“Τα κατά συνθήκην ψεύδη» , ήταν ο τίτλος του βιβλίου. Το διάβασα στην εφηβική μου ηλικία κι ήταν ένας νέος κόσμος. Άλλα είχα μάθει ως τότε. «Να λες πάντα την αλήθεια», μου επαναλάμβανε η μάνα μου. Στο μυαλό της, στον κόσμο της ενάρετος άνθρωπος ήταν αυτός που δεν έλεγε ψέματα. Κάθε παρέκκλιση απ’ αυτή την αρχή ήταν αμάρτημα, λοξοδρόμηση από τον δρόμο της έντιμης ζωής, του καθαρού προσώπου. Οι άνθρωποι γι’ αυτήν είτε ανήκαν στην ομάδα αυτών που βάδιζαν με γνώμονα την αλήθεια και τη δύναμη να το υποστηρίζουν είτε σ’ αυτούς που το ψέμα ήταν μέρος της καθημερινότητάς του.
«Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια».Ήταν η αγαπημένη φράση της μάνας μου. Όσο μεγάλωνα όμως παρατηρούσα πως μεγάλωναν και τα ποδάρια του ψέματος. Δεν ήταν μόνο τα «κατά συνθήκην». Εκτόπισαν από την καθημερινότητα την αλήθεια, το καθαρό βλέμμα. Όλο και πιο πολλοί το υιοθέτησαν. Τρύπωσε στις καθημερινές σχέσεις, στις κοινωνικές επαφές, στον πολιτικό λόγο. Παντού.
Αν ζούσε η μάνα μου είμαι βέβαιος ότι θα μου έλεγε «σι θιαμαίνομαι», την αγαπημένη της φράση. Θα απορούσε με τον κόσμο σήμερα που συνεχίζει να γιορτάζει κάθε χρόνο το ψέμα ενώ αυτό έχει γίνει καθημερινή συμπεριφορά. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την παραμυθία, το ψέμα. Να ζήσουν μια ζωή που δεν μπορούν να τη φτάσουν. Γι’ αυτό κι έβαλαν το ψέμα στο παραμύθι, το έκαναν διαγωνισμό.Ποιος θα πει το μεγαλύτερο ψέμα. Γι’ αυτό κι έκαναν την Πρωταπριλιά μέρα για ψέματα αποδεκτά.Μόνο που η υπερβολή τους ήταν τέτοια που εύκολα μπορούσε να εντοπίσει κανείς το ψέμα.
Μπορεί να γίνει αυτό σήμερα; Είναι εύκολο να ξεχωρίσουμε ποιο είναι ψέμα και ποιο αλήθεια; Μάλλον όχι. Όλα έχουν γίνει ένα κουβάρι. Συμβατικότητες και υποσχέσεις που είναι άγραφα χαρτιά. . Όμως, πολλά χρόνια μετά θα συμφωνήσω με την μάνα μου. «Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια».Αποκαλύπτεται. Ποιος νοιάζεται ωστόσο γι’ αυτό;Οι συνέπειες είναι επώδυνες. Πρωτίστως, ροκανίζει το μεδούλι της εμπιστοσύνης στις κοινωνικές σχέσεις, στην πολιτική ζωή. Κι όταν αυτή λείπει τότε όλα θεμελιώνονται σε κινούμενη άμμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου