Πάει ο παλιός ο χρόνος

«Πάει ο παλιός ο χρόνος».Συνηθίζεται να τραγουδιέται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Όσο κι αν ζούμε σε μια εποχή που συνεχώς αλλάζει, σε μια ιστορική φάση που η τεχνολογία δείχνει να έχει αναπτύξει φρενήρη ρυθμό.Που η διαρκής και ευθύγραμμη εξέλιξη έχει γίνει   «ο βωμός» των νέων θεοτήτων(κατανάλωση, αχαλίνωτη ανάπτυξη, κ.λπ.).Όμως, ο άνθρωπος φυλάει καλά κρυμμένη στις πολύπτυχες φυλλωσιές της καρδιάς του την ανάγκη για ένα νέο ξεκίνημα. Την πίστη στο μηδενισμό του χιλιομετρητή και την επανεκκίνησή του από την αρχή. Ο άνθρωπος, ακόμη και εκείνος που έχει βάλει στο εικονοστάσι του την τελευταία εκδοχή του iphone και ipad, νιώθει την ανάγκη να επιστρέψει στην ασφάλεια παλιότερων αντιλήψεων για το χρόνο. Στην ιδέα δηλαδή πως όλα είναι ένας κύκλος, ένας τροχός που κάθε χρόνο τέτοιον καιρό φτάνει στο τέλος της πορείας.

       Για το λόγο αυτό ο χρόνος ο παλιός που φεύγει παριστάνεται με γέρο, με άσπρα μαλλιά. Αντίθετα, ο νέος χρόνος ταυτίζεται με μωρό που φέρνει ελπίδα, προσδοκίες για μια νέα αρχή, για ένα καλύτερα μέλλον. Δεν είναι τυχαίο που η Πρωτοχρονιά έγινε τελικά το σύμβολο για ένα νέο ξεκίνημα.Πέρα από θρησκείες και διαφορετικές μορφές μέτρησης του χρόνου , η Πρωτοχρονιά  είναι το σύμβολο της νέας εποχής, της καπιταλιστικής.Της παγκοσμιοποίησης που επεκτάθηκε σε όλη την υφήλιο. Έγινε η νέα γλώσσα του ανθρώπου. Από τη μια μεριά φορτώθηκε με τις προσδοκίες για καταναλωτική σπατάλη.Για αύξηση της παραγωγής .Για φετίχ ευημερίας και πλαστικής ευτυχίας. Από την άλλη πήρε τη θέση του υποκατάστατου για τον σύγχρονο άνθρωπο. Που έχει ανάγκη από επιστροφή.Από μια μήτρα πολιτιστικής ασφάλειας.

       «Πάει ο παλιός χρόνος» λοιπόν. Μοιραία, οι προσδοκίες από τον καινούργιο είναι πολλές.Ο παλιός αφήνει πίσω του μαυρίλα.Σύννεφα βαριά φορτωμένα. Κατάθλιψη και απελπισία. Ανθρώπους απεγνωσμένους. Μοναχικές ψυχές που πέφτουν θύματα της αναλγησίας των ισχυρών. Κάθε μέρα του 2011 και μια νέα πληγή. Τον τελευταίο καιρό αυγαταίνουν και οι απώλειες απόκληρων. Σε παγκάκια.Σε ψυγεία, σε πεζοδρόμια.Παντού. Αντιμετωπίζονται σαν τα περιττώματα των σκύλων. Χρειαζόμαστε κάποιους να τους μαζεύουν αθόρυβα, δεν «υπάρχει λόγος να χαλάσουμε τη φωτισμένη βιτρίνα της πόλης».

       Και ο καινούργιος; Μοιάζει με τους κληρονόμους που οι πρόγονοι του κληροδοτούν μόνο χρέη. Ωστόσο, η προσδοκία πάντα υπάρχει.Φτάνει να μην είναι μεταφυσική.Να μην την έχουμε εναποθέσει σε άλλους.Τότε μόνο , μπορεί το χαμόγελο του νέου  χρόνου να ζεστάνει το μέλλον μας.