδάσκαλοι-Χορευτές υπεύθυνοι χορευτικών ομάδων –Χορευτές-Μέλη Δ.Σ  πολιτιστικών συλλόγων- Λαογράφοι- άτομα που αγαπούν τον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό και τον παραδοσιακό χορό.

Κόστος σεμιναρίου

Το κόστος του σεμιναρίου είναι το ποσό των 25 Ευρώ, φοιτητές 15ευρώ και θα περιλαμβάνει:

-          Συμμετοχή σε όλες τις εργασίες του σεμιναρίου

-          Φάκελος με:

-          Γραφική ύλη

-          Γραπτά κείμενα με ιστορικοπολιτισμικά στοιχεία των εισηγήσεων.

-          2 DVD με όλες τις μουσικές εισηγήσεις

-          Δίπλωμα – Βεβαίωση συμμετοχής στις εργασίες του σεμιναρίου

-          Μπουφές με εδέσματα, καφέδες και αναψυκτικά

Πρόγραμμα:

Σάββατο: 04.03.2017    Διάρκεια:  11:00-20:00

Εισήγηση 1^η : 11:00-14:00

Μεσημβρινό Διάλειμμα: 14:00-17:00

Συνέχεια 1^ης Εισήγησης  : 17:00-20:00

21:00  ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΓΛΕΝΤΙ (με ιδία συμμετοχή)

Κυριακή  :  05.03.2017   Διάρκεια  :  11:00- 18:00

Εισήγηση 2^η  : 11:00-14:00

Διάλειμμα  14:00-15:00

Συνέχεια της 2^ης Εισήγησης  15:00-18:00

Απονομή Διπλωμάτων-Βεβαιώσεων συμμετοχής

Βιντεοσκόπηση διδαχθέντων χορών- Αντίγραφα

Ο σύνδεσμός μας θα φροντίσει να γίνει βιντεοσκόπηση των διδαχθέντων χορών . Όσοι ενδιαφέρονται για βιντεοσκοπημένα αντίγραφα, παρακαλούνται να το δηλώσουν κατά την ημέρα δήλωσης εγγραφής στο σεμινάριο.

Δηλώσεις συμμετοχής

Για τις δηλώσεις συμμετοχής μπορείτε να απευθύνεστε στα μέλη του Δ.Σ

1. Νταλαούτης  Σπυρίδων, Πρόεδρος,   τηλ. 6972 641 356 , sdalaoutis@yahoo.gr

2. Κουτσοτόλη Όλγα,  Αντιπρόεδρος,   τηλ.6942 057 900,olga.koutsotoli@gmail.com

3. Ζήση Αλεξάνδρα,  Γ. Γραμματέας,   τηλ. 6977 628 268 alexandra5zisi@gmail.com   

Συνεργαζόμενα Ξενοδοχεία:

HOTEL URANIA       μονόκλινο:35 Ε    δίκλινο: 45 Ε

PREVEZA CITY HOTEL   μονόκλινο:40 Ε   δίκλινο: 50 Ε   τρίκλινο: 60 Ε                

Για την καλύτερη διοργάνωση του Σεμιναρίου σας παρακαλούμε να επισπεύσετε τις δηλώσεις συμμετοχής σας τουλάχιστον μέχρι τις 01.03.2017.

                                                                                               Για το Δ.Σ

Ο Πρόεδρος                                                                  Η Γ. Γραμματέας

Νταλαούτης Σπυρίδων                                                  Ζήση  Αλεξάνδρα

Βένα Γεωργακοπούλου,Η ιστορία του Ιούδα είναι το Τσερνόμπιλ του αντισημιτισμού, ΕΦΣΥΝ, 19.2.17

oz.jpg

Ο κορυφαίος συγγραφέας, Αμος Οζ, μας μιλά για το νέο του τολμηρό βιβλίο, τον «Ιούδα»

19.02.2017, 15:05 | Ετικέτες:  Ιστορία, συγγραφείς, εκδόσεις, μυθιστόρημα, βιβλίο

 

Μόνο ο Αμος Οζ θα μπορούσε στο ίδιο βιβλίο να σε κάνει να θέλεις σαν τρελή να περπατήσεις παρέα με ένα ζευγάρι ερωτευμένων μια παγερή νύχτα με φεγγάρι στα μαγικά, έρημα πλακόστρωτα της Ιερουσαλήμ του 1959 -κι ας σε βάζουν στόχο ελεύθεροι σκοπευτές από τα ιορδανικά εδάφη- και την ίδια στιγμή να σε συναρπάζει με ιδέες, μεγάλες, δύσκολες ιδέες. Για τον αντισημιτισμό, τον σιωνισμό, τις θρησκείες, τις ιδεολογίες, τα κράτη.

Το νέο του μυθιστόρημα, με τις διθυραμβικές διεθνώς κριτικές, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Καστανιώτη», αφιερωμένο στη μνήμη του Ανταίου Χρυσοστομίδη, σε μετάφραση Μάγκυς Κοέν, έχει πολλές ακόμα ιδιαιτερότητες.

Πέραν του ότι δεν γράφονται πια μυθιστορήματα με τόσο ζωντανούς, συναρπαστικούς, σύνθετους ήρωες, ποιος Εβραίος συγγραφέας θα βάφτιζε το δικό του «Ιούδας» και θα έβαζε, άνετος και σίγουρος, να το διαπερνάνε δύο πρόσωπα από το χριστιανικό πάνθεον, ο «προδότης» Ιούδας και ο ονειροπόλος Ιησούς;

Ποιος θα είχε την τόλμη να συνδέσει Ιούδα και Ιησού, χωρίς εγκεφαλικά τερτίπια, αλλά πειστικά, άμεσα και απλά, με κάποιους άλλους προδότες και ονειροπόλους της ταραγμένης, αιματοβαμμένης ιστορίας της πατρίδας του, του Ισραήλ;

Η ιστορία του «Ιούδα» ενώνει σε ένα γεμάτο μυστικά παλιό αρχοντικό της Ιερουσαλήμ, έναν σοσιαλιστή φοιτητή, τον Σμούελ, παθιασμένο με τον Φιντέλ Κάστρο, αλλά και τον Ιούδα και τον Ιησού. Την ερωτική, αλλά και κυνική Ατάλια, που ο άνδρας της σκοτώθηκε το 1948 στον πρώτο αραβο-ισραηλινό πόλεμο.

Και τον ηλικιωμένο διανοούμενο πατέρα του, Γκέρσομ Βαλντ, που θρηνεί τον γιο του και θεωρεί τον εαυτό του ένοχο - ήταν και είναι υπέρμαχος του κράτους του Ισραήλ. Υπάρχουν και άλλα πρόσωπα: «φαντάσματα» μας τα χαρακτηρίζει ο αγαπημένος συγγραφέας σε μια συζήτηση που είχε σοβαρές στιγμές, αλλά και γέλιο και συγκίνηση. Αν αγαπήσατε την «Ιστορία αγάπης και σκότους» θα ξαναβρείτε στις σελίδες του «Ιούδα» κάτι από τη δύναμη και την ομορφιά της.

• Για έναν Χριστιανό η εμμονή με τον Ιούδα δεν είναι παράξενη. Γιατί όμως ένας Εβραίος να νιώσει την ανάγκη, όχι απλώς να γράψει για τον Ιούδα, αλλά και να τον επανεφεύρει, να τον παρουσιάσει ως τον μόνο μαθητή του Χριστού που πιστεύει ότι είναι γιος του Θεού;

Και όχι μόνο αυτό. Ο Ιούδας πιστεύει στον Χριστό περισσότερο και από τον ίδιο. Σε όλες τις χριστιανικές γλώσσες η λέξη «Ιούδας» σημαίνει «προδότης». Στην εβραϊκή ο Ιούδας (Γεχούντα) είναι ένα πολύ κοινό όνομα, σχεδόν όπως το Νίκος στην Ελλάδα.

Ο πατέρας μου λεγόταν Γεχούντα. Του γιου μου το μεσαίο όνομα είναι Γεχούντα. Είμαι γιος Ιούδα και πατέρας Ιούδα. Ετσι δεν είναι περίεργο που έχω τέτοια ευαισθησία απέναντι στο όνομα.

Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο. Για χιλιάδες χρόνια η ιστορία για την προδοσία του Ιούδα, το φιλί και τα 30 αργύρια ήταν το Τσερνόμπιλ του χριστιανικού αντισημιτισμού.

Ισως είναι η πιο άσχημη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ. Καμιά άλλη στην παγκόσμια Ιστορία δεν ευθύνεται για τόσες αιματοχυσίες, διώξεις, πογκρόμ ακόμα και Ολοκαύτωμα. Προσπάθησα λοιπόν να εξουδετερώσω αυτή τη βόμβα από στερεότυπα.

Προσπάθησα να εξαγνίσω το Τσερνόμπιλ με το να παρουσιάσω τον Ιούδα κάτω από ένα εντελώς διαφορετικό φως. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να φανεί προκλητικό σε πολλούς χριστιανούς αναγνώστες, γιατί πρέπει να επανεξετάσουν μια ιστορία που πρωτάκουσαν στα παιδικά τους χρόνια.

• Θα 'λεγα ότι το μυθιστόρημα είναι ακόμα πιο προκλητικό για τους Εβραίους αναγνώστες. Ο Ιησούς είναι κεντρικό πρόσωπο, οι σελίδες με τη Σταύρωσή του σπαρακτικές.

Ναι, είναι εξίσου μεγάλη πρόκληση και για τους Εβραίους. Γιατί ο «Ιούδας» είναι γραμμένος μέσα από μια βαθιά αγάπη για τον Χριστό, που παρουσιάζεται ως ένας από τους σπουδαιότερους Εβραίους της Ιστορίας.

Ως διάδοχος των μεγάλων μας Προφητών. Σαν μια ακτίνα αγάπης και φωτός. Αλλά, σας παρακαλώ να έχετε στο μυαλό σας ότι το βιβλίο δεν είναι με τίποτα ένα μανιφέστο για τον Ιούδα, τον Χριστό ή τον αντισημιτισμό.

• Προφανώς. Καταφέρνετε και συνδέετε τον «προδότη» Ιούδα και τον ονειροπόλο Χριστό με τη σύγχρονη ιστορία του Ισραήλ μέσα από ζωντανούς, συναρπαστικούς ήρωες.

Ο «Ιούδας» είναι ένα έργο μουσικής δωματίου για τρίο εγχόρδων: τρεις εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους κλείνονται σε απομονωμένο, παγερό σπίτι για τρεις μήνες. Στην αρχή είναι ανταγωνιστές: έχουν διαφορετικές ηλικίες, ιδεολογίες και βιογραφίες.

Στη διάρκεια, όμως, του χειμώνα όχι μόνο επηρεάζουν και αλλάζουν ο ένας τον άλλο, αλλά στο τέλος σχεδόν αγαπιούνται. Θα έλεγα ότι ένα «κοσμικό θαύμα» συμβαίνει στο βιβλίο μου.

Οπωσδήποτε οι ιδέες έχουν εξέχουσα θέση, είναι ένα μυθιστόρημα ιδεών (ο σιωνισμός, η Παλαιστίνη, ο χριστιανισμός, το Ισραήλ). Ομως στο κέντρο του υπάρχει μια μυστηριώδης, απόκοσμη επικοινωνία τριών ξένων που γίνονται σαν οικογένεια.

• Υπάρχει κι ένα τέταρτο πρόσωπο, που ίσως προκαλεί και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο Σαλτιέλ Αμπραβανέλ, μια πολιτική προσωπικότητα, αντίθετη στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, που έχει πεθάνει μισητός, με την ταμπέλα του προδότη.

Εχετε δίκιο. Σ' αυτό το σπίτι υπάρχουν και φαντάσματα, Του Σαλτιέλ Αμπραβανέλ, του Ιησού, του Ιούδα, αλλά και του νεαρού Μίχα, που σκοτώθηκε στον πόλεμο. Δεν γράφονται πια ιστορίες με φαντάσματα, παρά μόνο ίσως σε μερικές εμπορικές ταινίες, αλλά εγώ έγραψα μία. Είναι ισχυρά φαντάσματα.

Δεν εννοώ ότι κυκλοφορούν τη νύχτα τυλιγμένα με λευκά σεντόνια και χτυπάνε ξαφνικά τις πόρτες στο σκοτάδι. Οχι. Ζουν στις καρδιές και στο μυαλό των ζωντανών πρωταγωνιστών. Ετσι, καλύτερα να πω ότι έγραψα ένα κουιντέτο ή σεξτέτο.

• Να μείνουμε στον Αμπραβανέλ; Είναι εντελώς φανταστικό πρόσωπο; Οταν τον πλάθατε είχατε κάποια ιστορικά πρότυπα;

Μην τον γκουγκλάρετε, είναι εντελώς φανταστικός ήρωας. Υπήρχαν, βέβαια, τη δεκαετία του '40 λίγοι διανοούμενοι που πίστευαν σε λύση με ένα κοινό κράτος και για τα δύο έθνη.

Ο δικός μου, όμως, ήρωας δεν πιστεύει καν στην ύπαρξη κράτους. Κανένα κράτος για κανέναν, λέει. Αυτοί ήταν Γερμανοεβραίοι ειρηνιστές, που εμπνέονταν από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Αυτός είναι γιος της Ανατολής, εξίσου Αραβας όσο και Εβραίος. Ενας μεγάλος ονειροπόλος και ιδεαλιστής.

• Γιατί πήρατε την απόφαση να προτείνετε έναν τέτοιο λογοτεχνικό ήρωα; Θέλατε κάτι να μας πείτε; Σήμερα, εβδομήντα χρόνια μετά την ίδρυση του Ισραήλ, σας περνάει ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί και να 'χε δίκιο ο Αμπραβανέλ; Οτι το κράτος σας έφερε μόνο αίμα και πόλεμο;

Υπάρχει μια άγρια διαμάχη μέσα στο μυθιστόρημα κι εγώ είμαι με όλες τις πλευρές. Θα ήταν λάθος να ρωτήσετε τον συνθέτη ενός σεξτέτου αν ταυτίζεται με το βιολί ή το τσέλο. Οταν ο Αμπραβανέλ λέει ότι τα εθνικά κράτη είναι κατάρα και καταστροφή, συμφωνώ μαζί του απολύτως.

Αλλά όταν ο Γκέρσομ Βαλντ τού απαντά ότι «πολύ σωστά, αλλά γιατί οι Εβραίοι να είναι οι μόνοι και οι πρώτοι που να μην έχουν ένα σπιτάκι με κάγκελα και κλειδαριά, ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι; Ας τα καταργήσουν, κι εμείς με χαρά θα τους ακολουθήσουμε στο όργιο παγκόσμιας αγάπης», μου φαίνεται κι αυτό πολύ ισχυρό επιχείρημα.

Μη με ρωτάτε με ποιον συμφωνώ. Η πολιτική μου θέση βρίσκεται πανεύκολα στα άρθρα μου - πιστεύω στη λύση των δύο κρατών. Δεν θα σπαταλούσα πέντε χρόνια από τη ζωή μου για να πω στους Ισραηλινούς: «Ας πηδήξουμε στο κρεβάτι με τους Παλαιστινίους κι ας αρχίσουμε αμέσως τον μήνα του μέλιτος». Αν νόμιζα ότι αυτή είναι η λύση, θα έγραφα ένα σύντομο άρθρο.

• Οχι μόνο δεν παίρνετε θέση, αλλά κάνετε ό,τι μπορείτε για να καταστρέφετε όποιες βεβαιότητες και συμπάθειες πάμε να δημιουργήσουμε. Ο ιδεαλιστής Αμπραβανέλ είναι απαίσιος φαλλοκράτης και οι Αραβες σκοτώνουν με φρικτά μαρτύρια τον νεαρό Μίχα.

Ενα μυθιστόρημα δεν είναι ποτέ άσπρο-μαύρο, δεν αποτελείται από άγγελους και δαίμονες. Ο Ντ. Χ. Λόρενς μάς είπε πολλά χρόνια πριν ότι ο συγγραφέας πρέπει να μπορεί να υιοθετεί τρεις ή τέσσερις ή πέντε διαφορετικές διανοητικές και συναισθηματικές καταστάσεις, στον ίδιο βαθμό ταύτισης και κατανόησης.

Αλλιώς γράφει άρθρα, πηγαίνει σε διαδηλώσεις και υπογράφει petitions. Τα έχω κάνει όλα αυτά πολλές φορές στη ζωή μου. Οχι στα μυθιστορήματά μου.

• Εδώ στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε δυστυχώς πολύ συχνά τη λέξη προδότης για τους πολιτικούς μας αντιπάλους. Στο Ισραήλ;

Ω, ναι, με έχουν αποκαλέσει προδότη πολλές φορές, κατά πρόσωπο, σε γράμματα μίσους, σε εκπομπές, σε άρθρα. Προδότη και φίλο των Αράβων. Πριν οχτώ-εννιά χρόνια ο Γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ μού έδωσε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.

Το έβαλα δίπλα σε μια πινακίδα με τη λέξη «προδότης», τη θεωρώ ένα ακόμα παράσημο για μένα. Πολλές φορές οι άνθρωποι που ήταν μπροστά από την εποχή τους θεωρήθηκαν από τους συγχρόνους τους προδότες.

Ο προφήτης Ιερεμίας από τον όχλο και τον βασιλιά της Ιερουσαλήμ, ο Αβραάμ Λίνκολν από εκατομμύρια Αμερικανούς όταν απελευθέρωσε τους μαύρους, ο Σαρλ ντε Γκολ όταν έδωσε ανεξαρτησία στην Αλγερία, ο Τόμας Μαν όταν εγκατέλειψε τη ναζιστική Γερμανία για τις ΗΠΑ.

Ο Μεναχέμ Μπέγκιν όταν έδωσε πίσω το Σινά για να κάνει ειρήνη με τους Αιγυπτίους, το ίδιο και ο Σαντάτ, που δολοφονήθηκε, μάλιστα, για τον ίδιο λόγο. Προδότης και ο Γιτζάκ Ράμπιν, που δολοφονήθηκε επειδή προσπάθησε να υπογράψει ειρήνη με τον Αραφάτ. Θα μπορούσα να συνεχίσω επί ώρες. Ο Σολζενίτσιν, ο Πάστερνακ θεωρήθηκαν προδότες.

• Γιατί, μετά το αυτοβιογραφικό «Ιστορία αγάπης και σκότους», ξαναγυρνάτε στα πρώτα χρόνια του Ισραήλ; Γιατί όχι ένα μυθιστόρημα για το σήμερα;

Οταν γράφω μυθιστόρημα χρειάζομαι πάντα μια απόσταση χρόνου, μια προοπτική και, ακόμα, κάποια ηρεμία. Αν έγραφα για γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα, δεν θα μπορούσα καν να τα δω καθαρά, είναι πολύ κοντά στα μάτια μου.

Δεν θέλω να συγκρίνω τον εαυτό μου με μεγάλους συγγραφείς, αλλά ο Τολστόι έγραψε το «Πόλεμος και ειρήνη» περισσότερο από σαράντα χρόνια μετά τον Ναπολέοντα. Από την άλλη, δεν νιώθω καν την ανάγκη να «συλλάβω» την επικαιρότητα. Κι όταν τη νιώθω, γράφω ένα άρθρο ή βγαίνω στην τηλεόραση και λέω: «Αγαπητή μου κυβέρνηση, παρακαλώ πηγαίνετε στο διάολο».

• Ολοι περιμένουν πάντα από σας να επαληθεύσετε έναν ρόλο: να κάνετε ένα τολμηρό σχόλιο για το Ισραήλ και την πολιτική του απέναντι στους Παλαιστινίους. Δεν είναι δύσκολο να είστε κάποιος που αγαπάει τη χώρα του και την ίδια στιγμή την καταδικάζει;

Δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά είναι γεγονός ότι αγαπάω το Ισραήλ ακόμα κι όταν δεν μου αρέσει καθόλου. Ακόμα και τις περιόδους που δεν το αντέχω. Είναι δύσκολο, αλλά μέρος της ζωής. Ολοι μας έχουμε αντιφατικά αισθήματα, μπορεί να αγαπάμε κάποιον που μας εξοργίζει. Πόσες μητέρες δεν λένε στα παιδιά τους «μου 'ρχεται να σε σκοτώσω»;

• Πώς δέχτηκαν το βιβλίο στο Ισραήλ;

Με πολύ αμφιλεγόμενο τρόπο. Μερικοί πίστεψαν ότι μιλάω με τη φωνή του Σαλτιέλ Αμπραβανέλ, εχθρό του Ισραήλ και φίλο των Αράβων. Οι περισσότεροι, όμως, δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες, αγάπησαν το βιβλίο για διαφορετικούς λόγους. Χωρίστηκαν, θα 'λεγα, σε «κόμματα».

Αλλοι αγάπησαν περισσότερο τον νεαρό Σμούελ, άλλοι ξετρελάθηκαν με την Ατάλια. Και πολλοί ταυτίστηκαν με τον γερο-σκεπτικιστή, τον Γκέρσομ Βαλντ, που πιστεύει ότι όλες οι θρησκείες και οι ιδεολογίες ξεκινάνε με υπέροχα οράματα και τελικά οδηγούν σε τζιχάντ, γκουλάγκ, ιερές εξετάσεις.

• Οι Αραβες αναγνώστες;

Τώρα μεταφράζεται στα αραβικά, θα εκδοθεί στη Βηρυτό από τον πολύ γενναίο Λιβανέζο εκδότη μου, που βγάζει τα βιβλία μου και τα διανέμει στις αραβικές χώρες.

Είμαι πολύ περίεργος τι θα πουν οι Αραβες. Ξέρω ότι εδώ στο Ισραήλ πολλοί Αραβες, που διαβάζουν εβραϊκά, είπαν: «Γιατί δεν είσαι, Αμος Οζ, 100% με τη μεριά του Αμπραβανέλ;». Μα αν ήμουν 100% με τον Αμπραβανέλ δεν θα ήμουν λογοτέχνης, θα έγραφα προκηρύξεις.

Το καλλιτεχνικό μποϊκοτάζ σπρώχνει το Ισραήλ σε πιο ακραίες θέσεις

• Πώς αισθάνεστε όταν διασημότητες σαν τον Κεν Λόουτς καλούν και ξανακαλούν σε μποϊκοτάζ καλλιτεχνικών εκδηλώσεων στο Ισραήλ;

Ενα μποϊκοτάζ έχει κάποιο νόημα όταν αφορά μια κυβέρνηση. Αλλα μια χώρα, έναν λαό; Ενα φεστιβάλ, μια εκδήλωση τέχνης; Είναι τερατώδες.

Γιατί μποϊκοτάροντας ολόκληρο το Ισραήλ, κάνεις τους Ισραηλινούς ακόμα πιο καχύποπτους με τον έξω κόσμο, τους σπρώχνεις σε ακόμα πιο ακραία στάση, τους κάνεις να λένε: «βλέπετε; όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας ό,τι και να κάνουμε, πάντα μας μισούσαν, πάντα θα μας μισούν, ας μην υπολογίζουμε κι εμείς την παγκόσμια κοινή γνώμη». Ετσι, το μποϊκοτάζ φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα.

Δείτε την ειρωνεία της δικής μου κατάστασης. Πολλοί Ισραηλινοί μποϊκοτάρουν τα βιβλία μου γιατί είμαι προδότης και φίλος των Αράβων. Αντίθετα, στο εξωτερικό συχνά δεν με θέλουν σε λογοτεχνικά φεστιβάλ, επειδή είμαι Ισραηλινός.

Εξω από ευρωπαϊκές αίθουσες όπου διαβάζω τα βιβλία μου, έχουν γίνει διαδηλώσεις φανατικών φίλων των Παλαιστινίων με αίτημα να μην ακουστεί η φωνή μου. Ξέρετε τι λέω; Ευχαριστώ τον Θεό που έχουμε να κάνουμε ειρήνη μόνο με τους Παλαιστίνιους και όχι με τους φίλους τους στην Ευρώπη.

Ο Τραμπ δεν ξέρει τι θέλει στη Μέση Ανατολή

• Φοβάστε ότι η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ θα κάνει ακόμα πιο σκληρό τον Νετανιάχου, θα ενισχύσει τον εποικισμό στα κατεχόμενα, θα φέρει περισσότερο αίμα και ένταση στην περιοχή;

Προφανώς φοβάμαι. Αλλά, σε αντίθεση με σας, δεν είμαι σίγουρος τι πολιτική θα ακολουθήσει. Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Είμαι αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι τον προοδευτικό, αριστερό ήρωα της αμερικανικής νεολαίας, τον Τζον Κένεντι, να ρίχνει τη χώρα του στις λάσπες του Βιετνάμ και τον δεξιό και αντιδραστικό Ρίτσαρντ Νίξον να τη βγάζει.

Εχω δει τον Μεναχέμ Μπέγκιν, τον αρχηγό της μιλιταριστικής, εθνικιστικής Ακροδεξιάς του Ισραήλ, να δίνει το Σινά στην Αίγυπτο. Τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, το παιδί της Κομσομόλ, να ξηλώνει το κομμουνιστικό μπλοκ.

Ετσι, δεν ξέρω τι θα κάνει ο Τραμπ για την περιοχή μας, άλλωστε νομίζω ότι ούτε ο ίδιος ξέρει. Είναι δύσκολο να είναι κανείς προφήτης, ειδικά σε μια περιοχή σαν τη δική μου όπου υπάρχει ανταγωνισμός προφητών...

  

Folklore from the Cradle to the Grave: FLS AGM conference 2017

• 31st March — 2nd April 2017
• 13:00—14:00
• Scottish Storytelling Centre, 43-45 High St, Edinburgh EH1 1SR

 ‘A Prenuptial Blackening at Alford, Aberdeenshire, 22 July 2006’. Photo: Ian Russell

“Folklore from the Cradle to the Grave”.

The Folklore Society's AGM conference 2017, jointly hosted with Traditional Arts and Culture Scotland, and Celtic and Scottish Studies, University of Edinburgh.

Friday 31 March – Sunday 2 April 2017 at the Scottish Storytelling Centre, 43-45 High St, Edinburgh EH1 1SR

Keynote Speaker: Professor Margaret Bennett, Royal Conservatoire of Scotland: “By request, no toasters, no flowers”: From the Cradle to the Grave, Echoes of the past, edicts of the present.

The conference will begin at 14.00 on Friday 31 March, will run all day Saturday 1 April, and will end at 13.00 on Sunday 2 April.

We are now taking bookings: conference fee: £150 standard, £100 concessions (speakers, students, pensioners, disabled, unwaged, Folklore Society members, staff of TRACS and University of Edinburgh). Day rates also available.

Download the booking form here 

This annual conference will focus on beliefs, practices, expressive and material culture related to the cycle of life from a historical and contemporary perspective.

When the Folklore Society was founded in 1878, its original remit included the study of vernacular customs related to birth, marriage and death. In fact, the first monograph it published, Walter Gregor’s The Folk-Lore of North-East Scotland (1881), opens with a chapter on ‘Birth’ and several subsequent chapters relate directly to other significant life stages. Gregor was mindful of the dynamic nature of such vernacular cultural tradition, particularly in respect of their loss. Modern folkloristics takes a more pragmatic stance, interpreting such change in terms of resilience, hybridisation, acculturation, displacement, innovation and creativity. The breadth of life cycle studies embraces rites of passage, as conceived by the French ethnographer Arnold van Gennep (1909), and here, for example, research includes studies of traditionary behaviour associated with starting and leaving school/college, a particular occupation/vocation, recreation/sport, and retirement.

Μικέλα Χαρτουλάρη,Κόκκινοι μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες, εφσυν, 18.2.17

to_thema.jpg

Τα διεθνιστικά νήματα της Κόκκινης Αμερικής: Ελληνες εθελοντές στην πρώτη γραμμή του Ισπανικού Εμφυλίου. Στα χέρια τους κρατούν το «Εμπρός», την ελληνοαμερικανική κομμουνιστική εφημερίδα που εκδιδόταν στη Νέα Υόρκη

18.02.2017, 16:22 | Ετικέτες:  μετανάστες, ΗΠΑ, κομμουνισμός, Ιστορία, δημοκρατίαΟχι. Η Αμερική δεν βάφτηκε ποτέ «κόκκινη». Ποτέ μέχρι τώρα. Και η εκλογή Τραμπ είναι αμφίβολο εάν μπορεί να κινητοποιήσει ανθρώπους με το πάθος, την επιμονή και την αφοσίωση των ριζοσπαστών του 19ου και του 20ού αιώνα.

Ωστόσο υπήρξε μια εποχή που οι επαναστάτες στις ΗΠΑ ατένιζαν το μέλλον σίγουροι ότι το βάθος του ουρανού θα ήταν τελικά «κόκκινο».

Τη διάσταση αυτή άλλωστε επιβεβαιώνει και η ένταση του αντικομμουνισμού που αναπτύχθηκε, πολύ πριν από τον Ψυχρό Πόλεμο, ήδη από το 1920.

Ειδικότερα μετά το Κραχ του 1929, σε μια εποχή ριζικού κλυδωνισμού, οι νέες κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές ισορροπίες είχαν το ανεξίτηλο στίγμα της αμερικανικής Αριστεράς και της πολιτικής του Λαϊκού Μετώπου.

Οι περίπου 3.000 Αμερικανοί πολίτες που έσπευσαν το 1936 στα χαρακώματα της Ισπανίας, και μεταξύ τους διάσημοι διανοούμενοι όπως ο Τζον Ντος Πάσος ή ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ, δεν είναι παρά μία μόνο ένδειξη αυτής της πραγματικότητας.

Στο κέντρο της, βρίσκονταν οι υπερατλαντικοί μετανάστες και οι μετανάστριες της πρώτης και της δεύτερης γενιάς (Ιταλοί, Σκανδιναβοί, Σλάβοι, Ούγγροι, Γερμανοί, Πολωνοί, Ρώσοι, Ουκρανοί κ.ά.) που, από τις αρχές του 20ού αιώνα έως και τη δεκαετία του ’50, οργάνωσαν την καθημερινότητά τους στις ΗΠΑ μέσα από τις ιδέες, τις αντιλήψεις και τις νοοτροπίες του σοσιαλιστικού και του κομμουνιστικού κινήματος.

Ανάμεσά τους, ο κόσμος της ελληνικής και ελληνοαμερικανικής Αριστεράς που δρούσε παράλληλα και ανταγωνιστικά με τις θεσμικές, εθνοτοπικές ή πατριωτικές οργανώσεις και που ώς τώρα είχε παραμείνει ανεξερεύνητος.

Αυτοί οι μέχρι σήμερα «αόρατοι άνθρωποι» αναδεικνύονται στην «Κόκκινη Αμερική»: ένα συναρπαστικό έργο κοινωνικής Ιστορίας του Κωστή Καρπόζηλου, το οποίο θα κυκλοφορήσει σε ένα δεκαήμερο από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.

Είναι οι ανθρακωρύχοι του Κολοράντο, οι ατσαλάδες της Βαλτιμόρης, οι πιατάδες του Σινσινάτι, οι βιομηχανικοί εργάτες του Ντιτρόιτ, οι εργάτες της γουναρομαρκέτας του Μανχάταν, οι συντάκτες και οι συντάκτριες των ελληνόφωνων εφημερίδων, οι οποίες από το 1918 ώς το 1956 εξέφραζαν το διανοητικό, κοινωνικό και πολιτικό φορτίο της Αριστεράς στις ΗΠΑ, οι Ελληνες και Ελληνοαμερικανοί εγγεγραμμένοι/ες στις οργανώσεις ή στα συνδικάτα - εσελεπιστές (από τα αρχικά του Socialist Labor Party), τροτσκιστές, αναρχικοί, κομμουνιστές ή ριζοσπάστες - μέχρι και τα μέλη της χορωδίας εκείνων των εργατικών συνδέσμων που επέμεναν να τραγουδούν επαναστατικούς ύμνους…

Οι πρώτοι και οι πρώτες είχαν φτάσει στις ΗΠΑ την περίοδο 1892-1924, με το μεγαλύτερο έως τότε κύμα πληθυσμιακής μετακίνησης της νεότερης ιστορίας.

Οπως αναφέρει ο σχετικός στίχος στη βάση του Αγάλματος της Ελευθερίας, ήταν οι ευπρόσδεκτοι «κολασμένοι» του Παλαιού Κόσμου που κουβαλούσαν το όραμα ενός Νέου Κόσμου, κι ας μην είχαν γαλουχηθεί με επαναστατικές ιδέες.

Σήμερα που είμαστε μάρτυρες μιας επίσης τεράστιας μετακίνησης πληθυσμών, βλέπουμε τους σύγχρονους καταφρονεμένους, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, μέσα από το πρίσμα της ευαισθησίας, της συμπόνιας και της αλληλεγγύης ή μη.

Ομως η «Κόκκινη Αμερική» μας υπενθυμίζει μια διαφορετική οπτική: εκείνη που προσεγγίζει τους «κολασμένους» ως πρωταγωνιστές και όχι ως θύματα της Ιστορίας.

Ο συγγραφέας ξεκινά την αφήγησή του από τον κατεστραμμένο μεταναστευτικό καταυλισμό των ανθρακωρύχων του Λάντλοου μετά την πολύνεκρη σφαγή των απεργών στα ορυχεία του Ροκφέλερ, όπου στις 20 Απριλίου του 1914 δολοφονήθηκε από την εθνοφρουρά ο Ηλίας Σπαντιδάκης ή Λούις Τίκας, μέλος της απεργιακής ηγεσίας.

Αλλά αναδεικνύει και τη μεγάλη χοροεσπερίδα της εφημερίδας «Εμπρός» στη Νέα Υόρκη, όπου ο κόσμος του ελληνικού κομμουνισμού τραγουδούσε τον διεθνή εργατικό ύμνο στις 30 Οκτωβρίου 1926, αλλά και χόρευε τσάρλεστον ώς το πρωί.

Λίγα χρόνια μετά, η λέσχη των Ελλήνων τροτσκιστών της Νέας Υόρκης φιλοξενούσε τον Μεξικανό ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα συζητώντας για την επαναστατική τέχνη.

Ο Καρπόζηλος εστιάζει επίσης στο πολυτελές εστιατόριο του Ουόλντορφ Αστόρια και τους θαμώνες του, που είδαν ξαφνικά, στις 24 Ιανουαρίου 1934, εκατό ελληνικής και κυπριακής καταγωγής εργαζόμενους να βγαίνουν από τις κουζίνες και να ενώνονται με άλλους 500 υπαλλήλους, για να περικυκλώσουν την είσοδο του ξενοδοχείου και να διαδηλώσουν μαζί με άλλους 30.000 εργαζόμενους των αλυσίδων επισιτισμού για την εφαρμογή των υποσχέσεων του Νιου Ντιλ.

Επισημαίνει όμως και τη συγκέντρωση με 3.000 ανθρώπους που έγινε στις 30 Ιανουαρίου 1944 στη Νέα Υόρκη, για την υποστήριξη του ΕΑΜ, γεγονός που αντανακλά την καταξίωση των Ελλήνων κομμουνιστών, οι οποίοι τότε ακόμα βρίσκονταν στο επίκεντρο της καθημερινότητας των μεταναστευτικών κοινοτήτων.

Τέτοιες ολοζώντανες εικόνες υπάρχουν δεκάδες σε τούτο το βιβλίο. Κι έτσι βλέπουμε ανάγλυφα τη διαδικασία μέσα από την οποία η εμπρόθετη δράση των «μικρών» ανθρώπων και η σταδιακή ανάδυση του «ταξισυνείδητου εργάτη» (ελληνοαμερικανική εκδοχή του working-class conscious), που αντιλαμβάνεται τον ιστορικό προορισμό της τάξης στην οποία ανήκει, διαμόρφωσαν ή και μετασχημάτισαν τη «μεγάλη» εικόνα της ελληνικής παρουσίας στις ΗΠΑ.

Η πολιτικοποίηση με άλλα λόγια των μεταναστών και των μεταναστριών στην Αριστερά και εντέλει η υπαγωγή της εθνοτικής καταγωγής τους στα συμφέροντα της αμερικανικής εργατικής τάξης λειτούργησαν ως μια διακριτή εκδοχή του εξαμερικανισμού τους.

Προσδοκίες και διαψεύσεις

Παρακολουθώντας αυτόν τον κόσμο, ο συγγραφέας της «Κόκκινης Αμερικής» στέκεται σε τρεις στιγμές προσδοκίας για τις δυνατότητες της ανθρώπινης χειραφέτησης -γύρω από το 1917, το 1929 και το 1944- που συνομιλούν με τρεις στιγμές διαψεύσεων.

Ετσι, το βιβλίο του δεν εστιάζει μονοσήμαντα στην ελληνοαμερικανική ιστορία, αλλά, με αυτήν ως αφετηρία, προσφέρει μiα δυναμική αφήγηση γύρω από τη διαμόρφωση και την πορεία της αμερικανικής Αριστεράς μέσα στον χρόνο.

Βλέπουμε λοιπόν ότι:

◼ Τις παραμονές του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και μετά τη Ρωσική Επανάσταση, κορυφώνονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις και οι ριζοσπάστες μετανάστες αναδεικνύονται στο δυνάμει υποκείμενο της κοινωνικής μεταβολής, μέχρι που αρχίζουν να αντιμετωπίζονται ως εισαγωγείς ανατρεπτικών ιδεών.

Ηδη σε σύνολο σχεδόν 80.000 σοσιαλιστών, οι περίπου 30.000 ανήκαν στις δέκα κύριες μεταναστευτικές ομοσπονδίες που είχαν ενταχθεί στο Σοσιαλιστικό Κόμμα των ΗΠΑ.

◼ Μετά το χρηματιστηριακό κραχ, όταν οι προσωρινοί εργάτες έχουν γίνει πια μόνιμοι κάτοικοι των ΗΠΑ, η πολύμορφη ελληνοαμερικανική Αριστερά του Νιου Ντιλ προσπαθεί να ανασυγκροτήσει το εργατικό κίνημα, δημιουργεί επιτροπές ανέργων και επικοινωνεί με τις νέες μορφές ριζοσπαστικοποίησης που τροποποιούν τη μεταναστευτική καθημερινότητα.

Εκεί οι ανώνυμοι εργάτες τού χτες μετατρέπονται σε πρωταγωνιστές της ανάδυσης ενός μαχητικού κινήματος στην καρδιά της αμερικανικής οικονομίας.

◼ Στη δεκαετία του ’40, ελληνοαμερικανικές επιτροπές στηρίζουν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Ευρώπη, προσδοκώντας ένα κοινό σχέδιο Ρούσβελτ και Στάλιν και έναν μεταπολεμικό κόσμο που θα πάντρευε το Νιου Ντιλ με τη σοσιαλιστικά σχεδιασμένη οικονομία.

Ωστόσο υπό την επίδραση των γεγονότων του Δεκέμβρη του 1944 στις ΗΠΑ, η μεταναστευτική κοινότητα αναπροσανατολίζεται πολιτικά γύρω από τις ιδέες και τις πρακτικές του αντικομμουνισμού, σε συντονισμό και με τον νέο παγκόσμιο ρόλο των ΗΠΑ.

◼ Ετσι, η δεκαετία του ’50 και ο Ψυχρός Πόλεμος θα σηματοδοτήσουν την παρακμή των μορφών συλλογικής οργάνωσης του παρελθόντος και τον θρίαμβο του αμερικανικού καπιταλισμού που θα ξεπεράσει τις κρίσεις του και θα διαψεύσει τις προσδοκίες εκείνων που πίστεψαν στη νομοτελειακή κατάρρευσή του.

Διευθυντής από πέρσι των δυναμικών Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), με σπουδές και ερευνητική- διδακτική δραστηριότητα στην Ελλάδα, στις ΗΠΑ και στη Βρετανία, ο Καρπόζηλος σχολιάζει χαρακτηριστικά στην εισαγωγή του: «Το βιβλίο αυτό μπορεί να διαβαστεί ως η ιστορία μιας αποτυχίας. Ταυτόχρονα όμως, οι προσδοκίες, οι εκπληρώσεις και οι διαψεύσεις του επαναστατικού οράματος μπορούν να διαβαστούν ως ένα σχόλιο πάνω στο ιστορικό απρόβλεπτο με το οποίο ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι».

Οι Ελληνες και οι Ελληνοαμερικανοί των «Reds»

Εξι «μικρά» πρόσωπα που έγραψαν τη «μεγάλη» Ιστορία

Η «Κόκκινη Αμερική. Ελληνες μετανάστες και το όραμα ενός Νέου Κόσμου 1900-1950» είναι καρπός μιας δεκάχρονης ενδελεχούς έρευνας που ήδη γέννησε μια διδακτορική διατριβή και το σενάριο του περίφημου ντοκιμαντέρ «Ταξισυνειδησία: η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού» (σε σκηνοθεσία του Κώστα Βάκκα).

Το μυστικό αυτού του βιβλίου είναι το τεράστιο εύρος των πηγών του, η σύνθεσή τους και η απίστευτη ζωντάνια των περιγραφών που φωτίζουν την αλληλοδιαπλοκή της μεγάλης με τη μικρή Ιστορία στις παραμικρότερες λεπτομέρειές της.

Ετσι, από τις σελίδες του αναδύεται και μια πλειάδα χαρακτήρων όλων των αποχρώσεων.

Από τους πλέον αντιπροσωπευτικούς, οι:

◽ Θεανώ Παπάζογλου-Μάργαρη:

Η Κωνσταντινουπολίτισσα μετανάστρια που έφτασε στις ΗΠΑ έπειτα από τη Μικρασιατική Καταστροφή και έγινε μια στρατευμένη κομμουνίστρια που συνδύαζε τη ρωσική επαναστατική έξαρση με το αμερικανικό πρακτικό πνεύμα.

Μέλος της ηγετικής ομάδας του εργατικού θεάτρου, αρθρογραφούσε στην ελληνόφωνη κομμουνιστική εφημερίδα «Εμπρός» στην οποία κρατούσε τη γυναικεία στήλη απ’ όπου έδινε συμβουλές μαγειρικής και συμπεριφοράς.

«◽ Λούης Τίκας (Ηλίας Σπαντιδάκης):

Ο ταπεινός μετανάστης από την Κρήτη που έγινε σύμβολο του αμερικανικού εργατικού κινήματος. Ξεχώρισε στις αρχές του 20ού αιώνα, την εποχή που οι νεοφερμένοι μετανάστες πρωτοσυνάντησαν τη βιομηχανική βία και τις ιδέες της συνδικαλιστικής οργάνωσης.

◽ «Κόκκινος Στηβ» (Στέφανος Κατόβης):

↳ «Είμαστε έτοιμοι να πάρουμε τη θέση του συντρόφου Κατόβη». Η δολοφονία του Ελληνοαμερικανού εργάτη το 1930 υπογράμμισε την ένταση του κοινωνικού ζητήματος ύστερα από το χρηματιστηριακό κραχ του 1929 . Στην ένθετη φωτογραφία, «Κομμουνισμός και Χριστιανισμός»: αυτό ήταν το αγαπημένο βιβλίο των «ταξισυνείδητων» στη δεκαετία του 1920

Ο ανακηρυγμένος μάρτυρας της εργατικής τάξης, η σορός του οποίου εκτέθηκε για τέσσερις ημέρες σε προσκύνημα, τον Ιανουάριο του 1930, στη Γιούνιον Σκουέαρ της Νέας Υόρκης, κάτω από ένα πορτρέτο του Λένιν.

Γεννημένος στον Τύρναβο, ο Κατόβης είχε δραστηριοποιηθεί στα συνδικάτα του αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος και τον πυροβόλησε ένας αστυνομικός θέλοντας να διαλύσει μια μικρή συγκέντρωση εργατών γύρω του.

Η δολοφονία του συνέπεσε με τις μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας, που σηματοδότησαν την είσοδο των ΗΠΑ σε μια εποχή αστάθειας και κοινωνικής έντασης μετά το Κραχ.

Στις 6 Μαρτίου 1930 ένα εκατομμύριο άνθρωποι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Κ.Κ. και βγήκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν.

◽ Constantine (Connie) Poulos:

Ο Ελληνοαμερικανός δημοσιογράφος από το Λιν της Μασαχουσέτης, που συνομίλησε με τους «κόκκινους» και συμβολίζει τους ηττημένους φιλελεύθερους της μεταπολεμικής μετάβασης.

Ηταν ο πρώτος ανταποκριτής ξένου Τύπου που μπήκε στην απελευθερωμένη Αθήνα και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τεκμηρίωση των γεγονότων της μοιραίας 3ης Δεκέμβρη 1944, αφού έζησε δίπλα στον Ουκρανοαμερικανό φωτογράφο Ντμίτρι Κέσελ τη στιγμή των πυροβολισμών ενάντια στη διαδήλωση του ΕΑΜ.

Υποστήριξε με πάθος την ΕΑΜική υπόθεση και το δικαίωμα των αντιστασιακών κινημάτων να καθορίσουν το περιεχόμενο της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης και υπέστη τις συνέπειες του Μακαρθισμού.

◽ Angela Calomiris:

Μια συνηθισμένη Ελληνοαμερικανίδα που στράφηκε προς τον αντικομμουνισμό κατά τη δεκαετία του ’40.

Κόρη γουνεργάτη στη Νέα Υόρκη που είχε μείνει άνεργος στα χρόνια της Μεγάλης Υφεσης, συμμετείχε σε μια αριστερή συλλογικότητα φωτογράφων, όμως το 1942 στρατολογήθηκε από δύο πράκτορες του FBI.

Εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα, έγινε ένα αφοσιωμένο μεσαίο στέλεχος, απέκτησε πρόσβαση σε καταλόγους μελών και συμπαθούντων και το 1949 εμφανίστηκε στην Επιτροπή του ΜακΚάρθι ως μάρτυρας κατηγορίας των συντρόφων της.

Η κατάθεσή της υπήρξε καθοριστική για την καταδίκη ηγετικών στελεχών του αμερικανικού Κ.Κ. σε ένα επεισόδιο που σήμανε την αρχή του τέλους για τον αμερικανικό κομμουνισμό.

◽ Pete Harrison (Πάνος Χαρισιάδης):

Ο Πάνος Χαρισιάδης με τη δικηγόρο του αντιμέτωπος με τις Μακαρθικές διώξεις το 1952. Η απέλαση του Χαρισιάδη αντανακλούσε τη στοχοποίηση των «κόκκινων μεταναστών» και το τέλος της εποχής του μεταναστευτικού ριζοσπαστισμού | 

Το κομματικό στέλεχος της ελληνοαμερικανικής Αριστεράς που μετανάστευσε το 1916 και ριζοσπαστικοποιήθηκε στις ΗΠΑ εκπληρώνοντας την αντίληψη του κομματικού εξαμερικανισμού.

Η απέλασή του το 1953 συμπυκνώνει τη δαιμονοποίηση των ξενογεννημένων στα χρόνια των αντικομμουνιστικών διώξεων.

Ομως γι’ αυτόν δεν υπήρχε χώρος στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, οπότε ζήτησε άσυλο στην Πολωνία κι από τη Νέα Υόρκη βρέθηκε στο κολχόζ της Νέας Ζωής.

Κωστής Καρπόζηλος

«Το πετυχημένο σύνθημα του Τραμπ και τα θύματα»

Η ματιά του Κωστή Καρπόζηλου κινείται αδιάκοπα ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ελλάδα, παρατηρώντας τα νήματα που συνδέουν τις εξελίξεις στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Η ιστορική του έρευνα και η προσωπική του οπτική διαπλέκονται με τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Οπως το μέλλον των πληθυσμιακών μετακινήσεων, το αίτημα του αντιφασισμού, η αναζήτηση μιας διεξόδου από τα στενά όρια του παρόντος.

Ταυτόχρονα, η «Κόκκινη Αμερική» φωτίζει μια εποχή που μοιάζει εξαιρετικά παρωχημένη, αλλά με έναν τρόπο επανέρχεται διαρκώς μπροστά μας.

• Συμφωνείτε με την άποψη ότι η «Κόκκινη Αμερική» έκανε ξανά την εμφάνισή της στην εκστρατεία του Μπέρνι Σάντερς για το χρίσμα των Δημοκρατικών;

Νομίζω ότι μία από τις σημαντικότερες διαστάσεις της σύγχρονης ατμόσφαιρας αδιεξόδου είναι η επιστροφή του κοινωνικού ζητήματος στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Η δυναμική της εκστρατείας του Σάντερς υπογραμμίζει όχι μόνο τις ιστορικές παραδόσεις της αμερικανικής Αριστεράς, αλλά και την ανάδυση ενός νέου ενδιαφέροντος για την πρόταση της κοινωνικής ισότητας. Αυτό είναι σημαντικό.

Ας κρατήσουμε όμως το εξής: αυτό που απουσιάζει σήμερα είναι η αυτοπεποίθηση ότι η πορεία της ιστορικής εξέλιξης θα οδηγήσει νομοτελειακά σε έναν νέο τρόπο κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, στον σοσιαλισμό.

Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά της «Κόκκινης Αμερικής» του 19ου και του 20ού αιώνα από τα σύγχρονα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα.

• Από την άλλη, η εκλογή του Τραμπ τι αναδεικνύει;

Από τη μία τις αντίστοιχες ιστορικές συνέχειες του φυλετισμού, του αντικομμουνισμού και του συντηρητισμού.

Από την άλλη, την ελκτική δύναμη της υπόσχεσης επιστροφής στο φαινομενικά ειδυλλιακό παρελθόν των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η ανάδειξη του Τραμπ βασίστηκε σε ένα πετυχημένο σύνθημα που συνδύαζε τη νοσταλγία με το μέλλον: «Να κάνουμε την Αμερική μεγάλη, ξανά».

Προφανώς σε αυτό το «ξανά» κάποιοι και κάποιες θα βρεθούν, ξανά, στο περιθώριο της αμερικανικής ζωής: πρώτα απ’ όλους οι μετανάστες και οι μετανάστριες.

• Στην εισαγωγή του βιβλίου σας γράφετε «για μια ιστορία αποτυχίας». Τι έχουμε να μάθουμε από τέτοιες ιστορίες;

Οχι πολλά. Κάτι διαφορετικό πρέπει να αναζητήσουμε στο παρελθόν· όχι την ανασυγκρότηση ή την αναπαλαίωσή του (που είναι άλλωστε εξαιρετικά αμφίβολη και μάλλον αδύνατη), αλλά την ενίσχυση της σκέψης μας γύρω από τους τρόπους με τους οποίους ο 20ός αιώνας υπήρξε μια ατέλειωτη διαδοχή προσδοκιών και διαψεύσεων γύρω από τη δυνατότητα της ανθρώπινης χειραφέτησης, μια διαδοχή που καθορίζει, σε μεγάλο βαθμό, τις σημερινές μας πραγματικότητες.

Η ιστορική έρευνα μπορεί να χρησιμεύσει για να αναλογιστούμε το πώς σε συγκεκριμένες στιγμές οι κοινωνίες οραματίστηκαν το μέλλον τους, τον ρόλο των πρωτοποριών στη σκιαγράφησή του, τους μετασχηματισμούς της πολιτικής φαντασίας.

Δεν θα βρούμε εκεί κάποιον κρυμμένο μηχανισμό ο οποίος, με τη σειρά του, θα ξεκλειδώσει μπροστά μας τα επόμενα στάδια της ιστορικής εξέλιξης. Το αντίθετο.

Η μελέτη του παρελθόντος θα μας βοηθήσει ίσως να εκτιμήσουμε το απρόβλεπτο της ιστορικής εξέλιξης, καθώς οι προσδοκίες που βασίστηκαν σε βεβαιότητες διαψεύστηκαν με τρόπο που κανένας δεν θα μπορούσε να έχει φανταστεί.