Ευάγγελος Αυδίκος, Ενας μαέστρος του σκίτσου, ΕΦΣΥΝ, 7 Δεκεμβρίου 2021

 

Οι μεγάλες κουβέντες στο όνομα της δημοκρατίας είναι εύκολες. Οποιος/α κι αν ερωτηθεί, θα απαντήσει πως η σάτιρα, ακόμα και η χοντροκομμένη, είναι το αλατοπίπερο για έναν συμβιωτικό πολιτισμό. Τα δύσκολα αρχίζουν στην πράξη. Εκεί η ανεκτικότητα διαβρώνεται. Οι λόγοι πολλοί. Κι έτσι δολοφονήθηκαν σκιτσογράφοι ή στοχοποιήθηκαν άλλοι. Η μη αρεστή άποψη, ο λόγος. Το ίδιο έχει συμβεί με κινηματογραφικά και θεατρικά έργα αλλά και με οτιδήποτε αντιβαίνει σε μια ομάδα. Επιχειρείται η φίμωση.

Αυτό συνέβη και στα τέλη της δεκαετίας του 2000. Βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου έκανε ερώτηση στον τότε υπουργό Εσωτερικών ζητώντας να ελεγχθεί ο Δήμος Πρέβεζας. Κι ο λόγος; Είχε την τόλμη να εκδώσει ένα βιβλίο για τον Αλή Ντίνο, ένα εξέχον μέλος της κοινωνίας της πόλης και μέλος του ελληνικού Κοινοβουλίου (1915).

Η έκδοση έγινε το 1993. Η ευαισθησία του βουλευτή καθυστέρησε αρκετά... Ηταν η εποχή που τρύπωσε στην ελληνική κοινωνία ο φόβος για τους διαφορετικούς. Κι αυτό μεταφράστηκε στη δημιουργία κομμάτων που καλλιέργησαν τη μισαλλοδοξία. Θεωρήθηκε από τον βουλευτή ότι ο σκιτσογράφος ήταν αμφιλεγόμενο πρόσωπο για τα εθνικά συμφέροντα. Η διαφορετική θρησκεία (μουσουλμάνος) και η καταγωγή (αλβανική) τον καθιστούσαν επίφοβο. Ο,τι δεν χωρούσε στα αποδεκτά από τον ίδιο πλαίσια μύριζε αντεθνικότητα. Η πράξη του, ισχυρό ράπισμα στην τοπική μνήμη και την πολιτισμική δημιουργία της χώρας.

Αλή Ντίνο το όνομα του σκιτσογράφου. Που τίμησε την πόλη. Που προτίμησε την Αθήνα. Την Ελλάδα που αγαπούσε. Που κέρδισε την εκτίμηση και τον σεβασμό των ομοτέχνων του στην Αθήνα. Τον έκαναν πρόεδρο των σκιτσογράφων Ελλάδας, με πολλαπλή παρουσία στην πολιτιστική δραστηριότητα της Αθήνας του Μεσοπολέμου ώς τον θάνατό του (1938).Δεν πρόλαβε να ζήσει. Ομως, άφησε το ισχυρό ίχνος του. Ο Κώστας Μητρόπουλος τον αποκάλεσε μαέστρο του σκίτσου. Ολοι μιλούν για την ευγένειά του αλλά και το σπινθηροβόλο πνεύμα του. Επέλεξε τα δύσκολα. Δεν μετανάστευσε ούτε ασχολήθηκε με τις σπουδές του. Διάλεξε τον δρόμο της καρδιάς του. Το σκίτσο του δεν διασφάλιζε επαρκή επιούσιο. Επέλεξε την Αθήνα. Με την Ιταλίδα Αλμπα του και την κόρη τους, Σαφέτ, στεγάστηκαν στην Πατριάρχου Ιωακείμ.Το βιβλίο του 1993 επανεξέδωσε η κόρη του φέτος. Εν μέσω πανδημίας τα σκίτσα του γλυκαίνουν την ψυχή. Μοιραζόμαστε τον ανθρωπισμό του. Ηταν μια αναγκαία πρωτοβουλία. Οχι μόνο στη μνήμη του γονέα. Αλλά ως υπενθύμιση όσων συνέβησαν. Ως υποχρέωση να μάθουμε το παρελθόν των πόλεών μας. Να αποδεχτούμε την πολύμορφη κληρονομιά μας. Να μην ταυτίζουμε τη θρησκεία με τον πατριωτισμό. Ούτε την ελληνικότητα με τα ελληνοκατάληκτα ονόματα.Ο πολιτισμός μας έχει πολλά ρυάκια. Είναι οικουμενικός. Και μέρος αυτού είναι ο Αλή Ντίνο.