Η Μικρή Αντιγόνη

Μέρες Νοέμβρη. Τριάντα οχτώ χρόνια πριν. Τότε που θυμός απλώθηκε στους δρόμους της Αθήνας.Στην Πατησίων.Στο Πολυτεχνείο.Έναν από τους μαρτυρικοιύς τόπους της σύγχρονης Ελλάδας. Εκεί  που το πείσμα και η τόλμη φούσκωσαν   τα νεανικά σώματα, έτοιμα να αντιπαλέψουν την τυραννία με τις σφιγμένες γροθιές τους.

      Τριάντα χρόνια μετά η γενιά εκείνη στήθηκε στον τοίχο. Κατηγορήθηκε για τις πεταμένες στα ρείθρα των πεζοδρομίων σημαίες, για τα όνειρα που βελάζουν μέσα από τις γρίλιες των παραθυριών. Συχνά, δίκαια. Η απογοήτευση μεγάλη για εκείνους που αντάλλαξαν την περηφάνια τους με θρόνους.Για εκείνους που πλήγωσαν όσους τους πίστεψαν. Για εκείνους που άλλαξαν πεζοδρόμιο. Για τους ήρωες που χάθηκαν στο δρόμο.

       Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από ήρωες. Ενσαρκώνουν το όραμα. Δίνουν περιεχόμενο και μορφή στο στόχο. Γίνονται γκισέμια σε δρόμους απάτητους όπου χρειάζεται ο σαλός.

       Σ΄αυτούς τους καιρούς , τους στεγνούς, τους συννεφιασμένους, οι  ήρωες, το παράδειγμα , δίνουν κουράγιο , εμπνέουν. ΄Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι μια  «μικρή» ηρωίδα των περιφερειακών «πολυτεχνείων». Είναι η Πόπη Βουτσινά, η Μικρή Αντιγόνη κατά τον Μαρωνίτη. Άγνωστη στους πολλούς. Στάθηκε συνειδητά μακριά από την αγορά της αντιχουντικής προσφοράς. Επέλεξε τον δρόμο της σιωπής. Την ακολούθησαν και άλλοι πολλοί, που παρέμειναν στη σκιά των «αστέρων» της αντιστασιακής  φοιτητικής δράσης .

    Μικροκαμωμένη, αετίσια ματιά, περπάτημα σαν  του αγέρα. Στο λιπόσαρκο κορμί της κατοικούσε μια ακατάβλητη ψυχή, μια ανθρωπιστική καρδιά . Είχε το θάρρος να πει το μεγάλο ΟΧΙ στις αρχές του πανεπιστημίου Ιωαννίνων που την έστειλαν στο πειθαρχικό.Το μεγάλο ΟΧΙ είπε και στους βασανιστές της.

       Η Πόπη Βουτσινά έφυγε αθόρυβα από τη ζωή πολύ νωρίς. Δεν εκποίησε τη ζωή της, τις ιδέες της. Για όλους όσους βρέθηκαν έξω από την κεντρική εξώπορτα του Πανεπιστημίου,το Σάββατο μετά την εισβολή του τανκ, ακούγοντας τον τότε πρύτανη να τους ανακοινώνει την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου αλλά και όλους όσους αντιστάθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη χούντα, η  μορφή της Πόπης Βουτσινά με την αποφασιστική της ματιά έρχεται να θυμίσει τον καιρό της αθωότητας αλλά κα την ανάγκη να μην ξεχνούμε.