Η ενδοσχολική βία

Η εκπαίδευση είναι πάντα ο καθρέφτης του μέλλοντος.Το εργαστήρι του. Ετοιμάζει τον κόσμο που έρχεται. Αυτός ο κόσμος φτιάχνεται με υλικά του παρόντος. Για το λόγο αυτό η εκπαίδευση είναι ένας κόσμος που στέλνει μηνύματα σε  όποιον σκύψει επάνω του. Τον αφουγκραστεί.

       Ένα τέτοιο μήνυμα έπιασα πρόσφατα με αφορμή μια εκπαιδευτική δραστηριότητα. Φιλόλογος σε γυμνασιακή τάξη μεγάλης περιφερειακής πόλης ζήτησε από τους μαθητές του μια άσκηση που προβλέπει το πρόγραμμα. Να στείλουν επιστολή στη διεύθυνση του σχολείου τους. Θέμα της ένα πρόβλημα, ό,τι αυτοί νομίζουν.Και το αποτέλεσμα; Όσοι ξέρουν την ψυχολογία των εφήβων θα περίμεναν να μιλήσουν για τους καθηγητές τους. Το αιώνιο χάσμα των γενεών. Κι όμως οι μαθητές  ζωγράφισαν με ζωηρά χρώματα κάτι που σπρώχνεται στο περιθώριο . Γι’ αυτούς το πιο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπιζε το σχολείο, οι ίδιοι, ήταν η ενδοσχολική βία. Έκπληξη; Για ποιο λόγο; Για την ωριμότητα των μαθητών που υποτιμάται από όλους μας ή για την απουσία αυτού του προβλήματος απ’ όσα κουβεντιάζονται κατά καιρούς;

    Οι μαθητές ξέρουν τι λένε. Το νιώθουν. Είναι η καθημερινότητά τους. Στον διάδρομο, στις γωνίες της αυλής, στο συνωστισμό της σκάλας. Είναι η απειλή, η τρομοκράτηση, η γροθιά, η αρπαγή του κινητού, η ‘κατάσχεση’ του χαρτιλικιού που παίρνουν από το σπίτι τους. Είναι η δημιουργία ενός εκφοβιστικού κλίματος σ’ ένα χώρο που χρειάζεται ηρεμία. Είναι το εκκολαπτήριο παραβατικότητας.

       Ίσως κάποιος ‘αρπάξει’ την ευκαιρία για να  ρίξει πάλι το ‘πάρθειον’ βέλος του στους εκπαιδευτικούς. Όμως, θα στοχεύσει λάθος στόχο. Τα σχολεία είναι απροστάτευτα στον εκπαιδευτικό τους ρόλο. Όχι γιατί λείπουν οι ‘φρουροί’. Καινούργια πρότυπα τρυπώνουν στα σχολεία. Η βία που ξεχειλίζει στην τηλεόραση, η απάτη και η ατιμωρησία ως πρότυπο φτάνουν στις αυλές. Ακυρώνουν αυτό που γίνεται στην τάξη. Μοιάζει οπισθοδρομικό.

       Οι μαθητές χτύπησαν το καμπανάκι. Και οι υπεύθυνοι; Πώς αντιδρούν; Μήπως το σχολείο, η εκπαίδευση θέλει μια άλλη ματιά; Όχι μεζούρα και μέτρημα, τρεις το λάδι τρεις το ξύδι. Μήπως μαζί με κάποιες από τις αναγκαίες αλλαγές χρειάζεται να φυσήξει νέος αέρας; Το σχολείο θέλει συμμάζεμα. Δεν είναι όμως λογιστήριο.

       Οι μαθητές χρειάζονται στήριξη. Να νιώσουν το χάδι του δασκάλου τους αλλά και να ακουμπήσουν στον ώμο του ειδικού. Χρειάζεται δασκάλους που θα βλέπουν αισιόδοξα τη ζωή. Όχι τσακισμένους εκπαιδευτικούς που θα σέρνουν τα βήματά τους. Ακούγεται αυτό ενίοτε από υπεύθυνα χείλη. Μοιάζει όμως να μη το πιστεύουν, το λένε σαν μια υποχρέωση  Το σχολείο όμως χρειάζεται και ψυχολόγους. Που να μιλάνε μια διαφορετική γλώσσα. Μια αγκαλιά για τους μαθητές με τσακισμένες φτερούγες. Γιατί το μέλλον τιμωρεί αυστηρά το παρόν όταν είναι απερίσκεπτο.