Στην Πρέβεζα
Σε την γενέτειρα και όμορφη νύμφη
λαμπρά στολισμένη με κάθε λουλούδι
και σε που δροσίζει το κάτασπρο κύμα
και του Ιονίου καθάρια πνοή
Δέξου φιλτάτη γλυκειά μου πατρίδα
αντί στεφάνι μικρό τραγούδι
που σου προσφέρει ευγνωμονούσα
η ασθενής μου αυτή φωνή
Από μακράν κανείς σαν βλέπει
την πρώτη όψι σου τη μαγική
λες πως ταιριάζεις με μια ωραία
μια ξακουσμένη και θρυλική
Εκείνη μέσα κλείει τον Πόντο
τη Μαύρη θάλασσα «Ωκεανό»
συ αντ’ εκείνης κλείεις ομοίως
τον γαληνιαίον «Αμβρακικόν».
Τα φρούριά σου άσπρα πελώρια
μέσα στη θάλασσα τη μελανή
λες πως παλαίουν μ’ αυτό το κύμα
μια πάλη αδιάκοπη παντοτεινή.
Λαμπρός εκτείνεται πέριξ τριγύρω
Και καταπράσινος ο ελαιών
Προσδίδει θέα, προσδίδει χάρι
Στον ατενίζοντα οφθαλμόν.
Να μετ’ολίγον και το στενό σου
προβάλλει ήρεμα σιωπηλά
τα Παλιοσάραγα-Πλευρά Ακτίου
κι αυτά τα νέα σου θερμά λουτρά.
Έχεις τοπία που τα θαυμάζουν
Γιατί είναι όλα σου φυσικά
Ως το «Ψαθάκι» και η «Βρυσούλα»
Και τόσα άλλα πιο μαγικά.
Πλην ω γλυκειά μου χρυσή Πατρίδα
δε θ’αποκρύψω που στην καρδιά
να πόθο για σε φιλτάτη
να ίδω κάτι πιο ταιριαστά.
Κι’ ευγνώμων πόσον θα
είναι πας τις
σε κείνον όστις πραγματικά
χαλιβδωμένος θ’ ανοιξη δρόμο
για λίγα έργα σου τεχνικά.
Και ένα σύμπλεγμα ωσάν Στεφάνι
φύσι και τέχνη αρμονικά
\θα μοιάζεις τότε χρυσή Πατρίδα
του Ιονίου Περιστερά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου