Οι καμπάνες του ρατσισμού, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, Τετάρτη, 5 Ιουνίου 2013

Η καμπάνα ήταν πάντα το μέσο για τη διάχυση μηνυμάτων.  Ευχάριστων ή δυσάρεστων. Ο ήχος με τη συχνότητα που ακουγόταν όριζε την ποιότητα του μηνύματος. Το αργό, γεμάτο χτύπημα μετέφερε κακά μαντάτα. Πρωτίστως, το τετελεσμένο γεγονός που ανέτρεπε τη ροή της καθημερινότητας. Καλούσε τους ανθρώπους στο δυσάρεστο καθήκον. Όταν όμως ο ήχος γινόταν γρήγορος,  το γλωσσίδι της καμπάνας κελαηδούσε ευχάριστα. Καλλιεργούσε την προσμονή γι’ αυτό που θα συμβεί. Κάποιες φορές , ωστόσο, η καμπάνα χτυπούσε διαβολεμένα. Χωρίς να πάρει ανάσα. Ο ήχος έδερνε την ατμόσφαιρα διαχέοντας την ανησυχία πως κάτι κακό επίκειται.

     Κάπως έτσι, θα ήχησαν οι καμπάνες πριν από λίγες ημέρες με αφορμή τη συζήτηση για την τύχη του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Η καμπάνα προειδοποιούσε για το ‘κακό’, που απειλούσε τους κατοίκους σε κάποιες περιοχές της ελληνικής επικράτειας. Προφανώς, το κακό ήταν το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, που σαν άλλο κουτί της Πανδώρας περιέκλειε όλα τα δεινά και τα τέρατα του κόσμου. Αν κάποιος σήκωνε το καπάκι του κουτιού τότε όλες αυτές οι μορφές που αντιπροσώπευαν το κακό θα κυριαρχούσαν μολύνοντας τους ανθρώπους και απειλώντας την τάξη και τον πολιτισμό.

       Κάπως έτσι θα σκέφτηκαν και όσοι ιερωμένοι έδωσαν εντολή να σημάνουν οι καμπάνες. Θεώρησαν ότι είχαν το χρέος να σώσουν το ποίμνιό τους από το κακό που καροδοκούσε στα τρίστρατα. Για μια ακόμη φορά κάποιοι θρησκευτικοί  ταγοί μας απομακρύνθηκαν από την ουσία του χριστιανισμού και της θρησκευτικής πίστης, που είναι ο πνευματικός εξαγνισμός, ώστε ο άνθρωπος να απαλλαγεί από τις μικρότητες της πολιτικής και της Εκκλησίας ως διοικητικής δομής.

      Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο ήταν ο φορέας του κακού. Και ποιοι είναι όλοι αυτοί οι κακοί; Πένητες, οδοιπόροι που έσυραν το σαρκίο τους χιλιάδες χιλιόμετρα με τον τρόμο του πολέμου, του θρησκευτικού φανατισμού και της απέραντης φτώχειας ριζωμένο μες στο φυλλοκάρδι τους. Είναι οι αποκλεισμένοι από την τράπεζα των πλουσίων κρατών. Αυτοί που τροφοδοτούν την κοιλιά του αχόρταγου νεοφιλελεύθερου κήτους της Δύσης.

       Οι συγκεκριμένοι θρησκευτικοί ταγοί μας θύμισαν , με τις πράξεις τους, τις πιο μελανές συμπεριφορές των θρησκευτικών ηγετών ανά τον κόσμο(π.χ.Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί  και Πολυθεϊστικές θρησκείες), που φρόντιζαν να ταΐζουν το ‘κακό’, ώστε να διασφαλίσουν τη δική τους εξουσία. Οι σταυροφορίες, η Ιερά Εξέταση, η σαρία των Μουσουλμάνων, το κακό   Άνγκρα Μαϊνιού ή Αριμάν του ζωροαστρισμού , όλα  αυτά είναι διαστάσεις της ίδιας αντίληψης που συντήρησε τις ποικιλώνυμες εξουσίες σπέρνοντας τον φόβο στους αδύναμους. Είναι αυτός ο φόβος που λυγίζει τα γόνατα και καθηλώνει τον άνθρωπο, αδύναμο να σκεφτεί λογικά, να ξεριζώσει το τέρας, ν’ απαλλαγεί από τα δεσμά της υποτέλειας. Είναι ο φόβος πως τάχα  το ‘κακό’ καροδοκεί. Πως είναι έτοιμο να  πεταχτεί από τη φωλιά του τρώγοντας το μεδούλι των αφελών ανθρώπων.

     Όλες οι εξουσίες χρειάζονται το φόβο. Κατά κανόνα, τον καλλιεργούν. Ταΐζουν τους ανθρώπους με ανασφάλεια. Φτιάχνουν σκιάχτρα που στοιχειώνουν το χώρο και την καθημερινότητά μας. Ένα τέτοιο σκιάχτρο είναι για την εξουσία το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Έχει μέσα του  το σπόρο της αμφισβήτησης και της ανατροπής. Έχει μέσα του το καλό, την άποψη δηλαδή πως ο ανθρωπισμός δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους με βάση το χρώμα του δέρματος και το Θεό που πιστεύουν.

       Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο , συνεπώς, επιβεβαιώνει την άποψη πως όσοι στηρίζονται στον αυταρχισμό κάθε μορφής εξουσίας(θρησκευτικής, οικονομικής, πολιτικής)έχουν ανάγκη από τον πόλο του κακού. Χρειάζονται κάποιους να τους φορτώσουν όλες τις αμαρτίες για όσα πηγαίνουν λάθος, ή για να μη χάσουν τον μπεζαχτά της εξουσίας. Έχουν ανάγκη από το ‘κακό’, που θα τρομοκρατεί και θα χειραγωγεί τους υπηκόους, τους  πολίτες, ή το ποίμνιο. Το δυσάρεστο είναι πως έννοιες που φλογίζουν τις καρδιές των ανθρώπων σ’ όλο τον κόσμο αλλοιώνονται στα χέρια αυτών που τις διαχειρίζονται για ίδιο όφελος. Η αγάπη λοιπόν για την πατρίδα και η θρησκευτική αγάπη για τον πλησίον, όταν χτυπάνε οι καμπάνες του ρατσισμού, χάνουν το ανθρωπιστικό τους μήνυμα. Γίνονται φορείς του φόβου που λυγίζει τα γόνατα.