Ευάγγελος Αυδίκος, Η εκπαίδευση και ο φούρνος του Χότζα, EFSYN, 4/9/19

Το φετινό καλοκαίρι ήταν πυκνό. Η πολιτική είχε το μεγαλύτερο μερτικό σ’ αυτή την αίσθηση. Σ’ αυτή την πυκνότητα διεκδίκησε κι ο ελληνικός Αύγουστος τη θέση του, ίσως για να διαψεύσει τον Ουμπέρτο Εκο. Οταν ο Εκο είπε ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις, δεν μπορούσε να σκεφτεί πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα γίνονταν πλατφόρμα για τους πολιτικούς.

Τα σμαρτφόουν είναι τελικά μεγάλη εφεύρεση. Γίνονται γέφυρα για να ενώσουν την πολιτική με την παραλία και την ξεκούραση. Οι διακοπές δεν είναι χρόνος απομόνωσης και ανανέωσης μόνο. Πρωτίστως, για ένα μέρος της πολιτικής κοινότητας είναι ευκαιρία να ενισχύσουν την πολιτική τους προσωπικότητα.

Ομως, υπάρχει ένα σταθερό νήμα που διατρέχει όλο το καλοκαίρι. Είναι οι εξετάσεις για τα ΑΕΙ. Τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης επανέρχονται συνεχώς στο θέμα, με προβλέψεις για τις βάσεις. Για την ελληνική κοινωνία, τους υποψηφίους/ες, τους γονείς τους, το συγγενικό τους περιβάλλον το Πανεπιστήμιο συνεχίζει να αποτελεί έναν πόθο. Μια καταξίωση, ακόμη κι αν η σύνδεση με την επαγγελματική προοπτική είναι ασθενής.

Πέτυχα, αναφωνεί ο υποψήφιος/α. Πετύχαμε, διατυμπανίζουν προς κάθε κατεύθυνση οι γονείς. Και δεν έχουν άδικο που διεκδικούν μερίδιο στην επιτυχία. Και δεν είναι μόνο η στενή συναισθηματική σχέση. Κυρίως, οι γονείς επωμίζονται το κόστος της προετοιμασίας.

Η φετινή ανακοίνωση των αποτελεσμάτων συμπίπτει με ακόμη μία εκπαιδευτική αλλαγή. Η εκπαίδευση τελικά έχει, διαχρονικά, κοινά στοιχεία με τον φούρνο του Χότζα. Καθένας/μία υπουργός τού αλλάζει θέση.

Ωστόσο, αυτή η συζήτηση θυμίζει γαϊτανάκι ατομικό. Τα πολιτικά κόμματα δεν έχουν καταφέρει να βρουν σημεία σύγκλισης, πέρα από τις διαφορές τους. Ενα τέτοιο σημείο θα μπορούσε να ήταν οι διετείς κύκλοι σπουδών, που διευκόλυναν την επαγγελματική κατάρτιση πολλών αποφοίτων της τεχνικής εκπαίδευσης. Ηταν αναμφισβήτητα μια θετική πράξη του προηγούμενου υπουργού Παιδείας. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη πως οι φοιτώντες στα Τεχνικά Λύκεια δεν ανήκουν στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Η ιδιωτική εκπαίδευση είναι πολυδάπανη και ενδεχομένως η κατάργηση των διετών κύκλων να αποτρέψει κάποιους να συνεχίσουν τις σπουδές τους.

Και σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται, διαχρονικά, η παθογένεια της εκπαίδευσης. Δεν υπάρχει τεχνική εκπαίδευση. Αν εξαιρέσουμε τις τεχνικές σχολές που όντως ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες του τόπου, η εξέλιξη δεν ήταν ανάλογη. Από τα Τεχνικά Λύκεια εκδοτήρια τίτλων σπουδών, ώστε οι κάτοχοι να τακτοποιηθούν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, στην επαγγελματική εκπαίδευση που αγκομαχούσε να βρει τη σύνδεσή της με τις ανάγκες της οικονομίας.

Απουσιάζει η δημόσια έγνοια για την τεχνική εκπαίδευση. Απουσιάζει το όραμα για την Ελλάδα του μέλλοντος. Καλά τα μεγάλα λόγια για τα ΑΕΙ. Χωρίς όμως τεχνική εκπαίδευση δεν μπορεί να δημιουργηθεί η μέση, πάνω στην οποία ακουμπά το κεφάλι.