Η έξαρση της βίας

Το κείμενό μου αυτό δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ του Βόλου(8.12.2012), σε ρεπορτάζ που υπογράφει η δημοσιογράφος Τούλα Κεκάτου

Το φαινόμενο της βίας δεν είναι  δημιούργημα της εποχής μας. Εμφανίζεται σε κάθε εποχή και χαρακτηρίζει τόσο της εθνοκρατικές (πόλεμοι) όσο και τις κοινωνικές,  οικογενειακές και διαπροσωπικές σχέσεις(επαναστάσεις, εξεγέρσεις, βεντέτα, κ.λπ.). Πιο συγκεκριμένα, η βία αποκτά εκρηκτικά γνωρίσματα σε περιόδους κρίσης , συνεπώς ανατροπής του κοινωνικού πλαισίου και των κανόνων που ρυθμίζουν τις σχέσεις ανάμεσα στα άτομα και τους θεσμούς.

      Ως εκ τούτου, η κατανόηση των παραγόντων που οδήγησαν σε ένταση τις κοινωνικές σχέσεις, καθώς και στο θρυμματισμό της κοινωνικής ισορροπίας μάς οδηγεί στα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα από τις αρχές του 2010 κι ύστερα. Η οικονομική κρίση και η υπογραφή των μνημονίων έφερε τα πάνω κάτω. Ανεξάρτητα από τη θέση που υιοθετεί κάποιος έναντι του τρόπου χειρισμού, αν δηλαδή θεωρεί τα μνημόνια αναγκαίο κακό ή καταστροφή της χώρας και λόγω  εμμονής σε μια αδιέξοδη πολιτική, και οι δύο προσεγγίσεις συγκλίνουν στην αφετηρία, την κρίση δηλαδή που ενέσκηψε στην Ελλάδα.

       Η κρίση άλλαξε την Ελλάδα. Η ανεργία σκόρπισε την απελπισία σε πολύ κόσμο. Η αγορά έχασε τη δυναμική της. Πολλές επιχειρήσεις έκλεισαν, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους. Στο Βόλο οι απολύσεις λόγω περιορισμού του αριθμού των εργαζομένων που νομιμοποιήθηκε με νομοθετικές παρεμβάσεις αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι τα φουγάρα των εργοστασίων σταμάτησαν έσπειραν τον σπόρο της βίας που είναι ασφαλώς καταδικαστέα. Ωστόσο, δεν αποτρέπεται με ευχολόγια αλλά με άρση των αιτιών που την παράγουν.

     Οι πέτρες λοιπόν που εκτοξεύονται από τους νέους οπλίζονται από την οργή για τη διάψευση των ελπίδων. Οι σημερινοί νέοι ανήκουν στην ‘τραγική’ γενιά που σηκώνει ένα βάρος που δεν της ανήκει. Βλέπει τα όνειρά της να συνθλίβονται από παραλείψεις και καταχρήσεις των μεγαλύτερων. Αυτών που κυβέρνησαν τη χώρα και οδήγησαν την οικονομία  στα βράχια. Αυτών που απαξίωσαν την Ελλάδα και γενίκευσαν τις ευθύνες για να κρύψουν τις δικές τους πομπές. Αυτών που στέρησαν από τους νέους το δικαίωμα να ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή.

       Η βία γεννιέται από την κατεδάφιση του κράτους δικαίου και από τον κοινωνικό αυτοματισμό. Οι νέοι είναι εκτεθειμένοι στην αυθαιρεσία της εξουσίας που νομοθετεί και προετοιμάζει ένα εφιαλτικό μέλλον. Αν λοιπόν το θέμα μας είναι η βία που εκδηλώνεται με θορυβώδη και απολίτικο τρόπο, η ρίζα της βρίσκεται στην αδικία, την αλαζονεία, την κακοποίηση του περιβάλλοντος, την καταλήστευση του δημοσίου πλούτου. Όλα συνιστούν μια άλλη βία που συχνά παίρνει τη μορφή της κυβερνητικής πολιτικής που νομιμοποιείται με διάφορα νομοθετήματα.

       Η βία όμως δεν οδηγεί πουθενά. Δεν δίνει λύσεις. Ίσα ίσα που πετυχαίνει το αντίθετο. Κάποιες φορές ενισχύει αντιδημοκρατικές-φασιστικές επιλογές-  και αναδεικνύεται σε μοναδικό μέσο αντιμετώπισης των πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων. Η εκδίκηση τυφλώνει το μυαλό και απομακρύνει τους πολίτες από μια συντεταγμένη πολιτική διεκδίκηση.  Η βία αυτού του είδους συχνά είναι εκμεταλλεύσιμη από εκείνους εναντίον των οποίων εξαπολύεται. Γίνεται αφορμή για κατατρομοκράτηση των πολιτών.