Ευάγγελος Αυδίκος, ΔΕΗ-σεις, ΕΦΣΥΝ, 28 Σεπτεμβρίου 2021

 

Πιρπιρίτσα, βερβερίτσα και άλλες πολλές είναι λέξεις που έχουν απαλειφθεί από το εποχικό λεξιλόγιο των σύγχρονων κοινωνιών. Εχουν εγκατασταθεί στα ερευνητικά αρχεία ή στις σελίδες των βιβλίων που μελετούν τέτοια φαινόμενα.

Οι άνθρωποι επινοούν διάφορους τρόπους, όταν νιώθουν αμήχανοι μπροστά σ’ ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο. Οταν συμβαίνει κάτι που δεν μπορεί να χωρέσει στα δικά τους βιώματα. Υπάρχει κάποια δύναμη, σκέφτονται, έξω από την κοινωνία που για κάποιο λόγο προκαλεί την ανομβρία. Η μόνη αντίδρασή τους είναι η αναπομπή δεήσεων. Ή η μαγική αντίληψη. Να μιμηθούν τη βροχή για να βρέξει.

Η μαγική αντίληψη καλλιεργείται και στην εποχή μας. Μόλο που ομνύουμε στον Διαφωτισμό. Πλάθεται μια θεωρία συνωμοσιολογίας ή ένας υπερεθνικός εχθρός που προκαλεί τα ακραία κοινωνικά και οικονομικά φαινόμενα. Το καλοκαίρι ήταν η κλιματική αλλαγή - που υφίσταται. Ομως, της προσδίδουμε μαγική διάσταση. Υπάρχει μια υπερφυσική δύναμη που σαρώνει τις αντιστάσεις. Ισοπεδώνει την όποια πρόβλεψη και τις αντιδράσεις.

Φορτώνουμε τα φαινόμενα στην καμπούρα μιας στρουθοκαμήλου, που περπατά στην υπερεθνική έρημο. Θεωρείται το φαινόμενο περίπου αναπότρεπτο, η βούληση τότε ατονεί και οι σύγχρονες δεήσεις δεν εισακούονται. Οι πολίτες δεν συμμετέχουν στις συζητήσεις, αποφασίζουν ελάχιστοι ειδικοί σύμβουλοι-εμπειρογνώμονες, πίσω από γραφεία απρόσωπα, στο όνομα μιας δημοκρατίας καχεκτικής.

Οι πολίτες απογοητεύονται και ό,τι συμβαίνει γύρω τους αποκτά μορφή κοινωνικής και οικονομικής πανδημίας. Τα κέντρα είναι απόμακρα, το σύστημα αποφάσεων είναι λαβυρινθώδες και οι λέξεις που χρησιμοποιούνται ακατανόητες. Σχεδόν μαγικές. Ανήκουν σ’ έναν άλλο κόσμο, που οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να κατανοήσουν.

Νιώθουν όμως την ανομβρία. Αυτή είναι παρούσα. Στα χωράφια τους, στα σουπερμάρκετ, στις ανατιμήσεις, στα τιμολόγια κοινής ωφέλειας. Που εξελίσσονται σε εταιρείες-βρικόλακες για τις τσέπες των καταναλωτών αλλά και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Ο πολίτης βρίσκεται αμήχανος εν μέσω ενός κυκεώνα λέξεων, εν πολλοίς ακατανόητων. Αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, μετοχή χρυσή, παγκοσμιοποίηση και ενεργειακό πρόβλημα. Πάλι οι κακοί βρίσκονται εκτός των συνόρων. Και πώς να παλέψεις με σκιές; Ή με οργανισμούς με ακρωνύμια; Πώς μπορείς να τα βάλεις με λέξεις που μοιάζουν με λαβυρινθώδεις διαδρομές;

Ομως, παραμένει η ιδιωτικοποίηση. Παραμένουν οι μεγάλες αυξήσεις που θα γονατίσουν τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Παραμένουν οι ευθύνες της κυβέρνησης και των αρμόδιων υπουργών. Το ενεργειακό πρόβλημα είναι μια πρόκληση για ουσιαστική συζήτηση. Που δεν γίνεται. Κλείνουν τα λιγνιτωρυχεία και οι κάτοικοι της Πτολεμαΐδας και της Κοζάνης βλέπουν το μέλλον θαμπό. Τα βουνά κερατώνονται, χωρίς σχέδιο.

Η ΔΕΗ αλλάζει. Από εταιρεία με κοινωνικό χαρακτήρα μετασχηματίζεται σε φιδόγλωσση. Θα στερήσει την ανάσα από τους αδύναμους. Αυτό το κράτος μοιάζει να παραδίνεται σε ελάχιστους. Δεν είναι όμως υπερφυσικός νόμος.