kostas-krystallis.jpg
Η νέα προτομή του Κώστα Κρυστάλλη, διά χειρός του γλύπτη Θόδωρου Παπαγιάννη
Ο Κώστας Κρυστάλλης δεν «έφυγε» ποτέ από το χωριό του, το Συρράκο. Ηταν πάντα εκεί με τους στίχους και τα κείμενά του που μιλούσαν για τη ζωή και τους ανθρώπους μιας «μέσα» Ελλάδας, τον πολιτισμό και το ήθος που γεννούσε ο βίος στις ορεινές κοινότητες της Πίνδου. Αυτή τη φορά, όμως, «επέστρεψε», με μία συγγνώμη και μία επίσημη αναγνώριση από την Πολιτεία.
«Εκφράζω σήμερα μια αναδρομική συγγνώμη για όσα δεν έκανε η Πολιτεία, τόσο όσο ο Κώστας Κρυστάλλης ήταν ζωντανός όσο και μετά τον θάνατό του για να τιμηθεί το έργο του όπως του αρμόζει. Ευτυχώς το έργο αυτού αναγνωρίζεται από εκείνους που πρέπει. Αλλά εύχομαι η Πολιτεία εφεξής να πράξει κι εκείνη το δικό της χρέος», δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, αποκαλύπτοντας και μια νέα προτομή στο συνεδριακό κέντρο που φέρει το όνομα του Κρυστάλλη, διά χειρός Θόδωρου Παπαγιάννη, κατά τις εκδηλώσεις για τα 150 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή, που έγιναν στο Συρράκο το Σάββατο το πρωί.
Κι αυτό το «συγγνώμη» εκφράστηκε με κάθε επισημότητα, παρουσία της υφυπουργού Παιδείας Μερόπης Τζούφη ως εκπροσώπου της κυβέρνησης, του αρχηγού ΓΕΣ και του αρχηγού της Αστυνομίας, βουλευτών και τοπικών αρχών.
Ηταν όμως κάτι παραπάνω από μία τυπική τελετή αυτή που διοργάνωσαν ο Δήμος Βορείων Τζουμέρκων και οι Σύνδεσμοι Συρρακιωτών με την παρουσία εκατοντάδων κατοίκων και επισκεπτών που είχαν κατακλύσει κάθε σημείο του επιβλητικού χωριού. Και αυτό φάνηκε στην υψηλού επιπέδου ημερίδα που ακολούθησε.
Ο ποιητής Μιχάλης Γκανάς, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Παντελής Μπουκάλας, που ανέδειξε τη σχέση του Κρυστάλλη με το δημοτικό τραγούδι, ο συγγραφέας Βασίλης Γκουρογιάννης, το κείμενο του κριτικού Βαγγέλη Χατζηβασιλείου που δεν μπόρεσε τελικά να παρευρεθεί, οι παρεμβάσεις του καθηγητή Λαογραφίας Βαγγέλη Αυδίκου από την οργανωτική επιτροπή, έδωσαν μία ολοκληρωμένη εικόνα για τον βίο και τον λόγο του ποιητή.
Τα διηγήματά του
Κι όταν η Συρρακιώτισσα ηθοποιός και στιχουργός Ελένη Ζιώγα διάβασε διηγήματά του, ήταν σαν να έβλεπες τους παλιούς χωριανούς να κουβαλάνε τα μάρμαρα από το βουνό για να χτίσουν ξανά την εκκλησία τους ή σαν να παίρνουν τον δρόμο με τα άλογα στα μονοπάτια για άλλους τόπους, όπως τα διηγούνταν ο Κρυστάλλης.
Ο Κώστας Κρυστάλλης (Συρράκο 1868 - Αρτα 1894) έφυγε χτυπημένος από τη φυματίωση στα 26 του χρόνια, αφού έζησε ένα διάστημα στην Αθήνα, διωκόμενος από τις τουρκικές αρχές για κάποια από τα πρώτα του κείμενα και αφήνοντας παρακαταθήκη ποιήματα και λέξεις που δεν αναγνωρίστηκαν όσο έπρεπε στην εποχή του.
Γι’ αυτό και ήταν τελικά κάτι πολύ περισσότερο, και αυτή η αναγνώριση της Πολιτείας στο έργο του Κρυστάλλη ήταν η αναγνώριση για τις μικρές πατρίδες που ακόμα και σήμερα προσπαθούν να κρατήσουν την ταυτότητά τους και για τους ανθρώπους της ορεινής Ελλάδας και κάθε άλλου τόπου στις άκρες της χώρας, ένα μοναδικό πολιτιστικό απόθεμα με φωνή που θέλει και έχει ακόμα νόημα να ακούγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου