Ευάγγελος Αυδίκος, Λευκή μπλούζα vs κλομπ, ΕΦΣΥΝ, 30 Μαρτίου 2021

 

Κάθε εποχή έχει τα σύμβολά της. Είναι σαν τον συμπυκνωμένο χυμό. Εμπεριέχουν σκέψεις, στάση ζωή, συναισθήματα, αντιλήψεις για τις κοινωνικές σχέσεις. Και όλα αυτά μεταφράζονται σε πρακτικές στην καθημερινότητα. Τα σύμβολα είναι και αφαιρετικά. Δεν αρέσκονται στη φλυαρία, γι’ αυτό και δεν αφήνουν περιθώρια στις εξαιρέσεις.

Ποιο είναι το σύμβολο που μπορεί να γίνει το αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα για τα όσα ζούμε τελευταία; Για μια εποχή που νιώθει να πατάει σε κινούμενη άμμο. Που έχει στραμμένο το βλέμμα της στην απόφαση εκείνη με την οποία θα επιστρέψει η ομαλότητα σ’ όλο το φάσμα.

Θα γίνει όμως έτσι; Μπορούμε να επιστρέψουμε στην ανεμελιά που χαρακτήριζε τους πρώτους μήνες του 2020; Είναι απορίες για τις οποίες μόνο υποθέσεις μπορούν να διατυπωθούν.

Ομως, η καραντίνα έδωσε σταδιακά μορφή στα δικά της σύμβολα. Που είναι δύο. Είναι ένα δίπολο, που συνοψίζει δύο διαφορετικούς τρόπους σκέψης. Δύο πόλοι που παρεκκλίνουν ο ένας από τον άλλο. Στον έναν στέκει η λευκή μπλούζα, το σύμβολο των υγειονομικών, ο γιατρός.

Είναι αυτοί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή πυρός. Που έχουν κατηγορηθεί και απαξιωθεί ενίοτε. Με τα καλά και τα στραβά τους. Που όμως βρίσκονται στο χαράκωμα του πολέμου με τον ιό. Με πολλά θύματα. Με πολλή κόπωση. Με πόνο κι απόγνωση. Η λευκή μπλούζα γίνεται το φλάμπουρο της κοινωνικής ευαισθησίας. Ο επικουρικός γιατρός, ο συμβασιούχος με την επαγγελματική επισφάλεια βρίσκεται στο ταμπούρι της πανδημίας. Είναι η πάλλουσα συνείδησης όλων μας.

Απέναντί του στέκεται το κλομπ. Είναι μια άλλη αντίληψη που δεν περιορίζεται μόνο στις δυνάμεις καταστολής. Πρόκειται για ένα διαφορετικό σύστημα σκέψης που διαχέεται σε όλες τις πρακτικές της διοίκησης. Το κλομπ βγαίνει από τους διοικητές των νοσοκομείων, οι οποίοι κραδαίνουν την τιμωρία στις λευκές μπλούζες. Η αμαρτία τους; Ανησυχούν και διεκδικούν. Αγωνιούν για την τύχη των ασθενών τους. Γι’ αυτούς κάθε ασθενής έχει όνομα, ηλικία, συναισθήματα. Δεν είναι ένας αριθμός σ’ έναν στατιστικό πίνακα.

Το κλομπ γίνεται ματσούκι και δέρνει, ανελέητα κάποιες φορές, τους πολίτες. Που συμπαρατάσσονται με τις λευκές μπλούζες. Ενα αόρατο κλομπ αιωρείται στην ατμόσφαιρα των πόλεων. Στα διαμερίσματα. Μπροστά στην οθόνη της εξ αποστάσεως εργασίας και εκπαίδευσης. Είναι ο μεγάλος φόβος που κόβει τα ήπατα. Τι θα γίνει μετά; Οταν αρχίσουν να τρέχουν οι υποχρεώσεις. Τα δάνεια.

Η λευκή μπλούζα δίνει ελπίδα για τον κόσμο που έρχεται. Η ιατρική επιστρέφει στην αφετηρία της. Δίπλα από τον άρρωστο, κοντά σ’ όσους τους χρειάζονται. Πρωτίστως τους ανήμπορους. Αντιπαλεύουν με πολλά εμπόδια, κυρίως με το κλομπ που επιβάλλει σιωπητήριο. Που τρομοκρατεί. Ενάντια στον μεγάλο φόβο του ιού αλλά και στην αβεβαιότητα.