Οι «Μικρές Μανωλάδες»

Έχουν ειπωθεί πολλά για όσα συνέβησαν στη Μανωλάδα της Ηλείας. Για τη βαναυσότητα με την οποία αντιμετωπίστηκαν οι μετανάστες από το Μπαγκλαντές που μάζευαν τις φράουλες. Σφαίρες αντί για μεροκάματο. Η εικόνα των τραυματισμένων εργατών γης ξεσήκωσε τους πάντες. Υπουργοί, δημοσιογράφοι, δήμαρχοι και δημοσιογράφοι εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους. Σωστή αντίδραση. Δεν είναι όμως αρκετή.

       Τα γεγονότα της Μανωλάδας έφεραν στην επιφάνεια μια παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας . Όλοι μένουμε έκπληκτοι μπρος σ’ ένα τραγικό γεγονός. Το καταδικάζουμε απερίφραστα ενώ ταυτόχρονα λύνεται η γλώσσα . Όλοι γνώριζαν αλλά λίγοι κατήγγειλαν και ζήτησαν να ληφθούν μέτρα.

     Στη δεκαετία του 1990 κι ύστερα υπήρξαν πολλές παραβατικές συμπεριφορές , που αποδόθηκαν στους Αλβανούς μετανάστες στην Ελλάδα. Πράξεις που στρέφονταν ενάντια στην περιουσία, κάποιες φορές και τη ζωή, Ελλήνων πολιτών. Όλα αυτά αντιμετωπίστηκαν ως εκδηλώσεις μιας στερεοτυπικής αντίληψης για τους Αλβανούς. «Κακοί» άνθρωποι που ανταπέδιδαν τη φιλοξενία με αδικοπραξία. Σπάνια όμως, κάποιος έψαχνε πίσω από τα γεγονότα. Όλα οφείλονταν στην πολιτισμική ιδιοσυστασία του Αλβανού μετανάστη, έλεγε το στερεότυπο. Οι Έλληνες πολίτες ήταν απλώς τα θύματα.

       Προφανώς, το στερεότυπο αυτό βόλευε τους «δυνατούς», που εκδήλωναν την εξουσία τους σε ανυπεράσπιστους και φοβισμένους μη νόμιμους μετανάστες. Όπως και ο κοτζαμπάσης της Μανωλάδας, το ίδιο και πολλοί Έλληνες μικρο-ργοδότες απασχολούσαν Αλβανούς  μετανάστες που δούλευαν ανασφάλιστοι και με μικρό μεροκάματο. Κι όταν ερχόταν η ώρα της πληρωμής είτε τους κατέδιδαν στην αστυνομία για να τους συλλάβει και να τους εκτοπίσει είτε τους πλήρωναν όσο και όποτε ήθελαν.

       Αυτό το κλίμα επώασε τα γεγονότα της Μανωλάδας. Ο μετανάστης έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος. Του φορτώσαμε όλα τα κακά που συνέβησαν στην ελληνική κοινωνία. Τα τελευταία δε χρόνια ο Αλβανός αντικαταστάθηκε από τους ασιάτες μετανάστες. Φτωχοί αλλά και κατατρεγμένοι άνθρωποι που έφτασαν στη χώρα μας, στη Δύση, κυνηγώντας το όνειρο μιας καλύτερης ζωής.

       Έναν τέτοιο συνάντησα στη Μαγνησία. Δούλευε στο πλυντήριο ενός βενζινάδικου. Νέο παιδί που μάζευε με λαχτάρα το ψευτομπουρμπουάρ του πελάτη-κάποια σεντς-για να τα στείλει στο χωριό του, οι γονείς του είχαν να ταΐσουν αρκετά α;νήλικα στόματα.Η\

    Τελικά, στον τρόπο που αντιμετωπίζει μια χώρα τους μετανάστες αντανακλάται ο πολιτισμός μιας χώρας. Τα μεγάλα λόγια δεν πείθουν. Και η χώρα μας έχει μια ευκαιρία να βελτιώσει την εικόνα της. Η ανθρωπιά δεν έχει χρώμα.