Ευάγγελος Αυδίκος, Τζεβριέ, νούμερο 16, ΕΦΣΥΝ, 14 Δεκεμβρίου 2021

 

Αμήχανο το Σαββατοκύριακο που πέρασε. Στη δυτική Ελλάδα και αλλαχού έριχνε καρεκλοπόδαρα. Εγιναν δρόμοι, σπίτια και χωράφια ένα. Αγώνας να σωθεί το βιος. Αγωνία να μη θρηνήσουμε θύματα. Μόλο που κι αυτή τη φορά θρηνήσαμε μια νέα γυναίκα που παρασύρθηκε από χείμαρρο στη Μακεδονία.

Ο χείμαρρος της πανδημίας κινδυνεύει να γίνει ποτάμι. Κοντεύουμε να συνηθίσουμε στην καθημερινή εκατόμβη. Μοιάζουμε με τους επιβάτες στο υπερωκεάνιο «Τιτανικός» - γλένταγαν αμέριμνοι την ώρα που το πλοίο βυθιζόταν. Πίστευαν πως ο θάνατος δεν τους φορούσε.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τις συνεχιζόμενες γυναικοκτονίες. Το ανησυχητικό φαινόμενο εξελίσσεται σε επιδημία. Το σύμπτωμα γίνεται παθογένεια μιας κοινωνίας που αρέσκεται να ομνύει στην ισότητα των φύλων. Που αντιμετωπίζει τα όποια προβλήματα με όρους σαβουάρ βιβρ. Που στο τέλος θα ζαμπουνοποιήσουμε την πολιτική και κοινωνική ζωή.

Ομως, η δολοφονία της Τζεβριέ στον μαχαλά της οδού Αβαντος δεν έχει τις προδιαγραφές για εκδήλωση ευγένειας και σκοπιμοτήτων. Ωρα για ψυχικό συγκλονισμό είναι. Αλλά και για αυτοκριτική για όσους επιδίδονται σε κοκορομαχίες για την ορθότητα ή μη της λέξης «γυναικοκτονία». Ο σαβουαρβιβρικός πολιτισμός μας ενοχλείται από τη λέξη. Οχι από το χυμένο αίμα. Οχι από τη βία. Αγανακτεί και στήνει οδοφράγματα αψιμαχιών για να υπηρετήσει σκοπιμότητες.

Τζεβριέ η δέκατη έκτη. Μια νέα κοπέλα που ήταν κτήμα του αρσενικού. Και οι άλλοι σιωπούσαν μπρος στο μαρτύριό της. Σιωπούσαν. Ισως γιατί δεν ήθελαν μπελάδες. Ισως γιατί, ενδόμυχα, μπορεί να συμφωνούσαν με τον σωφρονιστικό ρόλο του ξυλοδαρμού μιας γυναίκας. Δείρ’ την για να μη σηκώσει κεφάλι.

Τζεβριέ, μια γυναίκα του μαχαλά της Αβαντος. Μετά το πασάζιο που χωρίζει τους δυο κόσμους: της δυναμικής, σύγχρονης Αλεξανδρούπολης και του μαχαλά, φτιαγμένου ενίοτε από παράγκες, αλλά και από προσδοκίες πως θα ξεφύγουν από τον κυνισμό των πολιτικών παραγόντων και την αδιαφορία των αρμοδίων.

Ο θάνατος της Τζεβριέ προστίθεται στην αρμάθα των γυναικοκτονιών που πληθαίνουν. Γυναίκες με διαφορετικό παρελθόν. Ισως και διαφορετικές προσδοκίες. Με μια κοινή μοίρα. Δολοφονήθηκαν και το αίμα τους γίνεται ο μάρτυρας της ενοχής όλων μας. Οσων κυβερνούν αλλά και όσων φτιάχνουν θεωρίες αγνοώντας ό,τι συμβαίνει.

Τζεβριέ η δέκατη έκτη. Θύμα της αρσενικής βαρβαρότητας. Της ιδιοκτησιακής αντίληψης για τη γυναίκα. Οι γυναικοκτονίες μάς επιστρέφουν σε μια άλλη εποχή, τότε που η ζωή της γυναίκας ήταν ελλιποβαρής. Μας θυμίζουν πως ο πολιτισμός μας συχνά αποδεικνύεται επιπολαιόρριζος. Κάθε γυναικοκτονία και μια απόδειξη. Είναι μεγάλη η απόσταση ανάμεσα σε όσα λέγονται για την εποχή μας και σ’ αυτό που συμβαίνει.

Τζεβριέ η δέκατη έκτη. Η επέτειος των 200 ετών απέρχεται με μια θλιβερή αποτίμηση. Δεν χρειάζονται δηλώσεις. Πράξεις απαιτούνται. Από όλους/ες.