Ευάγγελος Αυδίκος, Αν οι δήμαρχοι ήξεραν από τζαζ, ΕΦΣΥΝ, 4.6.19

Κυριακή βράδυ στην παραλία της Πρέβεζας. Ανάμεσα στο δικαστικό μέγαρο, το παλιό οθωμανικό διοικητήριο και τον Αμβρακικό. Στη σκηνή η Δήμητρα Γαλάνη, με καταγωγή από την πόλη. Δίπλα της δύο σπουδαίοι μουσικοί. Ο Σπύρος Μάνεσης στο πιάνο και ο Πρεβεζάνος Θωμάς Κωνσταντίνου στο ούτι. Με άλλα λόγια, μια συνάντηση της λόγιας μουσικής με τη λαϊκή. Και στη μέση η αοιδός, ωριμότερη παρά ποτέ. Με ενσυναίσθηση και γνώση της γονιμοποίησης. Η πρωθιέρεια του μουσικού μας πολιτισμού είχε την έμπνευση. Το αποτόλμησε, γιατί ξέρει. Γνωρίζει τον τρόπο της σταυροβελονιάς, που δημιουργεί καλλιτεχνήματα. Που υποτάσσει τις φαινομενικές διαφορές. Που σε παίρνει από το χέρι και σε πηγαίνει μέσα από τον μαίανδρο της επιφανειακής αντίφασης.

Την ώρα που η Γαλάνη ανέβηκε στη σκηνή ο νέος δήμαρχος πανηγύριζε για τη νίκη του. Ανθρώπινο. Μαζί του και όσοι από τους μνηστήρες του δημαρχιακού θώκου αποφάσισαν να συμπαραταχθούν. Ομως, η καρδιά της πόλης χτυπούσε στα δικαστήρια. Ολοι οι συμπολίτες ψήφισαν μονοκούκι το τρίο που δημιούργησε η συμπατριώτισσα αοιδός. Αν δεν βιαζόμουν να πιάσω καρέκλα -το βράδυ της τζαζ απόλαυσης προμηνυόταν μεγάλο. Αν τους συναντούσα στον δρόμο. Θα τους παρακινούσα να πάνε ως απλοί πολίτες να λάβουν μέρος, αντάμα με όλους τους συμπολίτες/ισσες στη μυσταγωγία.

Αν είχα την ευκαιρία να τους συναντήσω. Θα τους έπαιρνα μαζί μου. Εκεί που γινόταν το δημοψήφισμα για το μέλλον της πόλης. Να γνώριζαν εκείνους που ονειρεύονται μια διαφορετική ζωή. Πέρα από τις συμβατικότητες. Στο σταυροδρόμι που απελευθερώνονται οι δημιουργικές δυνάμεις. Εκεί που οι εύκολες ταξινομήσεις ξεθωριάζουν. Εκεί που ο δυτικομακεδονικός χορός Ράικο γινόταν πίστα πινγκ πονγκ για το πιάνο και το ούτι. Ενα πεδίο δοκιμών και ονειροφαντασίας. Οπου κατηγορίες δικός μας/δικός σας χάνουν τη σημασία τους.

Εκεί, δίπλα στον χαδιάρικο παφλασμό της θάλασσας, θα είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με τους οργανωτές του Preveza Jazz Festival. Θα μοιράζονταν την εμπειρία τους. Πώς το μεράκι παλεύει με τις αντιξοότητες. Πώς το όραμα χτίζεται με το πύρωμα της καρδιάς.

Αν τους άρεσε η τζαζ. Αν συνομιλούσαν με τις μπάντες που έπαιξαν, θα έφευγαν με εμπειρίες για τη διοίκηση της πόλης. Θα ένιωθαν πως στην τζαζ όλα υφαίνονται με προσοχή. Ακόμη και την ώρα που οι μουσικοί σολάρουν, ξέρουν πως είναι μέλη μιας ομάδας. Αν ρωτούσαν τη Γαλάνη, θα μάθαιναν πως στην τζαζ δεν ταιριάζουν τα λιμνάζοντα ύδατα. Η τυποποιημένη επανάληψη. Οι μουσικοί εκτίθενται. Αφήνουν ακάλυπτες τις πληγές τους.