Ευάγγελος Αυδίκος, Σαΐτες της Διακαινησίμου , EFSYN

Απόπασχα. Αφήνει η γιορτή της Ανάστασης και των πέριξ μια γλυκιά γεύση στους περισσότερους. Εξόν από τους μοναχικούς. Μια αίσθηση που διαπερνάει όλο το κορμί. Που απλώνεται σε κάθε κύτταρο. Σ’ όλα τα τεταρτημόρια της ψυχής και του σώματος.

Είναι η αντάμωση της οικογένειας. Της κατακερματισμένης συγγενικής ομάδας που έχει ξενέψει για λόγους πολλούς. Είναι η ανάγκη επιστροφής στην οικογενειακή μήτρα. Το ραντεβού με την οικογενειακή μνήμη. Κι αυτή η ανάγκη γίνεται μεγαλύτερη σήμερα. Που χάθηκαν οι παλιοί δεσμοί. Που οι νεότεροι απεξαρτήθηκαν από την τυραννία της αυθεντίας των μεγάλων ανοίγοντας τα δικά τους φτερά.

Αν στα χρόνια της αφθονίας η επιστροφή στο χωριό υπηρετούσε το φαίνεσθαι. Την ανάγκη να έχουμε επαρχιώτικες ιστορίες για τις ημέρες της σχόλης στα μεγάλα αστικά κέντρα. Την επίδειξη με την άσκεφτη σπατάλη και τη δημόσια παρουσίαση του καινούργιου τροχοφόρου. Στα χρόνια της κρίσης γίνεται και μια διαδικασία ομολογίας. Η οικογένεια είναι αυτή που αντιστάθηκε κρατώντας όρθια τα μέλη της. Μοιράζοντας σαν πρόσφορο τη μικρή σύνταξη των παππουδογιαγιάδων και τον γλίσχρο μισθό ή τις λίγες οικονομίες των γονέων.

Το Πάσχα στα χρόνια της κρίσης γίνεται αφορμή για αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για την οικογένεια. Από ανάγκη, οικονομική ή και ψυχολογική. Η συνειδητοποίηση πως υπάρχει ένας πολιτισμικός κύκλος που αντέχει. Είναι η οικογένεια, έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο, ένας δεσμός εμπιστοσύνης. Με τις εντάσεις και τους εγωισμούς. Είναι όμως μια αόρατη κλωστή που προσφέρει αισθήματα και επαφή με την πολιτισμική κληρονομιά. Που δεν την κουβαλάμε ως DNA. Αλλά την ανακαλύπτουμε μέσα από τις ιστορίες που συνοδεύουν τις γιορτές.

Το Πάσχα έχει πολλές σαΐτες. Που τοξεύουν κατευθείαν στο θυμικό μας. Στην ανάγκη να νιώθουμε πως έχουμε μια φύτρα. Φέτος όμως μας επιφύλαξε και κάτι άλλο. Το άφρον δυστύχημα με τον εικονολήπτη που μας υποχρεώνει να ξαναδούμε τη σχέση μας με την παράδοση. Μας επιφυλάσσει ακόμη η βδομάδα της Διακαινησίμου και μια άλλη σαΐτα. Είναι η Πρωτομαγιά. Χρόνια τώρα αυτές οι σαΐτες έχουν χάσει τη δύναμή τους. Γινήκαμε πασαρέλα φιλόδοξων επαγγελματιών συνδικαλιστών. Βγάζανε τα λογύδριά τους και δρόμο για τις εξοχές να πιάσουν τον Μάη.

Αν λοιπόν το Πάσχα είναι η μήτρα της ανανέωσης των δεσμών στην κατακερματισμένη οικογένεια, η Πρωτομαγιά είναι η μήτρα για μια άλλη σχέση με τα εργασιακά δικαιώματα. Είναι ο χώρος για να δηλώσουν την κοινωνική τους αλληλεγγύη οι εργαζόμενοι. Να κατανοήσουν ότι η δύναμή τους είναι η αίσθηση πως δεν είναι μονάδες, αλλά μέλη μιας ομάδας.

Σε μια περίοδο που φυσάνε και ξυρίζουν οι βοριάδες, το Πάσχα και η Πρωτομαγιά είναι μήτρες κοινωνικότητας. Πρόσφορο έδαφος για αλληλεγγύη. Είναι το νήμα που μας λείπει.